Det er kysset det kjem an på?

For ei tid tilbake, nærare bestemt i samband med 14. februar, fann VG ut at dei skulle fortelle sine lesarar kva som skjer når ein kysser. Dei har funne ein av desse mange vitskaplege undersøkingane som viser kva som skjer når ein lar leppene møtes - kroppens kjemikalier flyt fritt og hormoner skifter eiger, kort oppsummert (og det høyrdes med eitt ikkje særleg attraktivt ut). Men det mest interessante frå artikkelen er likevel ikkje skildringene om hormonbyttene, men følgande påstand, uttala av Helen Fisher, Rutgers University:
- Romantisk kjærlighet kan vare lenge, hvis du kysser riktig person.

Interessant påstand. Det er med andre ord ikkje valget av person som er viktig og gjensidige kjensler og den pakka der som er viktig? Det er kysset det kjem an på?

Eg <3 Spotify

Eg har ein fantastisk kollega som ein dag kom inn med ein invitasjon til å bli medlem i Spotify. Eg slo heldigvis til, sjølv om eg ikkje ante kva det var. Og sidan har eg vore hekta. Her ligg nesten all den beste musikken i heile verda, klar til avspilling. Masse ny musikk, masse ukjend musikk, ein bønsj gamle kjenningar.

Nett nå koser eg meg med Steinar Ofsdal og Lillebjørn Nilsens fantastiske "Live at Sioux Falls" frå 1982, som var favorittkassetten min då eg var liten (i så ettertrykkeleg grad at eg kalla opp grandtantes anneks etter Oleanna) - og som eg har klart å spille i stykker kassettbåndet på. Men kva gjer vel det, når kasetten ligg klar til avspilling på nett?

Og kva er så politisk korrekt?

Eg plar å ha eit ganske likegyldig forhold til grand prix - eg ser på det fordi eg har ein fantastisk vennegjeng som arrangerer verdas beste grand prix fester, men mitt grand prix-engasjement stikk ikkje djupare enn til botnen av vinflaska. Men i år blir alt annleis. Eg kjenner eg gler meg til å røyste i årets internasjonale finale. Eg trur ikkje eg har røysta sidan eg var 10 og aller nådigst fekk lov til å ringe inn og røyste EI gong på Sverige. Eg røysta tre, og følte eg hadde gjort ein stor, men akk så deilig forbrytelse.

Men eg planlegg altså å røyste i år. Ein av mine absolutte favorittartistar, Noa, deltek nemlig. Noa, eller Ahinoam Nini - som ho eigentleg heiter, har drege med seg venninna Mira Awad, og saman har dei laga songen "There Must Be Another Way", og ein kan jo gjette ei gong på kva den handler om... Noa er amerikansk-israelsk jøde av yemenittisk opphav, medan Mira er kristen palestiner. Begge er dei aktive i den israelsk-palestinske fredsrørsla, og det er nok ikkje vanskeleg å gjette seg til at dei mildest tala er kontroversielle.

Noko seier meg at denne songen gjer det vanskeleg å vere politisk korrekt: for jammen er det politisk ukorrekt å røyste på Israel og å IKKJE røyste på eit freds-bidrag. Nais, nais.

Videoen ser du her:

Min date med Mr. Magic ??

Eg fann att notatboka mi då eg rydda i går. Notatboka mi har hatt ein tendens til å vere strøtankar eller idear eller anna som "might come in handy one day" - utan at det på noko tidspunkt er definert kva dei skal brukes til. (Er vel den evige tanken om å ein dag skulle gjenoppta skrivinga som gjer det - sjølv om det er ganske lite sannsynleg at det prosjektet nokon sinne blir gjenopptatt)

Og mellom tinga eg fann der, var ei historie frå Odense for halvanna år sidan. Eg var utsending frå Oslo kommune på den nordiske storbykonferansen, og fungerte som ein perifer del av Oslodelegasjonen, eg var sånn cirka den einaste som ikkje kjende nokon i delegasjonen frå før. Til gjengjeld fekk eg svært god kontakt med folka frå Göteborg. Ei av desse lurte på kor den norske delegasjonen var, og eg svarte at eg ikkje hadde nokon aning om kor desse hadde tatt vegen - eg hadde nemlig tilbrakt ettermiddagen på ein hot date med Harry Potter i staden for å vere med på rundturen i byen som det var lagt opp til. Ho sperrer auga opp, blir heilt jente-vill i blikket og ber meg i ei fortrolig tone om å fortelle meir. Ho trur eg har møtt Mr. Magic 2007.

Alt eg hadde gjort, var å lese ferdig den siste Harry Potter-boka...

Å vere Norgesvenn

Metallica skal visstnok ha gitt seg ut for å vere eit usignert, norsk band på South By SouthWest i helga. Dette, kombinert med at dei held heile TO konsertar i Noreg i sommar, gjer at VG erklærer dei til (den norske) heiderserklæringa norgesvenn. Eg må ærleg innrømme at det er ein tittel eg ikkje er særleg begeistra for, for kva i huleste heiane skal det liksom innebere?

I min spede barndom fanst det berre ein sann Norgesvenn, han var til og med så stor ein venn av landet vårt at han var Norgesvenn med stor N. Han hadde hus på Hamarøy, og dukka stadig opp i fjernsynsruta på laurdagskvelden, der han viste seg frå si mest brilliante side. Huset og underhaldningsverdien gjorde at Horst Tappert var tilgitt for å vere tysk, sjølv hjå den eldre og krigshugsande garde. Den einaste andre som også kunne smykke seg med tittelen var faktisk også ein tyskar, men sidan Willy Brandt trass alt både hadde flykta frå Hitler-Tyskland til Noreg og var gift norsk (dobbelt opp), var han på mange måter meir norsk enn tysk, og derfor ikkje like mykje Norgesvenn som Derrick himself. Sidan den gong har det åpenbart gått inflasjon i omgrepet.

Eit søk på verdsveven viser godt over 14000 treff på ordet Norgesvenn. Bildesøket avgrenser seg til 2830. Lista over norgesvenner er lang, og mellom anna inneheld ho Lauryn Hill, Elton John, Katie Melua, Göran Persson og ymse BMW'er. Nett kva som skal til for å bli Norgesvenner er ikkje lett å seie, men det synes å vere nok å anten ha vore i Noreg ei gong eller å ha sagt noko fint om Noreg ved eit eller anna høve.

Og når folk som Robert Mugabe og Hugo Chavez får tittelen Norgesvenn kjenner eg at det igrunnen er på tide å la heile omgrepet døy ein svært brå død.

F-L-A-U-T

Ungdomsrådet i Farsund vil forby andre språk enn norsk og engelsk i skolegården, melder Fevennen. Grunnen er frykta for at innvandrerungdommene baksnakker dei norske elevene. "Når en gruppe innvandrerungdom står i skolegården og roper ting på morsmålet sitt kan vi jo ikke vite om de sier noe negativt om oss" uttale ungdomsrådsleiar Merethe Djøseland. Eg kjenner det gjer vondt å lese ei slik grunngjeving, og særleg fordi forslaget i seg sjølv er så problematisk - den fornorskingslina ein tross alt har gått vekk ifrå andsynes samane fordi det er semje om at den er uetisk, vil dei gjeninnføre.

Dersom kommunen hadde lagt ned forbod mot andre språk enn norsk i Farsundsskolen, hadde dei faktisk også bidrege til å potensielt sette integreringa mange hakk tilbake. Ikkje berre fordi det er eit stort potensiale for polarisering mellom ungdom med innvandrerbakgrunn som brått ikkje får høve til å snakke sitt eige språk og resten av ungdommene, men primært fordi det kan bidra til at desse ungdommane faktisk lærer seg dårlegare norsk - stikk i strid med kva ungdomsrådet truleg legg til grunn. Di fleire språk ein lærer, di betre blir ein i språk - men føresetnaden er at ein faktisk kan sitt eige språk godt. Dei som ikkje evner å tenke abstrakt på sitt eige språk, kan heller ikkje gjere det på andre språk. Å innføre ei "eittspråksline" medfører med andre ord ei språkleg forvitring.

Hysterisk

Eg sit på lesesalen og skal liksom skrive ferdig ein kommentar på eit refleksjonsnotat. Men i staden jobber eg HARDT for å unngå å bryte ut i latter, takk vere desse karane:



(Og nei, ingen fare for at nokon skal måtte sjekke under sofaen med det første!)

Mot vår?!

Eg forlot eit Lista der våren hadde meldt sin ankomst, med krokus i blomstring og vipesang, sette meg på nattoget og vakna opp i eit Oslo der snøen lava ned. Det kjendes igrunnen som om årstidene hadde byrja gå baklengs, og eg var brått fyld med ein ekstrem heimlengsel - enda det var under eit halvt døgn sidan eg forlot heimen.

Kjærkommen revolusjon

Eg er heime på Lista denne helga. I går var det 93-årsdag for bestemor, og i dag fant tante ut at det var ein idé å dra med folket til kyrkje. Skjønt, folket blei redusert til meg og mamma.

Og på ein heilt vanleg søndagsgudsteneste var eg den nest yngste til stades - den yngste var 6 år og utstyrt med Nintendo DS for å sitte stille. (Det er åpenbart ganske store skilnader frå då eg var like gamal: tante pleide trive Sakkeus-boka som stod bakerst i lokalet, og så sat eg sysselsatt med å prøve å tyde skrifta fram til eg skulle heim..).Totalt var vi kanskje 70 stykker til kyrkjes, og i ei kyrkje som har 1200 sitteplasser, ser det påfallande skrint ut. Joda.

Men medan eg prøvde å la vere å le då presten fortalte om frelseren som kom på besøk til den fastande Jesus (det stod nok "fristeren" i manuset hans), byrja eg å reflektere over kor naudsynt det er at den varsla Gudstenestereformen ikkje berre kjem på plass, men også kjem med tiltak som fungerer, og som tek på alvor den store andelen av kyrkjelydsmedlemmene har andre ting å ta seg til enn å komme seg til kyrkjes søndag morgon klokka 11.