Eg trefte min kjære (tidlegare?) kollega E på trikken i dag. Han er også Oslostudent, men kom ikkje tilbake frå juleferie på fagre Lista før mot slutten av førre veke. Eg kjende eg blei ein smule misunneleg på den heldiggrisen som "fekk lov til" å vere i Paradiset med stor P så lenge (som om nokon tvang meg til å reise inn for å feire nyttår her, liksom!).
Då eg forlot Lista på årets nest siste dag, var det 5-10 minus og heile det fagre landskapet var snødekt. Slik hadde det vore i nesten ein månad - og slik har det forblitt i mitt hovud. Eg ser igrunnen berre for meg at Listavinteren i år ser noko a la slik ut:
Foto: meg. Biletet er så uskarpt at det ikkje bør blåsast opp - men du verden så fint Listalyset blei likevel!
Problemet var berre at det som vanleg var slik at dei som veit betre, veit betre. Her har eg sitte inne i Oslo og sett på smeltande snø som blir sørpe som frys til og blir is - og tenkt at "nei, den som hadde vore på Lista nå, ja! Det er andre boller! Der er det fagert snødekt og berre fint. Og isen ligg utelukkande på innsjøane - der naboane har traktorbrøyta.". Slik har eg tenkt, og strengt tatt berre bygd opp ein heimlengsel som endeleg fekk springe fri då eg trefte E på trikkestoppet - for endeleg trefte eg nokon som ord som "badre håve mæ"*, "Båro" **og "jååårple"*** gav meining for, sjølv når dei blei sagt superfort.
Men sjølv om E er ein del av eit team som openbart er gode til å selge museumsopplevingar (der fekk eg skrytt av det også! Ka-tsjing!), kan han nok ikkje hevdes å vere like god til å la andre halde fast på sine illusjonar. For kva kan han fortelle? Jo, at det fantastiske vinterveret på ingen måte har holdt seg, og at det er sørpe som avveklser såpeglatt med gigantiske vanndammer sånn innimellom.
Det er då eg innser at eg truleg ber preg av å ha ein Dovring i min aller nærmaste krins. For tanken om at vinterveret skal halde seg skikkeleg ute på den forblåste halvøya eg liker å kalle heim, er i beste fall ganske søkt.
Men det er vel sånn det skal vere. Vi i siste generasjonen som lengtar heim har jo ein tendens til å tru at alt heime er som då vi forlot det. Kanskje det eigentleg berre er eit hint om at vi bør komme oss heim?
*Badre håve mæ: Tenk engelsk: bother ones head
**Båro: er ei forenkling av gardsnamnet Borhaug, som igjen har blitt synonymt med Vestbygda, bygda før fyret.
***Jåååårple: jordeple. Altså det ordet der fleirtalet forfiner seg og kaller grønnsaken for potet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar