Ei varmande etterlysing

"Dei ettelyste bogdama" sa pappa, ut av ingenting.
"Bogdama?!" svarte eg, og skjønte ingenting. Bokdame? Kven etterlyste ei bokdame? Kva er ei bokdame?

Pause. Eg tenkte så det knakte. (Meiner han mamma? Ho har jo jobba i bokhandel i mange år? Men kvifor skulle han fortelle det til meg, og ikkje til mamma?). Han smilte lurt, men utan å gje meg hint.

Så, brått kom det. "Bogdama. Ongan ettelyste bogdama. Skjønt, egentli tru æg d va mora som ettelyste bogdama. Æg sko sei du va savna!"




I ei tid der hjartet framleis kjennes som om det fysisk er delt i to, gjer det særs godt å få vere den etterlyste bokdama. Og vite ein har gode venner - med tilhøyrande barn - som etterlyser ein når ein ikkje har vist seg på ei tid. Faktisk trur eg det gjorde så godt at hjartet mitt fann fram ein liten plasterlapp. Kanskje vil dei første såra i bokdamas hjarte gro når ungane og mora får ein stor klem. Det blir snart.

Ord for dagen: Gålaus

Søstra mi lærte meg eit nytt ord i dag, og vi har kollektiv orddigging på kjøkkenet nå. Ordet er "gålaus". Og nei, det er ikkje "gå laus". Det er "gålaus". Som i "rastlaus".

Når du er rastlaus, gjer du ingenting. Du "raster", men får ikkje gjort noko. Når du er "gålaus" er du i aktivitet, men du får ikkje gjort det du skal eller vil. Du kan godt gjere noko som er relatert til det du burde ha gjort eller ønsker du hadde gjort, men du får ikkje du gjerne skulle ha gjort.

Eg er for ein ordrenessanse.