Å ta av på sørlandsk

Fvn.no, også kjend som nettutgåva til Fædrelandsvennen, melder i dag at ein kar frå Kristiansand vann 14,noko millioner i lotto i går. Og kva svarer den ferske lottovinner? Jo, at han skal ta seg ein konjakk.

Då mammas tippelag for nokre år sidan vann ein ganske mykje mindre sum, men likevel nok til at det var femsifra til kvar, svarte mamma (som på dåverande tidspunkt feira gemalens 50-årsdag) at "det var jo fint, då skal eg kjøpe meg nye vinduer". Ikkje noko hurra, ikkje noko jippi, men tørt og avmålt at vindusshopping var det neste. (Det skal dog innvendes at jubelen kom litt seinare på kvelden, på det tidspunktet festen nærma seg tom for vin)

Stormande jubel har eit litt anna uttrykk på Sørlandet enn elles i landet.

Apropos Lotto: om du som tilfeldigvis les dette også tilfeldigvis har iTunes: logg deg inn på "iTunes Store" og bestill Morgenkåseriet frå P1 på podcast - og høyr på Godi Kellers fantastiske lottovinnerkåseri frå 8. mai. ...og Arne Hjeltnes om språk frå 20. mai anbefales også på det sterkaste. Eg ler ennå så eg rister.

--
Jammen. Jan Engervik. Jammen alligavel.

Hurra for Jenny - og for eigaren hennar!

Farsunds Avis kunne i dag melde at Jenny på nabogarden min har vunne førsteprisen i ein regional missekonkurranse. Ho kan heretter smykke seg med tittelen "den vakreste på Lista og i Lyngdal". Juryen kåra Jenny til årets Miss fordi ho har "flotte bein, høyreist kropp, fine hofter og jur". Men Jenny er ikkje som andre misser, slik siste del av juryuttala kan tyde på. Ho er kring 2 og eit halvt år, og ku.

Og ein kan saktens vere stolt over å vere "nabo" til ei ekte miss, men eg må seie at det er Jennys eigar, Glenn, som gjer meg stolt. For Glenn Mathingsdal er berre 20 år, men hadde eit så sterkt ynskje om å bli bonde at då garden på Vere blei lagt ut for sal, kasta han seg rundt og blei bonde på fulltid. I ei tid der andre legg ned fordi dei ikkje opplev at det løner seg, har Glenn gått mot straumen og turt å satse på matproduksjon - til det beste for oss alle.

Foto: Trine Fladstad, Farsunds Avis

Relativt

Eg sit på lesesalen på TF og prøver febrilsk å vrenge hjernen min til å komme på noko lurt å skrive i eksamensoppgaven min. Ingen enkel oppgave, er eg redd. På eseLsalen, som det heiter her på bruket, står vindauga oppe, og "småfuglen i hekken synger sangen min". Som fekk meg til å gruble litt på nordmenns forhold til to parallelle fenomen: a) natur og b) stillheit.

Førre helg var ei i Brussel, og på vår vandring frå kontoret til YFJ og til middagen rett nedenfor Justispalasset kom vi inn i ei smal gate der all lyden frå Ringvegen forsvann - den einaste lyden ein kunne høyre var fuglene som song i Kong Leopols hage like ved. "Å så fantastisk stille det er her!" utbryter eg til min austerriske kollega. Han svarer "ja, om den fuglen der oppe bare hadde holdt munn, så".

Eg har aldri kjend meg så norsk som det eg gjorde då. Brått gjekk det nemlig opp for meg at det i mitt svært så norske sinn er at ein del av pakka med å oppsøke skogens ro jo nettopp er å høyre på stilla, freden OG fuglesongen.


(og nei, det er ikkje vipe som er utenfor her. Men eg bare MÅ ta ho fram, fordi eg er vårglad, og vipa er jo vårfuglen framfor nokon!)

---
En vill en. DumDum Boys. Blodig alvor. 1987

Hard på spidlemmen?

Eg er "hard på Spidlemmen", som det heiter på listask. Direkte oversatt betyr det at eg er "hard på gasspedalen" - altså at eg har ein tendens til å køyre for fort. Det gjeld kanskje særleg når eg er heime, for landskapet er flatt (mister litt oversikt over avstand då) og ein har ofte veldig god oversikt over både veien og sideveiene på lang avstand. Eller har ein det?

Statens Vegvesen har iverksett ein kampanje for å få sånne som meg til å spide litt ned, og ikkje opp. Skilnaden på å halde fartsgrensa og å ligge ti over er stor - og burde vere ein tankevekkar for oss alle:

---

Drive me. Jamie Walters. Jamie Walters. 1994

Bok: Betre død enn homofil?

Eg gjekk tilfeldigvis av på Olaf Ryes plass i går, og gjekk tilfeldigvis innom ARK, fordi eg tenkte at NÅ skulle eg kjøpe boka - eg hadde nemlig tenkt at ho skulle anskaffes allereie då ho kom, men eg kom aldri så langt. Då møtet eg var på var omme, skulle eg bare "bla litt" i boka. På trikken heim skulle eg bare bla litt til. Og så skulle eg jo legge meg tidlig, fordi eg var så trøytt. På eit merkeleg vis enda det med at eg sovna fullt påkledd med vinduet på vidt gap, taklyset på og boka utlest ved siden av meg.

Tittel: Betre død enn homofil? Å vere kristen og homo (2009)

Forfatter: Arnfinn Nordbø

I et nøtteskall: I første del av boka fortel Arnfinn Nordbø om sin oppvekst i bedehusmiljøet i Rogaland, og om prosessen han gjekk gjennom før og etter at han stod fram som homofil for familie og venner - og etter at stod fram i media og fortalde om korleis han var blitt møtt av miljøet. I den andre delen ser han på den teologiske grunngivinga for kvifor homofili er synd, og plasserer bibelstadane i sin rette kontekst, heile vegen med spørsmålet: når vi har "avvikla" dei påboda som omkranser desse fordi vi t.d. meiner det er heilt greitt at kvinner skal få lov til å snakke i forsamlinger - kvifor skal då nett desse utsegnene ha verdi? Han presiserer at han ikkje er teolog, men han har granska dei teologiske tekstene nøye, og ser mellom anna på feilomsetjinger i vår bibel.

Favorittutdrag:
"Kvifor er trommer og rock synd, eller i det minste ikkje rett? Kvifor var trekkspel synd før? Og fele? Bassgitar? Kvifor skulle ein helst bare spele fingerspel på gitaren og ikkje slå på strengene, som eg hørte frå ein predikant i Misjonssambandet? Kortspel?
Eg trur alt dette heng saman med ei frykt for alt som er nytt. Det handlar om frykt for noko dei kjenner frå "denne verda", dvs den syndige verda, frå folk som ikkje vanlegvis går på bedehuset og i kyrkja."

"I 10 år ba eg fånyttes. Kjenslene mine for guter forsvann ikkje, dei blei berre sterkare og sterkare dess eldre eg blei. Eg var sikker på at Gud ikkje ønskte eg skulle leve ut kjærleiken min til ein annan gut. Men kvifor svarte han meg aldri? [...]
Etter mange år gjekk det opp for meg at Gud kanskje alltid hadde svara meg. Han ville eg skulle vere som eg var. Han hadde svara meg gjennom desse 10 åra, berre annleis enn eg ønskte og trudde han skulle svare. Eg ville jo han skulle gjere meg heterofil! Men han ville eg skulle vere den eg var - den han hadde skapt meg til å vere"


Tanker i ettertid: Arnfinn si bok er full av kjærleik. Kjærleik til kjærasten sin. Kjærleik til familien sin. Kjærleik til miljøet der han vaks opp. Kjærleik til verda og kjærleik til Gud. Og det er ei sterk soge frå ein sterk gut som ikkje lenger kunne leve på ei løgn. Ei sterk soge om ein gut som etter ein lang kamp med seg sjølv og sine omgivnader fekk fred med seg sjølv og med Gud.

Anbefales: I høgste grad! Til alle som er litt interessert i religion og seksualitet. Til alle som lurer på korleis konservative kristne miljø er på innsida. Og til alle som måtte ha interesse av teologi og korleis Bibelen brukes til legitimering. Men åtvaring: delar av boka, særleg i del 1, krev noko å tørke tårer med. Og ikkje først og framst fordi det er trist, men fordi Arnfinn skriv så levande og så kjærleiksfullt om sine omgivnader.

Terningkast: 6.
5 fordi boka er veldig bra, og eit ekstrapoeng fordi Arnfinn er TØFF.

Og Arnfinn: eg er superstolt av deg!

----
Wrap it up with Love. Noa. Blue Touches Blue. 2000.

Så definitivt ikkje min dag..

Eg sit akkurat nå i Brussels, på eit fantastisk hotellrom på Luxemburg. Skal tilbringe helga på møte i European Youth Forums arbeidsgruppe om menneskerettar (også kjend som YFJ HRWG for dei veldig innvidde). Men det kjennes som eit lite under at eg i det heile er her.

Før eg forklarer kvifor, bør eg seie at eg er eit slikt menneske som liker å vere ute i god tid. Eg pleier derfor å seie til meg sjølv at eit fly som går 1145 går 11, slik at eg har ein god buffer in case of emergency. Problemet var at flyet mitt skulle gå 12, og seinaste check-in var 11 - og eg hadde sagt "12" til meg sjølv. Eg tok derfor utgangspunkt i at eg hadde litt god tid. Akk sann.

Av "ulike årsaker" fekk eg ikkje heilt til å stå opp 930, slik eg hadde tenkt. Men då klokka var nokre minutt over 10 var eg ferdigdusja og i fullt firsprang ut mot t-banen, fullt bestemt på å nå ein bestemt bane. Eg skal først krysse trikkesporene til 13-trikken, deretter springe over tilbringerveien til ring 3. Alt vel så langt. Inntil eg oppdager at det er ein 13-trikk på veg mot meg, og eg bestemmer meg for å løpe over skinnene før den nærmer seg, slik at eg kan klare å slippe å bli ståande, og dermed nå over veien på grønt lys - og t-banen. Joda.

For brått ligg eg langflat i trikkeskinnene. Hjulet på min fantastiske lille koffert har satt seg fast i skinnene, og der låg eg. Møkkete og full av skrubbsår på både hender og føtter var det bare å traske i veg - for å konstatere at banen var gått før eg kom på perrongen.

Så eg måtte bare vente på neste. Og dermed rakk eg ikkje 10:30-flytoget. Flytoget bruker minst 19 min frå Gardermoen til Oslo S - med andre ord var neste flytog, 10:45, garantert for seint inne til siste check in klokka 11.

Kva gjer ein då? Jo, ein ringer pappaen sin. Sender passordet til eposten på sms og smiler pent til verdas beste pappa og spør om han kan logge seg inn på eposten, finne check-in-eposten frå flyselskapet og sjekke meg inn over nett. Snille, snille pappaen min gjer som han blir bedt om. Problemet er bare at sida meddeler "vennligst vent" i intet mindre enn 20 minutt.

Eg sit på flytoget og funderer på kva i helsike eg skal finne på å gjere om eg ikkje kjem med flyet. Om eg må prøve å grine meg til plass, eller om eg må finne på noko anna. Heldigvis slepp eg ta til tårene - dama bak innsjekken på Gardermoen seier at eg får lov til å vere med flyet, men også at eg allereie er sjekka inn!

Vel installert på flyet viser det seg at det er tomt for mat, eg kan velge mellom øl, brus og chips. Tænkjuverrimøtsj, eg hadde ikkje tid til å spise frokosten eg hadde tenkt å spise på Gardermoen. I det eg går ut av flyet kjenner eg at mitt venstre kne liker forholda SVÆRT dårlig. Det har ikkje vore godt på mange år, men nå har det fått seg ein real trøkk, og deretter fått gleden av å sitte stille. Det er med andre ord meint til å gå gale.

Men eg kom meg nå fram til slutt, og fekk meg frukost sånn lenge etter lunsjtid ein gong. Og kjenner at eg saktens skal klare å hinke meg fram i nokre dager.

----
Eg gjenopptar forsøket med å finne ein passande song til kvart eit innlegg, og derfor:

Soundtrack: Møkkamann. DumDumBoys. Sus 1996.

Kur mot finanskrise?

Kristin Halvorsen har fleire gonger vore ute og sagt ting i retning av "shop meir". I desse finanskrisetider er det nemlig slik at di meir ein shopper, di betre er det for å halde hjula i gang. Så det er visstnok bare å hive seg rundt og la kortet løpe varmt.

Eg kom heim frå Island for få timar sidan, og eg har for første gong på lenge shoppa. Ikkje i veldig store mengder, men har nå skaffa meg alt frå koffert til julegaver - og ikkje minst, denne: (kven kan motstå, liksom?!)



Ps. Påstanden om at Island er billig er overdrive. Skjønt, kanskje det berre handler om at vi eigentleg aldri fekk ein skikkelig valutapris? Gardermoen sa 6 NOK per 100 ISK, Reykjavik meinte 16 og Akureyri 19...

Tillit

Eg er løgstrupianer. Det skyldes kanskje primært Løgstrups teser om tillit. Eg har nemlig klokketru på at tillit er ein av dei aller mest grunnleggande menneskelege verdiane. Eg kan faktisk ikkje tenke meg korleis det skulle vere dersom verda hadde vore eit totalt anarki utan tillitsstrukturar.

Problemet med å ha så stor tillit til verda, er at ein stundom ikkje heilt fatter at ein er lurt før det er for seint. Nett nå er eg på Schæffergården på konferanse om bærekraftig utvikling i Østersjøområdet. Ifølge forklaringa eg fekk frå arrangørane, skulle eg ta bussen frå Hellerup til "Jægersborg Barracks" (som sjåføren ikkje heilt forstod kva var, meir om det seinare, om anden kjem over meg ein dag), og deretter finne gården i Jægersborg Allé 166. Så langt så bra.

Eg liker å finne fram på intuisjon og gateskilt, og fann eit skilt tvers over vegen frå busstoppet. Så eg sprang dit, der det, fantastisk nok, var merka at vegen rett fram ville lede til Jægersborg Allé. Og ikkje berre kunne den fortelle gatenamn, men jaggu fekk eg ikkje melding om at 166 var eit av desse. Herlig. Så eg byrja traske.

Vegen svingte, så gjorde eg, sjølv om eg stussa veldig over at det brått stod "10" på ei gatedør. Etter at eg hadde traska ein fem minutts tid, endte denne vegen i ein ny veg. Men ingen nye skilt som fortalde korleis eg skulle finne fram. Så eg taska oppover vegen. Inn ei gate, og litt tilbake. Og fann ut at eg bare måtte traske litt og nyte turen, for før eller seinare måtte eg jo finne fram. Og eg fann fram til sist. Det viste seg at det skiltet som fortalde at Jægersborg allé var snudd på.

Dette seier meg to ting: det var godt det var sol og varmt (og at eg hadde lett bagasje). Og at Løgstrup hadde rett. Eg har i alle fall sterk tiltru til gateskilt.

Procasting nation

Eg hadde ein gong i tida ein plan om å bli effektiv. Skrive lister over kva som måtte gjerast kva tid - og så gjennomføre planen. Men som med så mykje anna her i livet, det blei med planen.

Eg har t.d. i meir enn tre veker holdt på å skulle skrive ferdig masterskissa mi. Og eg melde på torsdag til rettleiiar at eg skulle sende epost med skissa "i dag eller i morgon". Og ho er framleis ikkje ferdig. Så her sit eg. Og prøver å skvise teksten i så stor grad at eg kan klare å tilfredsstille både lengdekrav og meiningsinnhaldskrav.

Kva har eg så fyllt den tida eg hadde planer om å bruke på masterskissa med, sånn eigentleg? Vel, noko av grunnen til at eg ikkje er ferdig skuldes (heldigvis) at eg alltid undervurderer eigne evner til å vere effektiv - eg trur t.d. framleis at det tar meg "ca 5 minutt" å lage ei deltakerliste ved hjelp av klipp og lim, enda eg veit forbanna godt at eg må legge på minst 25 minutt ekstra om det skal funke. Og så trur eg eg har tenkt at eg kan kombinere med å sitte i møter og slikt (det har ikkje akkurat vore underskot på slike), sjølv om eg veit at eg aldri får skrive under møta, og at kveldane etter programslutt er det same som at eg er sosial med meddeltakarar. Heldigvis.

Men det aller aller meste må settes på konto for det engelskmenn kaller Procastination, altså det å utsette å gjere det du skal gjere, sjølv om du veit at du burde gjort det. For å kunne kalles Procastination, må det ein gjer vere "counterproductive, needless, and delaying". Med andre ord kvalifiserer det å spele boblespillet til Dagbla' særdeles godt. Der ligg i alle fall skyld..


....og som eit lite apropos, anbefales følgande dikt. Kjenner meg så vanvittig godt igjen... (Og Alletinde, eg venter framleis på at du skal røpe kven du eigentleg er. Tykkjer eg har venta lenge nok. Haha)

Satsing på levedyktige kommuner

Fagforbundet i Vestfold har tatt initiativ til å jobbe for at kommunane skal få gode rammevilkår. Gjennom "epostopprop" direkte til statsrådene Stoltenberg, Halvorsen, Kleppa og Brustad som vektlegg at ein seier nei til kutt i kommunane og ja til satsing på næringsliv og landbruk.

Det finst ein heilt enkel "kur" for å få dette til: Stem Senterpartiet!

Å planlegge - og å replanlegge

Eg skulle til Heidelberg neste semester. Eg skulle ned dit for å pusle litt med masteroppgåva, og for å ta eit emne. Lære tysk, drikke øl, leve studenterlivet på bortebane og kjenne meg fri.

Men så blei eg utsett for gruppepress. Massivt sådan. Så sterkt at eg gav etter og søkte jobben. Og fekk han.

Så brått skal eg ikkje vere tysklandsstudine likevel. Brått skal eg i staden smykke meg med tittelen Generalsekretær i ein ti månaders tid medan den noverande er ute i fødselspermisjon. Og eg kjenner at det igrunnen er veldig kjekt. Eg gler meg.