Og DER var valkampen igang (for min del, i alle fall)

Lokalavisens nettutgave er alltid kjekk på morgonkvisten. Og i dag er den ekstra kjekk - for i dag presenterte Farsunds Avis Farsund Venstre si liste til kommunestyrevalet. Dei stiller med 12 av 16 kvinner på listene, og sjølv om eg strengt tatt meiner at 40% av kvart kjønn alltid er ønskeleg, klarer eg ikkje å fri meg frå at eg faktisk tykkjer det er litt kult at det går den vegen av og til.

Men det som gjorde susen i dag, var å lese lista og oppdage at mi kjære tante har funne vegen inn på lista. Overraska er eg ikkje, igrunnen, men eg registrerer at tida der "ingen skal få vite mitt politiske standpunkt" åpenbart er over for hennar del. Og brått kjende eg at NÅ er valkampen igang. I første omgang kampen om røystene i den Stave'ske storfamilie. (Dersom onkel og fetter på den andre sida atter ei gong dukker opp på kommunestyrelistene for kvar sine parti med noko blåare farge, kan det bli særs interessante familiediskusjonar framover. Eg gler meg!)

Og sidan eg først var igang med lokalvalet, tykkjer eg det er rasande festlig at der Venstre sier dei voner på 1 mandat, har Pensjonistpartiets rykande ferske lokallag - starta i går - annonsert at dei satser på inkje mindre enn 3 seter i kommunestyret frå hausten av. Til samanlikning tilsvarer det det talet på representantar som SP og SV har til saman i kommunen i dag. Ingen skal anklage dei for ikkje å vere visjonære, i alle fall. (Nå skal det seiast at dei nok ikkje hadde turt å gå ut med eit så ambisiøst mål om dei ikkje hadde hatt Petter Kjølleberg som ein sentral person, for er det nokon som lokalt har tillit i seniorspørsmål, er det igrunnen han.

Enn så lenge venter eg sjølvsagt på at lista til Farsund Senterparti skal bli klar. Min høgst private ambisjon er at vi skal doble talet på representantar, og eg gler meg faktisk som eit lite barn til å finne ut av kven eg skal kjempe for å få inn! (Og for den som måtte tru at dette er eit slags skjult "eg skal høgt oppe, men det er foreløpig hemmelig"-budskap, tek de skammeleg feil. Eg aner ikkje om eg er ønska på lista i det heile. Men det er for min del ikkje så viktig om/kor eg havner på lista - det som er vesentleg, er at partiet får inn bra folk!)

Eg kjenner valkampgleda bobler i meg akkurat nå, og håper bare eg ikkje bruker opp alt på å glede meg nåm for trass alt er det først i om ein sju-åtte månaders tid at eg virkelig treng det.

Når eit ord seier meir enn tusen tegninger

Magdi i Karpe Diem har skrive ein av dei viktigaste tekstane i 2010, i alle fall sett frå denne religionsstudinas synspunkt. Teksten til Tusen Tegninger gir eit viktig blikk på korleis det oppleves å vere ung og religiøs i eit samfunn der religion generelt (og islam spesielt) møtes med skepsis. Som Magdi sa til VG: det må vere mogleg å vere å vere ung og religiøs utan å bli kalla for gæærn.

Og hvis det får oss til å gjøre gode ting, så hva synes du om å la meg tro på Gud og sånn?

I dag slapp dei og videoen til songen - ein nydeleg video med klipp frå ulike gudshus i Osloregionen. Målet er å vise korleis den religiøse praksisen ser ut - og kor lik den faktisk kan vere. Sjølv eg om eg liker å tru eg har eit "trent auge" kan ikkje nødvendigvis klare å plassere alle klipp inn i riktig kongresjon. Noko som igrunnen fekk meg til å like denne enda betre. Nyt.

Oppdatering: Magdi seier på Karpe sin blogg at"Jeg er først og fremst veldig mye annet, men jeg er også religiøs. Det er ikke den jeg er, men det er en del av det jeg er. Selv om jeg tar utgangspunkt i meg selv som muslim og mine erfaringer i teksten, handler "Tusen tegninger" om noe som er mye større enn meg. Den handler om å akseptere at noen tror, uansett hva de tror på. Den handler om det positive ved tro, uansett hva du tror på. Og den handler om hvor like vi er, uansett hva vi tror på."

Då duoen gjesta NRK i mai 2010 snakka dei òg om låta. I nettsaka til Lydverket siteres Chirag: " ”Tusen tegninger” er en av, om ikke den, viktigste norske raplåta som er gitt ut noensinne. Ingen andre enn han kunne skrevet den, og den sier akkurat det som trenger å bli sagt om det å være ung og religiøs i dagens Norge.. "

Antihjelpa

Eg sit og prøver å trøkke ned 20 sider om nasjonalisme i Europa, på Balkan generelt og albansk nasjonalisme spesielt. I eit innfall i går fann eg ut at når eg skulle gjere så, fekk eg sørge for å dra med meg ei optimal inspirasjonskjeldeleskedrikk: Cockta. Personleg medbrakt frå BiH førre helg. Men eg skulle tenkt meg om. For kva er Cockta? Jo, ein brus som er funne opp under Jugoslaviatida for å kunne fungere som ein slags "Jugoslavisk cola". Ser ein stort på det, kan ein seie at Cockta var eit lim i Jugoslavrepublikken. Ser ein enda større på det, kan ein seie at formålet med Cockta, og andre ting funne opp for å fungere som lim i landet, strengt tatt skulle virke på tvers av, og motvirke, nasjonalismen. Er det rart inspirasjonen min svinn som sand gjennom fingrene?

I det minste er det alltid godt å ha noko(n) å skulde på!

"gode tips til nettstalkere"??

"gode tips til nettstalkere". Det er altså det einkvan har tasta inn i google, for så å bli henvist til min blogg. For kva skjer om ein googler nettopp det? Prøv sjølv, då vel! Men drit i å nettstalke nokon etterpå. Den einaste som eigentleg får gode tips på den fronten frå meg, er han fyren som bør sjekke settingane sine litt nøyare. Det har han forvørig ikkje gjort. Eg har nemlig sjekka. Men eg melde ikkje frå. Så eg har kanskje stalka på nytt?

Forøvrig er eg veldig nøgd med at nokon tydelegvis har funne meg via "gode sitat russekort". Særleg sidan eg ikkje oppgav kva det stod på russekorta...

Queer as folk? (eller sjølvinnsikt via google)

Eirik la ut eit bilete av meg på face som var på skeiva, eller rettere, det var liggande. Eg totte det var eit artig bilete, og fann ut eg skulle prøve å snu det. Etter å ha sett det ståande, kom eg til at det faktisk var eit betre bilete liggande enn ståande, og eg skulle snu det tilbake. Men då klarte eg sjølvsagt å snu det feil veg - slik at det blei på hovudet i staden for ståande. Og då var det face fann ut at dei skulle fjerne "vri biletet-funksjonen", så det blei ståande fast på hovudet.

Vel, eg fann ut at ein passande bilettekst ville vere "Eg snudde biletet og fann ut at eg passer aller best på skeiva". I eit innfall av prokastinering og nerding fann eg så ut at eg skulle google translate'e biletteksten min. Og takk vere google translate fekk eg ei sjølvinnsikt som på sett og vis snudde opp ned på mi sjølvoppfatting. For kva meiner google at eg har sagt? Jo: "I turned the picture and found out that I fit best in queer." Når det er ting du ikkje visste om deg sjølv, hender det at google translate har svaret. Men eg liker det, at eg "fit best in queer". Om eg enn er litt usikker på kva det eigentleg tyder.

Og ikkje nok med at eg altså har fått stadfesta at eg passer aller best "in queer", så har eg nå funne meg sjølv på eit heilt anna vis også. Eg fortsatte nemlig i biletteksten med å seie ".... eller kva vei det nå måtte vere at eg befant meg". Og er det altså at google rett og slett har løyst problema for meg: "..or whatever way it is now had to be that I found myself".

Eg har altså funne meg sjølv. Takk, google. Eg mangler berre å finne ut i kva veg. Eg kan berre anta at den går på skrå.

Takk, Dagfinn!

Eg er sånn på det jamne ingen stor fan av Dagfinn Høybråten, men fordi eg akkurat har pakka ut kofferten min, kjende eg det var på tide med ein hyllest til den nå avtroppande KrF-leiaren. Etter 72 timar i BiH har eg knapt eit einaste plagg som ikkje må ein kombinert tur i vaskemaskin og til lufting i baktrappa før eg kan vurdere å tre dei på meg att.

Og kvifor det? Jo, fordi helga er tilbrakt i eit land utan røykelov. Konsekvens: alle restauranter, alle utestader, alle klubber og så vidare og så vidare ender opp som tåkefylte lokaler der ein strengt tatt ikkje treng å røyke sjølv for å bli nikotinavhengig... (Så er utfordringa sjølvsagt at svake sjeler tek opp festrøykingsuvanen ein strengt tatt hadde lagt bak seg, bare fordi nesten alle andre rundt ein gjer det..).

Min nyvunne KrFU-venn skreiv på facebook i går at "Syns KrF bør låne ut Dagfinn Høybråten til Bosnia slik at han kan innføre røykelov!". Og det er det igrunnen vanskeleg å vere usamd med han i.

Men eg har ein mistanke om at det blir enda vanskelegare å innføre ein røykelov i BiH enn det var i Noreg, rett og slett fordi det i enda større grad der enn her vil kreve politikarar som tåler å innføre lover stikk i strid med opinionen og som tåler å bli hata for det.

Eg har ein teori om at det ville vore få andre enn nettopp Dagfinn som kunne turt å innføre røykeloven. Han hadde nemlig veldig lite å tape på det: partiet hans var meir eller mindre på grunnfjellet, han var "avskrive" av den gemene hop som "mørkemann" og han var kjent som den som aldri rørte alkohol og la seg lenge før festen kom skikkelig i gang. Med andre ord: ein festbrems. (I den grad ein festbrems kan bremse ein fest han aldri tar del i..) I tillegg var han sjølvsagt allereie kjend som ein konservativ og rigid indremisjonsmann frå eit vestlandsdominert parti, så om noko så "tullete" skulle komme frå nokon politiker, måtte det komme frå nettopp han - som framstod som inkarnasjonen av alt det ein ikkje forbinder med urbane partifixere. Og nettopp fordi han kunne gøyme seg bak ein-mørkemann-som-står-for-alt-du-tykkjer-er-teit-maska si, hadde han rygg til å bere all tynet han fekk. Og så visste han sikkert i sitt stille sinn at ein dag ville alt bli snudd opp ned. Ein dag ville han ikkje lenger vere eit hatobjekt, men bli bejubla. Og kanskje var det nettopp derfor det i så stor grad blei køyrt fram som Høybråtens verk og Høybråtens lov, og underkommunisert både stortingsfleirtal og regjeringsutarbeiding.

Så gjekk det som det måtte gå. Lova blei innført 1. juni 2004, mens dei aller fleste røykarane uansett koste seg med utepilsen. Med unnatak av nokre stadbeist i Bergen som på byens brune kneipe lova at dei aldri i verden skulle la seg diktere av ein mørkemann frå hovudstaden, totte folk det var ganske greitt. Det var jo ein varm sommar, og ein ville jo gjerne vere ute uansett. Så kom hausten, og folk var blitt så vande med at røyking skulle gå føre seg ute at til og med dei kneipehengane bergensarane aksepterte å stå hutrande på utsida av lokale når snøstormen blas rundt øyrene deira i desember.

I byrjinga totte vi det var rart. Eg sakna innerøykinga hausten 2004, ikkje fordi eg sakna røykinga, men fordi det i det minste var slik at ein ikkje kjende andre lukter enn sigarettrøyken. Nå kunne ein plutseleg lukte sveitte, gamalt øl og antydning til urin på diskoteka. I dag, etter 5,5 år med røykelov, klarer eg ikkje lenger identifisere dei ulike luktene på same måte. Nå lukter utestadene varmt, klamt og kanskje litt øl-ete, men først og framst lukter dei "utestad" der dei før lukta "røyk".

Men i dag: AI LÅVV IT! Og eg merker ikkje så mykje til kor mykje eg digger røykelova før eg altså pakker ut kofferten min etter berre nokre dagar i eit land utan røykelov. Men det er lite anna å seie enn takk, Dagfinn. For at du var tøff nok til ikkje å gi deg!

Sarajevo dag 3

Akkurat nå sit eg på hotellrommet og har ein "beinstrekk" mellom middag og avslutningsfest - som strengt tatt eigentleg ikkje er vår avslutningsfest, men 10-årsjubileet til organisasjonen UG Zašto ne, som er organisasjonen som står bak dei tre tiltaka eg har tenkt å vie denne bloggposten til: rett og slett tre tiltak som gjer det enklare for folk å orientere seg i valkampen.

Tenk deg eit land der partiet som fekk 1/4 av røystene ikkje går til val på eit partiprogram, men der det du har å forholde deg til er ansiktet på sentrale folk i partiet. Eit land der det er 71 parti eller "valeinheiter" (inkludert uavhengige kandidatar) å velge blant. Eit land der regjeringa ikkje har for vane å dannes på bakgrunn av politiske likskaper, men ei blanding av etnisk samansetting, gamal vane og andre grunner ingen heilt kjenner - og der denne regjeringa ikkje lagar ei regjeringsplattform. Vel, landet kan t.d vere Bosnia-Hercegovina.

UG Zasto ne valde å køyre ein større kampanje før valet, der hovudformålet var å sikre at folk fekk INFORMASJON om dei ulike partia før dei gjekk til urnene. Gjennom nettbasert informasjon, folkemøter, konserter og mykje meir var dei aktive i forkant av valet, med eit einaste formål: å få folk til å røyste. Og, til folks store overrasking, var dette noko dei gjorde UTAN å samstundes oppmode til å røyste på eit bestemt parti.

I Noreg gjorde organisasjonen Stecak ein formidabel innsats for å få BiH-statsborgarar til å bruke sin røysterett, i nært samarbeid med Zasto ne sin "sentrale kampanje"

Razglasaj, som kan oversettast med noko i nærleiken av "Rock the vote", er ein slags bosnisk versjon av det amerikanske konseptet. Den gir ein grunnleggande presentasjon av dei ulike partia, kva dei står for, kven som er kandidater og så vidare. Med meir enn 8.000 kandidatar, er det med andre ord litt av ein database. Det som er særleg interessant her, er at dette er den første tenesten nokon sinne i BiH der ein kan søke opp både kven som er kandidat i sin kommune, kva lister dei ulike står på og i det heile tatt.

Det andre tiltaket dei iverksette i kampanjen var Glasometar, som rett og slett er ein slags valgomat. Her skulle ein svare på 48 spørsmål om politiske meiningar, og såleis finne ut kva parti ein var mest samd med. Med totalt 71 parti eller politiske einingar som stilte til val, seier det seg sjølv at ikkje alle kom ut som alternativ, men godt over 20 parti var med blant dei ein kunne bli målt i forhold til, og ein fekk og forklaring på kvifor ein "matcha" bra eller dårleg med samtlege av dei vallistene som var med i testen. Testen var utarbeida som påstandar ein kunne svare at ein var "Særs samd", "noko samd", "noko usamd" og "særs usamd" i, og det var dei ulike partia sjølv som hadde plassert seg på skalaen.

Ei utfordring med valgomaten, er at det var fleire tilfelle av at partia nok må kunne seies å ha plassert seg "taktisk" på skalaen. I somme av sakene veit ein at dei meiner og røyster for det stikk motsette av det dei gav uttrykk for i valgomatplasseringa. Når dei så valde å lyge i valgomatsvaret, skuldes det primært at deira meining er i motsetnad til folkeopinionen. Det kunne ein ikkje bøte for i valgomaten - men ein hadde eit tredje instrument som kunne nettopp det...

Det tredje tiltaket er kalla Istinomjer, eller eit "sanningsmeter" på norsk. Her var alle regjeringspartia sine tiltak vurdert ut frå korvidt dei hadde gjort noko for å få det gjennomført, og korvidt dei hadde lykkes. I tillegg heldt ein kontroll med korvidt politikarane valde å vere konsekvente i sine uttalar. Sanningsmeteret blei lansert seint i valkampen, og blei ganske problematisk for fleire av dei politikarane som har trives med eit system der ingen sjekker om dei følger opp eller om dei t.d. vender kappa etter vinden. Det er vel ikkje til å komme utenom at Sanningsmeteret var hata av politikarane og elska av journalistar - særleg fordi analysen som låg forut for dette var gjort så objektiv som råd. Genialt!

Men nå må eg springe, for eg skal virkelig FEIRE ein organisasjon som, så langt eg kan forstå, har gjort særdeles mykje for å, som det heiter på Eurolangvisk: "promote Citizenship". Eg er svært for!

Sarajevo dag 2

Ei fin bru i Sarajevo. Foto: meg.

Denne dagen har gått unna i rekordfart, og vi har fått så mykje informasjon at det er godt vi har skrivebøker som kan hjelpe oss å ta vare på alt, for ellers hadde hovuda våre sprengt.

Om det bosnia-hercegovinske valsystemet er det berre ein ting å seie: når du trur du omsider har forstått dette med to delstater, 10 kantoner i føderasjonen og Brzckoprovinsen, vel, då er det berre å innsjå at det er enda meir komplisert enn som så. Dette landet har 14 finansministre og 16 presidenter på "konstitusjonelt nivå".... Slå den! Eller kanskje ikkje.

Dagens ord er utan tvil GOTV - Get Out the Vote!, som markerer den siste innspurten i eit val der ein kaster seg rundt for å få folk til å røyste. I forkant av valet her i BiH i haust, tok ein ein del ganske store grep for å få folk til å røyste, mellom anna laga ein ei oversikt over korvidt politikarar faktisk heldt det dei lova, og om dei lova det same gjennom heile valkampen m.v. Særdeles fantastisk eit verktøy, som vonleg kan bli viktig over tid.

Eg er full av inntrykk frå denne dagen, og lovar å komme attende med fleire av dei inntrykka sånn litt etterkvart, men erkjenner at det visst er sengetid. Eg kom nett "heim" til "senga mi" frå ein utestad der eg brukte nesten ein halv time på å stirre på ein kar - berre for å finne ut at han ikkje var min BiH-kamerat, men ein fyr som bare likna aldeles. Eg lover å komme tilbake med inntrykka når dei er tygd på og sortert, og kan i mellomtida anbefale Ragnhild si dagsoppsummering - den finn ein her, og LNU-bloggen der ein fortell om eit interessant møte vi hadde med nokre kule musikarar.

Sarajevo dag 1

For den som måtte lure på det, er det å sove ein time og så stå opp for å komme seg sakte men sikkert mot flyplassen kanskje ikkje det luraste ein kan gjere. Og særleg ikkje når ein så skal fungere ein heil dag. Det er nå 20 timar sidan vi stod opp, og vi har akkurat kommet på hotellet for ei kort natts søvn før programmet tek til for alvor.

Turen til Sarajevo gjekk for vår del via Stockholm og Wien, så vi har fått forurensa litt i dag, kan ein seie. Det viser seg at alle veger fører til Sarajevo - andre flaug "berre" til Wien først, atter andre via München. Men det gjekk overraskande greitt å ta omvegen via vårt naboland i aust... Duppe litt av på flyet fekk vi også til – sjølv om Ragnhild hadde litt problem med å få det til då ho blei sittande mellom meg og Benjamin frå Unge Høgre. Benjamin er nemlig samfylking med meg (heia Vest-Agder) og vi hadde masse skoledebattanalyser å minne kvarandre på. Vårt utbytte var stort, Ragnhild sitt er eg usikker på.. («ja, det er vel ikkje ei heilt feil analyse» nikkes det frå sida mi her. Ho var nemlig VELDIG klar for å sove). Heldigvis for Ragnhild havna Benjamin eit godt stykke unna meg på dei to neste flygningane..

Vel framme i Sarajevo, hoppa vi inn i ein buss og drog oppover i tåkeheimen. I eit vinter- og tåkekvitt landskap bar det, opp til det som foreløpig er Ragnhild sitt høgdepunkt: OL-anlegget frå 1984! Der åt vi fantastisk lunsj og byrja ein innleiiande presentasjon av program og folk. Mykje artige menneske er med på denne turen, og eg gler meg skikkelig til å både bli betre kjend med dei og å bli betre kjend med Bosnia-Hercegovina sitt valsystem.

Elles har vi vore på byvandring i snødrevet, og ete middag på restauranten til Brygghuset Sarajevsko Pivo, som kanskje er eit av dei beste øla i Europa - og jammen hadde dei god mat også.

Som de sikkert forstår, er det først i morgon det faglege programmet byrjer. Og sidan flokken vår består av påfallande mange trøytte tryner, er det igrunnen like greitt. Men det er det berre ein måte å kompensere på: derfor hopper eg nå under dyna. I morgon bytter vi hotell (vonleg er det nett der og..) og begynner å gjere det vi kom til Sarajevo for å gjere: lære.

Prøve å fikse..

Då eg prøvde å finne den songen eg refererte til i førre innlegg på you tube (den ligg der forøvrig ikkje), snuba eg over denne. Skulle telemarkskjelda gå tom for idear til eigne songar, har han ei lysande karriere innen omsetjing av utaskjærske slägers. Her er 1 min og 41 sekund det bare er å nyte:

Den siste generasjonen som lengtar heim..

Eg trefte min kjære (tidlegare?) kollega E på trikken i dag. Han er også Oslostudent, men kom ikkje tilbake frå juleferie på fagre Lista før mot slutten av førre veke. Eg kjende eg blei ein smule misunneleg på den heldiggrisen som "fekk lov til" å vere i Paradiset med stor P så lenge (som om nokon tvang meg til å reise inn for å feire nyttår her, liksom!).

Då eg forlot Lista på årets nest siste dag, var det 5-10 minus og heile det fagre landskapet var snødekt. Slik hadde det vore i nesten ein månad - og slik har det forblitt i mitt hovud. Eg ser igrunnen berre for meg at Listavinteren i år ser noko a la slik ut:

Foto: meg. Biletet er så uskarpt at det ikkje bør blåsast opp - men du verden så fint Listalyset blei likevel!

Problemet var berre at det som vanleg var slik at dei som veit betre, veit betre. Her har eg sitte inne i Oslo og sett på smeltande snø som blir sørpe som frys til og blir is - og tenkt at "nei, den som hadde vore på Lista nå, ja! Det er andre boller! Der er det fagert snødekt og berre fint. Og isen ligg utelukkande på innsjøane - der naboane har traktorbrøyta.". Slik har eg tenkt, og strengt tatt berre bygd opp ein heimlengsel som endeleg fekk springe fri då eg trefte E på trikkestoppet - for endeleg trefte eg nokon som ord som "badre håve mæ"*, "Båro" **og "jååårple"*** gav meining for, sjølv når dei blei sagt superfort.

Men sjølv om E er ein del av eit team som openbart er gode til å selge museumsopplevingar (der fekk eg skrytt av det også! Ka-tsjing!), kan han nok ikkje hevdes å vere like god til å la andre halde fast på sine illusjonar. For kva kan han fortelle? Jo, at det fantastiske vinterveret på ingen måte har holdt seg, og at det er sørpe som avveklser såpeglatt med gigantiske vanndammer sånn innimellom.

Det er då eg innser at eg truleg ber preg av å ha ein Dovring i min aller nærmaste krins. For tanken om at vinterveret skal halde seg skikkeleg ute på den forblåste halvøya eg liker å kalle heim, er i beste fall ganske søkt.

Men det er vel sånn det skal vere. Vi i siste generasjonen som lengtar heim har jo ein tendens til å tru at alt heime er som då vi forlot det. Kanskje det eigentleg berre er eit hint om at vi bør komme oss heim?

*Badre håve mæ: Tenk engelsk: bother ones head

**Båro: er ei forenkling av gardsnamnet Borhaug, som igjen har blitt synonymt med Vestbygda, bygda før fyret.

***Jåååårple: jordeple. Altså det ordet der fleirtalet forfiner seg og kaller grønnsaken for potet.

Sarajevo. Sarajevooooooooo

Eg reiser til Sarajevo i overimorgon. Har vore i byen fleire gonger tidlegare, men dette er faktisk første gongen eg skal dit utan å skulle vidare. Eg gler meg til å for alvor utforske hovudstaden i eit av dei aller mest fascinerande landa vi har i Europa, Bosnia-Hercegovina (også kjend som BiH). Arrangør for turen er LNU, og eg skal for ein gongs skuld ikkje reise som LNU'er, men som internasjonal leiar i Senterungdommen. Slik det ofte har vore før når eg skal på reisefot på vegne av Senterrørsla, skal eg ut på tur i lag med fantastiske Ragnhild, som er ein del av min innbyrdes urangerte topp 3 reisefølger. Det er sjølvsagt ikkje fordi ho er eit fantastisk reisefølge ho er håndplukka til å vere med, men fordi ho er medlem i Senterungdommens Internasjonale Utval, også kjend som IU.

Første gongen eg var i Sarajevo (2005), var eg ei blanding av fascinert og sjokkert over både korleis det såg ut og det folket som budde der. Noko av det eg minnest aller best, var dette huset her: gamle Bristol Hotel, som før krigen var det finaste hotellet i byen. Og grunnen til at akkurat dette biletet har brent seg fast, er at det tok litt tid før eg forstod at det ikkje var ei vindusrute igjen i bygget.

Hotel Bristol, Sarajevo. Bilete: meg

På veien ut til Mostar dukka denne songen opp på hjernen min. Eller rettere, det første verset av denne songen. Den delen av songen som ikkje har håp. Og den spelte på hjernen min heilt til vi sat på flyet att.

Kine. . Sangen ble brukt av - Sarajevo. T&M: Ø. Å. Berg & W. Ludvigsen Found at abmp3 search engine

Over alt kor vi drog, både i Bosnia og Hercegovina, såg vi klare merker etter krigen. Kulehól i veggen ved hotellet vårt, utbomba hus langs "skolevegen" og leilighetsbygg der berre annakvar leilighet var bebodd. Men det som overraska meg aller mest, var at kvardagen tilsynelatande var til stades - folk såg ut til å vere godt nøgde med å bu slik. Vi blei med på opprydning av ein universitetsplass - der studentpolitikarane gjorde sitt for at alle på universitetet, studentar som professorar, skulle få ein litt betre kvardag:

Frå Mostar. Bilete: meg - som den gongen var glad i å ta bilete på skeiva

Det eg ikkje forstod den gongen, var at folk innsåg at dei måtte smøre seg med tolmod. At dei hadde skjønt at Rom ikkje var bygd på ein dag, at ein måtte legge stein på stein for å klare å bygge opp landet att.

Ein av dei vanskelegaste tinga å bygge opp att i landet, er ikkje byggninger, men demokratiet. Landet er i praksis regulert av Daytonavtala, som i si tid sørga for freden i 1995. Avtalen fungerer som ein konstitusjon for landet, og deler republikken inn i to delar: den serbiske republikken og føderasjonen Bosnia-Hercegovina. Fordi stoda var så spent den gongen, turde ein ikkje legge inn ein klausul i avtala om at ho skulle bli reforhandla etter ei viss tid, og resultatet av det, er at ein nå har eit land med eit utal folkevalde nivå på kryss og tvers og mellom anna ei rullerande presidentordning, der alle dei tre dominerande etniske grupperingane (serbarar, kroater og bosnijaker) er representerte i presidentskapet. Dei ulike folkegruppene har ulike læreplaner i skolen, og kan, i alle fall langt på veg, leve side om side innen same landegrense utan å ha kontakt segimellom. Systemet legg opp til at "ingen" skal føle tilknytning til landet først og si etniske gruppe dernest.

Med eit slikt poltisk system som bakteppe, kunne ein kanskje tenkt at det politiske systemet ville kollapse. Den gong ei. Ved valet i fjor haust blei det mobilisert i stor stil for å få særleg unge til å bruke røysteretten sin og dermed bidra til endring i "the heart shaped country". Og derfor er det representanter frå alle dei norske ungdomspartia (med unnatak av FpU, som ikkje hadde høve) skal på tur. For å lære.

Fordi demokratiet ikkje er eit mål vi kan oppnå, men ein visjon vi må halde levande.

Å bli satt (ein) pris på

Eg rydder litt i papir som har hopa seg opp, og på ein konvolutt hadde eg rabla ned fire døme på kva heilt bestemte personar eg var verd akkurat den dagen. Dagen var 16. november, og det veit eg fordi fleire av tiltaka er knytt til at Studentparlamentet sa ja til at Det teologiske fakultetet fortsatt har grunn til å eksistere.

Dagen dette var oppe i parlamentet, blei eg nemleg skjenka så mange reelle og imaginære gåver at eg på eit tidspunkt begynte å skrive dei ned, i von om at dei i sum kunne fortelle meg ikkje berre "because I'm worth it", men meir nøyaktig kva eg er "worth".

Døme a:

Min gode venn Josh hadde opprensking i mynt-haugen sin. Eller, han fann ut at den beste måten å kvitte seg med mynthaugen sin, var å dytte den over på meg. Visstnok så eg kunne ta taxi heim, så vidt eg minnest. Eg gjekk heile vegen heim, og kom heim med følgande skatt:

*1,2 litauiske lita

*2 Pence

*1 NSB-polett

*141 kroner, i all hovudsak i einkrones-mynter.

Eg bør for ordens skuld legge til at eg i parentes har skrive "vin og middag", som for å markere at eg åpenbart er verd meir enn dei ca 150 kronene han kvitta seg med. Utsøkt kyllingeitelleranna med ein ikkje fullt så utsøkt vin havna også i rekneskapen for den dagen. I ettertid angrer eg på at eg ikkje tok drosje - tenk så kult å betale turen i kronestykker og med eit smil spørre om han tilfeldigvis kan ta dei siste fire kronene i Litas!

Døme b:

Denne gåva er høgst imaginær, og blei uttrykt til meg av ein særs lukkeleg mann som i eit innfall meinte det var min lille innsats aleine som hadde fått parlamentet til å gå mot sin eigen leiar. I løpet av dei sju minutta eg telefonisk gjorde greie for han kva som hadde skjedd i parlamentssalen, fekk eg melding om at eg hadde gjort meg fortent til

*1 halvliter

*1 gigantbukett (!) med tulipanar og

*1 kasse lettøl

Eg har sjølvsagt notert meg bak øyret at eg i edruskapens namn ikkje gjorde meg fortent til meir enn ein halv liter alkoholhaldig drykk, og set det på konto for at vedkommande truleg har fått med seg at eg har fortid i ei rørsle som har utforma slike plakatar:

(Det bør her leggast til at dei foreldra mine som sørga for mitt opphav i nemnde RØRSLA sjølv har kombinert dans med foredling av frukt og bær, så eg trur ingen skal behøve å ta det heile for alvorleg.)

Døme c:

Ein av mine medsoldatar meinte eg var verd

*1 pepsi og

*litt barsnacks

på Pøbben på Blindern. For ordens skuld bør det kanskje leggast til at vedkommande eigentleg hadde tenkt å spandere ein halvliter på meg, men at eg var så pumpa etter "krigen" at eg igrunnen pent stod over.

Døme d:

Ein av mine kjære sambuarar kom same dag med

*500 kroner

som han plasserte på nattbordet mitt. Riktignok meiner eg å minnest at det ikkje var heilt tilfeldig, altså at han hadde lagt dei der fordi eg hadde lånt dei ut til han. Men dei havna inn i rekneskapen, for om ikkje anna, så var eg verd å betale tilbake til...

Men uansett kor imagniær eller reell ein pris som blei sett på mitt hovud akkurat den dagen, er det denne høgst imagninære gigantbuketten med tulipaner eg kjem til å minnest best... Eg er litt usikker på kor stor ein gigantbukett eigentleg er, men det faktum at det akkurat der og då var det aller, aller beste han kunne komme på av påskjønnelser (og det faktum at eg slepp å ta livet av enda fleire blomer med mine anti-grøne fingre), gjer at blomene skal få bli med meg laaangt inn i framtida.

Sett Maria fri!

Foto rappa frå facebookgruppa "Sett Maria Amelie fri"

Brått kom den overraskande, men dessverre likevel ikkje uventa meldinga om at Maria Amelie blei arrestert i kveld. Ho som blei kåra til Årets Nordmann 2010 er henta av politiet for å sendes ut av landet.

Maria har gitt dei ansiktslause ansikt. Gjennom boka "Ulovlig norsk" har ho tatt oss med inn i ein kvardag dei fleste av oss ikkje klarer å forestille oss. Eit liv utan bankkort, utan pass, utan papir, utan tilsynelatande å eksistere. Ho har tatt oss med inn i eit liv i konstant frykt, men der gleden og lykka likevel klarer å vinne fram. Eit liv der ho til ei kvar tid står andsynes høvet til å bli henta av politiet - der ho aldri heilt kan slå seg til ro.

Ho kunne vald å fortsette å teie stille. Eller ho kunne til dømes ha gjort som ho og forlaget opphavleg hadde tenkt, og gitt ut boka si anonymt. I staden gjorde ho det motsette: stod fram med namn - og bilete av seg sjølv på framsida av den aller aller viktigaste boka som kom ut i fjor.

Foto: Pax forlag

Ho er ei ressurssterk jente med vilje. Ho driv frivillig arbeid, talar flytande norsk og har mastergrad i eit fagfelt der vi treng hennar kompetanse (frå Noreg, til og med). Ho er godt integrert, og kan jamvel kallast for "ein draumeinnvandrer". Og ho har sjølv ein stor draum: å få betale skatt. Få bli rekna som ein vanleg samfunnsborgar.

Maria gav dei ansiktslause eit ansikt. Med det blei ho også problematisk - for det er så mykje lettare å snakke om dei som ikkje finst som om dei ikkje finnest. Det er lett å forhalde seg teoretisk til at det skal eksistere menneske i landet utan papir, og så lenge vi ikkje veit om nokon, blir dei berre tal, eit rykte, nokon "andre". Men så kom altså Maria. Og var det ansiktet som gjorde at ein ikkje kunne forholde seg teoretisk til "desse menneska". Brått blei ein av desse papirlause eit menneske av kjøt og blod, eit menneske med krav på vår medmenneskelegheit og aksept.

Maria Amelies historie er politisk særs problematisk. Ein ting er at det faktum at ho er her 8 år etter at familien mista retten til opphold i landet kan bidra til mindre tillit til politiet som ikkje har kasta dei ut. Ein annan er at det faktum at vi brått har eit ansikt, ei historie å forholde oss til, gjer at vi ser saka frå nye sider. Og då blir det som politisk er riktig - å halde fast på likskap for loven og konsekvent line i asylpolitikken - fort å gå på akkord med magekjensla til folk flest. Og etter asyllovgjevninga har Maria og familien ikkje rett på opphold i Noreg. (Og sidan dei både hadde søkt opphald i Finland først og oppgav falske identiteter, er ikkje saka akkurat styrka).

Men kvifor denne magekjensla? Jo, fordi vi rekner Maria som norsk. Fordi vi kjenner at ho er som oss. Fordi ho har så sterke band til Noreg at det er her ho høyrer heime.

Hadde nokon fortald historia om X, den 25 år gamle jenta som tok utdanning og hadde vaskejobb og som etter 8 år i landet blei arrestert, er det ein sjans for at berre dei i Xs næraste krins hadde reagert. Men når historia nå gjeld Maria, ho Maria vi føler vi kjenner litt, ho med det søte smilet og den sterke historia, vår Maria, aksepterer vi det ikkje. For Maria er norsk god som nokon. Ergo: Maria må få bli.

Utfordringa er at Marias grunnlag for opphold i Noreg ikkje er tilstades med den rådande norske tolkninga av forholda i Russland. Det er offisielt heilt trygt for nokon frå Kaukasusrepublikkane å reise tilbake til Russland. Rett nok kan fotballbråket i Moskva i desember tyde på det motsette. I etterkant av opptøyene kom det fram at bakgrunnen for bråket nettopp var etnisk gnistning. Eg er på ingen måte ein Russlandsekspert, og mi erfaring med Kaukasus er begrensa til dei sjølvstendige landa i sør. Men då nyhendevarsla kom førre månad, kunne eg ikkje fri meg frå å fundere på om dette kanskje var beviset på at vårt mangfaldige naboland i aust ikkje er så fritt å ferdes i og så trygt å reise tilbake til som det norske styresmakter vil ha det til.

Eg kjenner at det er ein del motstridande hensyn som virker i hovudet mitt i denne saka. Det eine er det politiske. Asylinstituttet skal ikkje misbrukast, og ein skal vere streng i vurderinga av kven som får opphald. Det inneber i dette tilfellet at så lenge det er Russland dei skal tilbake til, har dei ikkje krav på opphald som asylanter. Og lova skal vere lik for alle. Punktum. Det andre hensynet er det mellommenneskelege. Eg trur på Maria når ho skriv at familien blei forfulgt på bakgrunn av etnisitet, enda dei var i eit land Noreg rekner at slike forfølgingar ikkje går føre seg. Og ikkje minst: eg er ikkje eit sekund i tvil om at Marias band til Noreg er sterke etter 8-9 år her. Sidan kontakten med heimland og slekt har vore minimal, vil det faktisk vere spinnvilt å sende ho ut av landet.

Maria skriv i boka si at det hadde vore mogleg å finne vegar ut. Ho vurderte å gifte seg med ein tidlegare kjærast. Ho hadde hatt høve til å skaffe pass og busette seg med falsk identitet. Begge deler valde ho og familien bort. Fordi dei heller ville leve ærleg. Det burde vore ein sjølvfølge, men det er det ikkje, og valet står det derfor respekt av.

Men er det sånn at ønsket om å la Maria få bli er knytt til at vi kjennar hennar historie? For min eigen del er svaret tja. Marias sterke historie har åpenbart prega mitt ønske om at det skal skje noko drastisk - og i positiv retnig - for Maria og hennar familie. Men det er ikkje nødvendigvis historia i seg sjølv, men det historia tvinger oss til å gjere, som er hovudgrunnen til at eg meiner Maria må sleppes laus og innvilges opphald. Marias historie tvinger oss til å sjå dei vi elles ikkje ser. Dei som vi ikkje trur finnes. Dei som ikkje finnest på papiret. Dei som berre lev i samfunnet vårt.

Både Italia og Spania har ved fleire høve gitt illegale innvandrere amnesti. I Noreg har dei røystene som har snakka for tilsvarande ordninger også i Noreg snakka til døve øyrer - frivillig døve øyrer. Det er så mykje lettare å seie at "nei, har folk fått avslag, har dei fått avslag" enn å akseptere at det faktisk lev mange tusen i landet utan papir. Sjølv om det dokumenteres kva forhold dei det gjeld lev under, har norske politikarar ikkje vore villige til å opne augene og akseptere at dette faktisk foregår innen landets grenser. Det er på høg tid å innføre amnesti.

Med kveldens arrestasjon har også den eine røysta som har gitt oss eit bilete av korleis det er, blitt tvungen til å tie. Den røysta treng vi sårt. Det er dessverre sikkert ikkje ein grunn i seg sjølv til å løyslate ho, men det er likevel sant. Ein grunn som derimot bør vere god nok, er at hennar sak ikkje er handsama individuelt ennå. Det er sendt inn søknad. Den bør få bli handsama. Med ho på utsida av murene. I Noreg.

Eg vonar så mange som mogleg vil innfinne seg i demonstrasjonstog i morgon for å markere si støtte. Slepp Maria fri! Fordi dei sterke menneskelege hensyna tel.

Dans! Dans! Dans!

Eg har gjennomført årets første "treningstime" i dag, kurs i selskapsdans i lag med min kompis S. Inkje mindre enn 4 år etter at vi første gong snakka om at vi skulle melde oss på dansekurs i lag, klarte vi å få det til å klaffe. For dei som måtte minnest mitt innlegg om resirkulerte nyttårsforsett, kan det avslørast at eit av måla frå 2009 nå er i ferd med å settes ut i livet: meir rørsle.

Etter først ein time med vals, chachacha og tango og så ein kombinert spaser- og trikketur heim er eg støl i alle merkelege musklar eg ikkje mintes at eg hadde, men tre gonger meir våken enn då eg stod opp. Sidan eg sov heile 4 timar i natt og har vore stuptrøytt i absolutt heile dag, føles dagen herleg snudd opp ned. Igrunnen er eg ganske lukkeleg etter dagens økt. Faktisk så lukkeleg at eg gjer det eg sjølv hatar at lykkelege menneske gjer: nemlig å skryte av det, og anbefale alle å finne same kuren.

Men sidan alle gode ting er sagt av nokon annan før, gjer eg Lee Ann Womack sine ord til mine, og kjem med følgande oppmoding:

When you get the chance

To sit it out or dance

I HOPE YOU DANCE!

Informasjonssanking før og nå, aka ein nettstalkers bekjennelser

Eg og min kamerat K sat og snakka om overvåkningssamfunnet i dag, og eg kom brått på at eg hadde gjort eit spedt forsøk på å bedrive nettstalking - 8 år etter at eg prøvde meg, sånn midt-på-treet-vellukka, som etterretningsoffiser i avstandsforelskelsens teneste.

Utgangspunktet for samtalen var det ganske absurde Aftenpostenoppslaget om dei to muslimske leiarane i Sveits som sambandsstatanes etterretningsteneste har fulgt ulovleg og mistenkt for å vere terrorister - fordi dei var muslimar og likte å sitte på ein benk i parken med utsikt til den amerikanske SN-delegasjonen i Geneve. Som ein sjebnens ironi, alternativt som eit prov på kor heniallestaurog vegger den etterretningsrapporten faktisk er, er den eine av desse to kåra til æresborgar av New York for sin innsats for eit ope samfunn og toleransearbeid.

Mens vi snakka om dette kom vi inn på kva ein får tilgang til gjennom sosiale medier, og eg kom brått på denne historia her, og fordi eg trass alt tykkjer ho er eit godt døme på det potensielt skumle med sosiale medier, fann eg ut at ho burde deles, som ei (søt?) historie til skrekk og advarsel.

Då eg gjekk på vidaregåande, var eg særs avstandsforelska i ein gut på naboskolen. Vi tok same skolebussen kvar dag, men han var blant dei veldig få på den skolebussen som ikkje hadde gått på same ungdomsskule som meg. Han var busett i ein annan grunnskulekrins, men det var meir praktisk for han å ta "vår" skolebuss enn den som var sett opp frå hans krins. Og derfor visste eg ikkje kva han heitte. For ei som kunne namnet på heile skolen i løpet av 2 veker på barneskulen, var dette ein ganske merkeleg situasjon. Mi gode venninne J hjalp ganske godt til ved å sørge for å døype han "Grønn", etter hans grønne jakke. (Vinterstid skifta han derfor namn til "Blå", så kan de sjølvsagt tenke kva farge vinterjakka hadde).

Ein eller annan gong i løpet av 1. klasse (på VGS, altså) laga eg ei liste med det eg visste om han. Den bestod av ting som "kamerat med A", "speler på langoddsen", "tror han har ein bror" og sånt, plukka opp gjennom utbreidd langøyreverksemd på brua mellom Katta og busstoppet.

Så, ein gymtime ikkje så lenge før jul, kom det store etterforskningsmessige gjennombrotet. Heile 4 nye punkt tilført på ein dag. Klassen min og klassen hans hadde nemlig gym samtidig. Akkurat denne gymtimen hadde eg skada foten, og sat på benken i lag med C frå klassen min. Vi kjeda oss, og byrja studere den innebandyspelande klassen ved siden av oss, ikkje minst fordi dei nesten berre var guter. Blå/Grønn sin klasse. Og på eit tidspunkt der det passa veldig fint, la han på sprang mot oss. Eg var ganske takksam for den som hadde sendt ballen i vår retning, slik at det gav meg eit høve til å spørre C om ho tilfeldigvis visste kven han var. Ikkje at eg hadde noko tru på akkurat det, for C var frå andre sida av byen. Men det gjorde ho, jammen! Han hadde nemleg vakse opp på same plass som ho. Ho kunne til og med gi meg eit fornamn og fortelle at han hadde ein to år yngre bror. Og at han visstnok var eit talent i ein ikkje så utbreidd sport der han var arveleg belasta. Det er vel unødvendig å melde at lista i skoledagboka mi blei oppdatert umiddelbart etter gymtimen.

Mot slutten av skoleåret klarte eg å lure til meg skolekatalog frå naboskolen, og fekk så eit etternamn. Og med det, potensielt ein adresse. Sånn med unnatak av at det budde to med hans etternamn på ein adresse som kunne stemme med kor han kom på bussen (ganske imponerande, særleg med tanke på at du treng eit klasserom for å samle alle med same namnet som han i landet). Nokre veker inn i det påfølgande skoleåret kunne ein dødsannonse i avisen avsløre namn på både bror, mor og far (og hans avdøde bestefar..), og brått kunne telefonkatalogen utlevere adressen. Ikkje at eg heilt veit kva eg skulle brukt den adressen til, då.

Utover dette kunne "dette veit eg om Blå/Grønn"-lista mi ikkje fortelle stort meir interessant enn "mora hans vasker klær med Omo Color". Mot slutten av 2 snakka eg med han for første gong - då fekk eg eit russekort. Med eit slagord så bra at det var ganske pinleg at neste gong eg traff han igjen var då han 17. mai året etter stoppa og bad om mitt russekort - og fann meir eller mindre same slagordet berre på anna målform og i fleirtal der han hadde eintal. Slagordskopieringa kom ikkje av at avstandsforelskelsen framleis var sterk, men rett og slett av noko så enkelt som at det var særs bra, og tilfredsstilte mitt krav om at russekortet skulle vere seriøst og fritt for teite vitsar. (Herregud, eg var heilt seriøst verdens kjedeligste russ!)

Mi 11-punkts liste blei ein eller annan gong rive ut av skoledagboka og havna så i papirbunka nederst i kommoden min i lag med gamle stensilar frå barnskolen. I sommar hadde eg det privilegiet å kaste alle steinalderbuplass-stensilane i omnen (utrueg kva ein sparer på!!), men akkurat den lista blei av nostalgiske grunnar arkivert i kassa som til mammas store irritasjon er merka med "Signhilds memory lane". (Eg trur kanskje eg hadde fått ein overdose med Josh Lucas og hjem, kjære hjem då kassa blei namngitt, og irriterer meg akkurat like grønn som mamma over namnevalet, om enn av andre grunner)

Så, i jula, snubla eg over kassa og lappen igjen. Og i eit innfall av julefred og kjedsomhet, fann eg ut at eg skulle prøve å finne ut av korleis lista blei utelukkande ved hjelp av Facebook - og utan å skulle trykke på "meir" nederst på tavle-sida meir enn 1 gong. Linker han hadde lagt ut, var derimot "tillatt" etter mine eigne nye stalker-prinsipper. Vi er ikkje venner på facebook (eg har jo ikkje snakka med han sidan den 17. mai-en), men vi har nokre felles kjende der. Det viste seg å vere tilstrekkeleg til at eg kom inn på profilen hans.

Berre med utganspunkt i linkar og tavletilgang hadde eg på nokre minutt ei "dette veit eg om blå/grønn"-liste ikkje berre var lenger enn den opphavlege, men truleg også ei liste han i noko større grad enn den opphavlege kjenner seg att i. Ikkje berre kan eg avsløre at Blå/Grønn var i utdrikkningslag for ei tid sidan i lag med ein eg hadde samme dagmamma som, eg kan også ein heil del av desse uviktige detaljane som blir viktige når dei blir sett saman til ein del av identitet: venner, familie, favorittfotballag (det er ikkje Start, men til min glede er han "fan" av IK Start også), favorittmusikk (god musikksmak og bra spelelister på spotify!), favorittfilmer, favorittserier og så vidare. Då lista mi var akkurat dobbelt så lang som den opprinnelige, fann eg ut at det var nok. Der eg brukte 2 år på 11 punkt, brukte eg 11 minutt (inkl nedskriving) på 22 punkt.

Nå trur eg ikkje eg har funne ut av ting om han ved hjelp av hans opne Facebookprofil som han ville kjend seg ukomfortabel med at nokon visste, kanskje med unnatak av at eg, som sist snakka med han i forbifarten i 2002 veit at han liker band der medlemmane ikkje hadde treft kvarandre "back then". Men det kan jo likevel vere lurt å ta denne historia til skrekk og advarsel: åpen facebookprofil kan gje tilgang til nettstalkere. Då er det berre å vone at dei stalkarane er ganske harmlause.

For tryggjings skuld kan det leggast til at om nokon skulle ha lyst til å lese den fullstendige lista over punkt eg fann det for godt å notere ned "åtte år etter", er det ikkje lenger mogleg. Lista brann opp i romjula. I lag fargelagte stensilar om vikingtida. Først då eg brann dei opp, innsåg eg at eg i barndommen hadde ein tanke om at eg "sikkert kom til å bli historielærar", og at det sikkert kunne vere kjekt med slike liggande då. Men det er ei ganske anna historie.

Metadiskusjonar

Josh Groban burde vurdere å skifte beite. Han er ein smule meir interessant når han går Ingrid Bjørnow i næringa enn han er når han bare skal synge klokkereint. På to dagar har hans hysteriske versjon av Kanye West sine tweets blitt sett av over ein million, og eg ler, ler og ler. Og satser på at Josh' frykt ikkje slår til "It was an honor to sing these. I sincerely hope he doesn't lash out at me with sick floetry"

(Eg hadde eigentleg tenkt at det fekk halde med inkjeseiande innlegg frå mi side nå. Men akk.)

Kva må til for å få "nok"?

Eg har fått heilt dilla på sukkerfrie saltlakrispastiller. Og då passa det jo godt at eg i forrigårs oppdaga at eg hadde heilt ekstreme mengder med danske og islandske av sorten liggande i ei eske eg hadde tenkt å ha te i, men som det ikkje er te i, og som eg derfor antok var tom. Når eg tenker meg om, trur eg eg la dei der ein gong bare fordi eg var redd eg skulle ta for mykje av i min lille sukkerfripastiller-misjon sist den kicka inn. Men med gjenvunne pastiller, tok dilla seg opp med uforminska styrke.

Eg starta dagen med å tømme ei pakke GaJol nærmest på styrten. Åpna så ei pakke Opal i tillegg til ei ny eske GaJol. For å prokastinere litt til, begynte eg å lese på eskene. Og oppdaga brått ein tekst eg hadde oversett, men som eg nok må innrømme at eg visste var der likevel. "Excess consumption may have a laxative effect" står det på den eine. "Overdreven brug kan virke afførende" heiter det på dansk.

Eg lurer derfor sjølvsagt veldig på kva som skal til for å kvalifisere til "overdreven bruk". Skjønt, etter å ha satt til livs halvanna eske og litt til, tenker eg det kanskje får vere nok for i dag. Sjølv om eg er ganske sikker på at teksten på pakka eigentleg har som formål å regulere forbruket til sånne som meg.. :)

Så var det denne konsentrasjonen...

Eg sit på lesesalen og prøver febrilsk å konsentrere meg. Men noko i meg finn alltid tilbake til DamnYouAutocorrect når eg minst treng det. Så eg vurderer å revudere mi lyst på iPhone, og eg får ikkje gjort noko av det eg skal medan eg sit her og prøver hardt å svelge latterbrølene mine. Trur dei andre som sit her snart omtaler meg som "ho gale dama i hjørnet. Du veit, ho med dei rare lydene. Ho som høyres ut som om ho er iferd med å døy. Trur sikkert ho sit der og grin. Eller så mister ho pusten. Eller noko".

Dei skulle bare visst at det eg gjer, er å lese samtaler som denne:

Nordisk familieglede

Eg står her og tygger vekselvis på danske GaJol og islandske Opal og høyrer på den kulaste songen eg kjem på akkurat nå - ein færøysk song om ein sånn familie eg godt kunne ha vakse opp i. Ikkje at eg har behov for å bytte ut min eksisterande, altså, men skulle eg bytta den, hadde dette vore min førstepri. Skjønt, hadde bestemor kjørt Harley og bestefar kjøpt trommesett, mamma sparka fotball og pappa fått akvariedilla hadde det kanskje ikkje vore så stor skilnad. Som det står på kjøleskapet vårt heime: families are like fudge. Mostly sweet with a few nuts.

Og om du ikkje er like god i færøysk som eg innbiller meg at eg er (kremt), kan du jo prøve å lese teksten her medan du høyrer. :)