Stakkar nabo

Eg har ein særdeles ufrivillig sjukedag i dag. Stod opp litt før 8, og prøvde konstant fram til litt over 11 å komme meg på jobb. Eg var heilt klar i toppen, men eg hadde ein mage som tilsa at dagens hovudaktivitet ikkje var foreneleg med å jobbe. Eg håpte i det lengste å i alle fall vere på jobb til lunsj, men gav til slutt opp.

Problemet er berre at sjølv om ein starter med å vere klar i toppen, ender ein med å vere friskere i resten av kroppen enn i toppen. Ikkje minst mangelen på næring gjer sitt (ikkje at eg ikkje får i meg næring, men det virker ikkje som om kroppen gjer noko anna med næringa enn å gje slepp på ho, gitt).

Men uansett: Stakkar naboen min. Eg er nemlig ganske avhengig av å høyre på musikk. Typ høyrer på musikk nesten heile tida eg er våken. Normalt pleier eg ikkje å plage omgjevnadene mine nevneverdig, i alle fall ikkje volummessig. Men i dag er det slik at fordi eg aldri heilt veit kva rom eg er i om 2 minutt, speles det høgt.

Om naboen min ikkje hadde noko forhold til færøysk musikk, har han det nå. Er han ikkje glad i folkrocktronika, bør han ha blitt det i dag. Så langt har han ikkje klaga, i alle fall (skjønt, eg garanterer ikkje at eg hadde høyrt ringeklokka). Vonleg følger han Valravns oppmoding: STATT UPP OG DANSA!

(Og ja, Kristine, eg lover å komme tilbake til oppfordringa di. Berre ikkje nett nå)

---

Kelling. Valravn. Koder på snor. 2009

Kjerring- og gubberåd

Eg har feber og kraftig forkjølelse. Såpass kraftig at eg for 5 gong i mitt liv melder meg for sjuk til å stå på jobb. Og det er ikkje mange eg har meldt frå til at eg er sjuk, nærmere bestemt 4 stk, men av dei 4 har halvparten komme med velmeinte råd.

Lillesøster siterer til og med vårt faderlege opphav, truleg vel vitande om at han er ein autoritet i mitt liv (eg gjer ofte som pappa'n min seier - med unnatak i politiske spørsmål, kanskje):

• Drikk mye, sov, sleng nedpå med så mange C-vitaminer du klarer og svett! Har alltid fundert på den siste, men pappa maser alltid om at det er viktig å svette ut feberen ;)

Mi gode venninne Arnhild held seg litt i same gata når opp oppmoder meg til følgande:

• Pass på å hold deg varm og drikk masse så du bli frisk!

• Spis masse c vitamin!

Eg kan til og med legge til eit som mitt moderlege opphav stadig kjem med

• Ta deg ein lang, varm dusj (eller aller helst eit bad, for dei som har badekarluksusen)

Problemet mitt er bare det at eg held meg varm, til og med så varm at eg sveitter, hiver innpå med c-vitamin, drikk så store mengder at eg hadde vore skitings om det hadde vore alkohol i, eg har sove 13 timer i natt, tatt ein lang dusj - og like forbaska er eg snørrete og feberfull. Og veldig snart på veg til butikken for å hamstre enda større mengder med cleenex balsam.

I det eg skulle til å publisere denne posten, kom det atter eit godt råd frå Arnhild. Eit foreløpig uprøvd (i denne omgang):

• Solhatt og te med lynghonning (eller varm melk med honning)

Det skorter ikkje på gode råd. Nokon som vil bytte eit godt råd med t.d. snørrefri tilstand?

Skummelt

Eg har nå tilbrakt halvanna veke på sofaen. Det starta som feber som kom under eksamen (så det blir ny eksamen i januar og innlevering på nyåret), og då feberen gav seg, sa kroppen bare i frå at det ikkje var aktuelt å stå opp. Eller, stå opp fekk eg saktens lov til, men eg var ikkje nødvendigvis mentalt til stades, og eg har vore ekstremt svimmel. Jo takk. Eg trur det er kroppen min sin måte å markere at det nå var nok – eg måtte nok bli sjuk for ikkje å kræsje hardt med den berømte veggen.

Men eg innsåg ikkje eigentleg kva slags rovdrift det er eg har drive på min eigen kropp før då eg i går trefte ei venninne av den eine av sambuarane mine på trikken. Ho hilste veldig før ho gjekk ombord, og av augekontakten forstod eg at det faktisk var meg ho meinte å kjenne. «Kjente du meg ikke igjen?!» spurte ho då ho kom på, og eg måtte ærleg innrømme at eg ikkje ante kven ho var. Først då ho presenterte seg, forstod eg at dette var eit menneske eg har vore såpass mykje under same taket som i haust at eg burde kjend ho att, særleg fordi eg plar ha eit ganske godt ansikt-minne. Men akk. Og min mangel på gjenkjenning tyder på at hodet har vore ganske langt borte – eller ganske überstressa, for å seie som sant er. Så eit tidleg nyttårsforsett lanseres her: neste semester skal IKKJE vere like stressande som det føregåande – eg skal nemlig korkje bli sjuk på slutten eller havne i den posisjonen at eg ikkje hugser ansikter att.

Bønn...

Vil nokon vennligst fjerne tåka som sit på innsida av pannebrasken min? Eg prøver liksom å skrive ein heimeeksamen her, og eg har ikkje tid til å vere überforkjøla då!

På førehand takk!