Eg blei oppringt av ein selger frå Morgenbladet i stad, og han kunne opplyse meg om at eg skulda dei penger. Det er eg ikkje eit sekund i tvil om at eg gjer, for mi abonnementshistorie der og postens leveringshistorie til vår postkasse er ein kombinasjon som gjer det meir enn sannsynleg. Eg har vore ein dårleg abonnent, ein slik ein som t.d. ikkje forstår at når du endrer abonnementstype, endres abonnementsvilkåra. Og fordi eg ein gong fekk heile 3 rekninger frå dei i løpet av same helg, har eg heilt sikkert klart å tru at eg har betalt noko anna enn eg skulle betale - eg sjekka garantert ikkje at kidnumra stemte. Ikkje veit eg. (Eg tør banne på at dei ikkje har sendt 3 rekninger på rappen - men vi har vore utsett for Postens merkelege oppsamlingsheat i vinter. Rett før jul fekk eg t.d. først purringa, og deretter sjølve bilaget, til noko eg skulle hente. Like etter jul kom berre purringa på ei anna pakke- eg venter framleis på hovudmeldinga..)
Vel, mi (bort?-) forklaring er ikkje hovudpoenget her, men samtalen eg hadde i stad. For greia er at eg har tilgang på Morgenbladet sjølv om avisen ikkje lenger adresseres til meg. Derfor underretta eg også ei som ringte frå dei like før jul om at dei ikkje trong sende meg fleire avisar. Denne dama nemde ikkje noko om uoppgjorte middel, så eg trudde alt var greitt. Inntil eg altså blei oppringt med beskjed om at det stod eit tresifra beløp på deira "ho har ikkje gjort opp for seg-konto". Han som nå ringde hadde eit superdupert tilbod til meg, sånn med unnatak av at eg altså har "tilgang til avisa", som det så fint heiter. Eg kunne tegne nytt abonnement, og så kunne gjelda bli sletta.
Eg hater å skulde folk/organisasjonar/kva som helst pengar, og eg har jo ikkje meint å ikkje betale, så eg vil sjølvsagt gjere opp for meg. Men det var ganske åpenbart at det ikkje var pengeinnkreving som stod på agendaen til han eg nå har døypt Morgenbladmannen. Han ville selge meg avis. Superduperdiiiil. Sånn bortsett frå at han altså ikkje ville fortelle meg at han eigentleg ville ha meg til å tegne nytt abonnement, altså.
I korte trekk foregjekk samtalen slik:
Morgenbladetmannen: du har uoppgjort regning, men vi sletter den gjerne mot at du tegner nytt abonnement med autogiro
Signhild: nei, det har eg ikkje behov for, men send meg regning på epost, så skal eg gjere opp umiddelbart!
Morgenbladetmannen: men hvis du tegner nytt abonnement UTEN BINDING, så er det billigere for deg....
Signhild: nei, det har eg ikkje behov for, men send meg regning på det eg skulder, så skal eg gjere opp
Morgenbladetmannen: men eg er jo bare opptatt av kva som er billigst for deg....
Signhild: JA, men eg ønsker ikkje nytt abonnement - OG eg vil gjere opp for meg.
Morgenbladetmannen: eeeeeh. Javel. Okei, da. (Sukker ganske tungt) Gi meg epostadressa di, da.
Namnet mitt betyr "den veksande sigeren i strida". Eg vann ordkløyveriet. Men han har jo unektelig rett - eg kunne ha teikna eit nytt abonnement for ein månad, sagt opp abonnementet umiddelbart og komme unna med kring 1/4 av det eg skulder. Men det kjendes litt som utnytting av ei god avis. Rettferdssansen vann. I alle fall over dei privatøkonomsike prioriteringene. Det er riktignok altså slik at det av og til er billigere å hoppe på tilboda enn å vere standhaftig, men av og til blir ein stridig.. Så får det heller bli spaghetti litt meir av månaden, sånn for oss studentar som berre lev på Lånekassa.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar