Moderne eventyr

Evjebandet Løvlands allé slapp for nokre veker sidan musikkvideoen til ein singel dei kom ut med i fjor. Songen "Riket i to" er rett og slett historia om korleis livet blir for eventyrkongane som blir sittande aleine på slottet når Askeladden har fått prinsessa og halve kongeriket. På dialekt, sjølvsagt

Eg har hatt sansen for denne songen lenge (og har også lurt den inn i litt undervisning), men videoen har rett og slett løfta songen enda litt. Filmteamet har køyrt Brokke-Suleskar-vegen i eit år, og videoen viser storslått Setesdalsnatur og fine bilete frå fire årstider. Fine folk er her og. 

Sett deg tilbake og nyt!

Den vanskelege nasjonalist-termen

Min kamerat K sende merksemda mi mot ein albansk song frå i fjor som rett og slett har som formål å styrke nasjonalkjensla. "Kuq e zi" betyr raudt og svart, og songen handler om at det er flagget og nasjonalkjensla som bring nasjonen saman, i motsetnad til religion. Innpakkinga er difor nasjonale symbol i fleng, og flagg, Skenderbeg-ørna, folkedrakter, folkedans og (det eg trur er) nasjonale landemerker brukes heftig, på ein måte som får til og med hjartet mitt til å fylles med ein glede over det albanske, om eg er norsk aldri så mykje. Det er mogleg eg er miljøskadd etter å ha arbeidd med albansk nasjonalisme ei stund, men eg opplev det ikkje som kleint, heller. Det er ein vakker hyllest til det albanske, og ikkje noko anna.

"Feja e shqyptarit asht shqyptarija" er orda som etter sigande starta tanken om at den albanske nasjonen hadde noko til felles som var overordna dei religiøse motsetnadene. Eit fellesskap djupare enn det ein fann i gudshusa. For eit folkeslag med eit heilt særeige språk, delt mellom tre (eller fleire) land, to religionar og fire religiøse retningar var orda kanskje ein heilt grunnleggande føresetnad for å skape ein sams identitet. "Albanarane si tru er det albanske".

Wake, Albanian, from your slumber,
Let us, brothers, swear in common,
And not look to church or mosque,
The albanian's faith in Albanianism!

(Pashko Vasa "O moj Shqipni" frå 1878 i Robert Elsies omsetjing)

Dette er for så vidt bakgrunnen for masteroppgaven min, men det er ikkje for å drive reklame for den oppgåva eg ikkje heilt er ferdig med eller for å syte for at mine eventuelle lesarar er betre budd om eg måtte buse ut med "eg er så fascinert av det albanske nasjonssynet" over ein kaffikopp eg skriv det. Men fordi eg blei sittande å lure på kva det er som gjer at det er heilt utenkeleg å lage ein slik musikkvideo på norsk. 

Eg skreiv i stad at eg ikkje opplevde songen som klein. Det er ikkje heilt sant. I  det eg byrja fundere på korleis dette skulle sett ut om ein hadde gjort det på norsk, fylde meg ikkje med den same gleda, men med ein ekkel smak i munnen. Tanken på at to-tre populære norske artistar skulle gå saman om å lage ein hyllest til det norske flagget og dei tinga som bind oss saman er fjern - med unnatak av i krisetider. At dei i tillegg skulle ikle seg flagg, og ha statistar som dansa halling i bunad på Prekestolen, i Geirangerfjorden og under nordlyset, er heilt utenkeleg, med mindre det var gjort på ein parodisk måte.

Grunnen til at det er slik, er sjølvsagt arva etter den andre verdskrigen, og redsla for at det som då skjedde i nasjonen/ nasjonane sitt/sine namn igjen skal kunne bryte laus. Redsla for at nokon skal meine at den nasjonen dei opplever å vere ein del av, skal vere meir verd enn den nasjonen andre meiner dei høyrer til i. Difor har vi outsourca det å vere stolt over å tilhøyre ein nasjon til konkurranser. Difor er vi stolte over å vere norske når kokkelandslaget vårt er det beste i verda, Secret Garden rocker Grand Prix eller Marit Bjørgen sørger for å hente VM-gullet heim til Trøndelag, og difor er det heilt greitt at Therese Johaug og håndballjentene svøper det norske flagget rundt seg når dei har vunne. Og difor er tanken på å utbasonere "eg er stolt av å vere norsk" til tilfeldig forbipasserande fjern (med mindre ein har snakka om sportsmeritter) - for ikkje å snakke om å kle på seg flagget på dei måtane som er gjort i videoen. Kjole med det norske flagget på? Festskjorte med riksvåpenet i paljetter? You gotta be kidding me!

Eg har heile livet vore oppteken av det norske. Eg er fødd og oppvakse i ein norskdomsfamilie, der tradisjonsmusikk, folkedans og "den norske litterære kanon" har hatt ein sjølvsagt plass i kvardagen. Å vere stolt av røtene sine har alltid vore naturleg. Å vere stolt av det norske språket og det norske flagget fekk eg inn med morsmelka - akkurat dei same tinga som ifølge denne sangen danner grunnlaget for den albanske nasjonalismen. Men å kalle meg nasjonalist?

Eg vaks opp med naboar frå andre sida av kloden, og har alltid vore utruleg stolt av det fellesskapet vi har. Eg dyrka dei amerikanske orda i (den eine) dialekta mi - etterlatenskap etter Listas 150 års migrasjonshistorie. Kunnskapen om ein skibbrudden hollender som forfar (ei historie eg i dag ikkje heilt er sikker på om faktisk er sann!) og vissheita om at eg hadde hollandsk blod i årene var viktig for meg, utan at det gjorde meg mindre norsk. Men kanhende gav det meg, i alle fall i eige hovud, eit eksotisk tilsnitt. 

Også min generasjon har arva forestillinga om at ein skal passe seg for å vere for stolt av sine røter og sitt opphav, fordi det kan føre til at ein gjer seg til betre enn "dei andre", kven "dei andre" enn måtte vere. Frykta har historisk berettigelse, og ein treng ikkje gå så langt tilbake som til den andre verdskrigen for å finne bevis på det. Og kanskje kan ein hevde at dette danner ein vond sirkel: fordi vi som ikkje meiner at det å vere stolt av å vere norsk utelukker at også andre folkeslag har rett til å vere stolte av sitt opphav lar vere å seie høgt at vi er stolte av nettopp å vere norske, lar vi kanskje dei som meiner at det finst a-og-b-lag få eksklusiv rett til å kalle seg nasjonalistar?

Eg klarer ikkje heilt å kalle meg nasjonalist, sjølv om eg av og til gjerne vil. Hjernen min har akseptert at termen er såpass vanskeleg i ein vest-europeisk kontekst at om eg skulle bruke termen, ville eg ha hatt behov for minst 20 minutt med "oppklaringer" av kva eg IKKJE legg i termen. Så då er det enklere å la vere - og det irriterer meg grenselaust, men eg gjer det like fullt.

Ein av dei få eg kjenner som kaller seg nasjonalist og som bruker omgrepet i sin mest inkluderande variant, er venninna mi Stine. Hennar norskdom inkluderer eit dansk opphav - og få har vore meir stolte av å vere dansk - utan at det har gjort ho mindre norsk. Identitet har aldri vore matematikk. Stine heldt for nokre år sidan 17. mai-tala i heimbygda, og den kan du lese på bloggen hennar. 

Så la oss ikke være hovmodige og tro at Norge er et bedre og viktigere land enn andre. Men la oss være stolte av hvor vi kommer fra. Og la oss være rause og inkluderende mot alle de som ønsker å være en av oss, både på en dag som denne og alle andre dager.

Eg vonar at det om nokre år er Stines definisjon som vinn.

Politikk + musikk = ?

Bosnia-Hercegovina har frigjeringsdag i dag, eg har brukt det som ei god unnskuldning for å lytte litt ekstra til artistar frå BiH. Her har Dino Merlin og Dubioza Kolektiv fått lov til å speles litt ekstra over høgtalarane for å underhalde ei elles ganske forkjøla (og dermed tunghøyrt) Signhild. Skal ein samanlikne dei med nokon i Noreg (ei samanlikning som uansett blir litt søkt), blir dei som høvesvis Bjørn Eidsvåg (DM) og Gatas Parlament møter Hopalong Knut (DK).

Brått slo det meg at desse to banda har ein ganske annan fellesnemner enn det at dei begge syng på bosnisk. Dei er nemlig politiske i sine tekster og i sitt virke, og begge jobber dei aktivt for eit samla land på tvers av etniske og religiøse skiljeliner. Nå skal eg på ingen måte påstå at dette er ein like viktig misjon hos begge - for hos Dubioza er poltikken i ryggmargen. For Dubioza er det fundamentalt å "provosere fram" politikk hos den som høyrer på - for det verste som kan skje, er at folk er likegyldige. Det betyr ein kritikk mot systemet når det ikkje fungerer, og ein kritikk mot politikarar som ikkje gjer jobben sin når dei ikkje gjer det. Dei nekter å tone partipolitisk flagg, sjølv om politikken ligg som base i det dei gjer. Det er viktig, for som Ajdin Husic så fint sa det til Balkan Insight: “They give hope that in time, a force will arise that is able to change things for the better.”

I valet i BiH i haust blei Dubioza tonangivande. Særleg på grunn av songen om Walter - ein superhelt som ikkje lenger er så super. Eg har blitt fortald at Walter var ein kjend figur i det tidlegare Jugoslavia, og at det kan ha medvirka til suksessen. Anti-superhelten slo såpass godt an at då røystene var tald opp, var posisjon blitt oposisjon - og valvinnaren brukte si takketale til å seie at "Walter vann til slutt".

Det fascinerer meg at vi i Noreg, som visstnok skal vere verdas beste land å bu i, manglar ei kobling mellom politikk og musikk. Rett nok har vi ein del visesongarar med tekstar som lett plasserer dei på høgre-venstre-aksa, nokon som rapper om kvardagsrasisme og somme trøndarar som toner flagg, men på eit gjennomgripande plan er det lite samfunnsdebatt å spore blant våre tekstsmedar. Og kanskje var det derfor denne vonleg komande kommunepolitikeren blei ganske godt nøgd då eg i stad oppdaga at det er laga ein eigen song mot Datalagringsdirektivet. Eg tviler på at den vil kunne flytte fjell, og tviler vel cirka like sterkt på at den vil vere starten på ei politisk bølge i norsk musikkliv, men det er jo lov å drøyme..

Gå til Urørt for å finne ut mer om låta og artisten

Det vackraste...

Eg hadde eigentleg tenkt å la dagen i dag passere i det stille, alternativt ikkje fokusere på Valentine-delen av 14. februar. Ikkje fordi eg er bitter og sur over å vere singel, men fordi eg er generelt skeptisk til alle slike dagar som har som formål å "skaffe kortmakerne, blomsterhandlerne, konfektprodusentene og gullsmedene singling i kassen.", som Ingvill Dybfest Dahl så fint formulerte det.

Men så snubla eg over eit knippe dikt på bloggen til Tarald Stein. Og særleg dette totte eg var så fint at eg rett og slett måtte la vere å ignorere Valentine-delen av dagen i dag. Høyr berre:

Kvar gong vi møtest

omset du meg

til eit vakrare språk

Eg vil skrive med dine ord

dikt som pustar

med dine lunger

Bokstavar du kan kjærteikne

med tunga, sjå dei vekse

til versalar

I helga var eg på møte i Nordiska Centerungdomens Förbund i Göteborg. Der hang eg så mykje i lag med både svensker og finner at eg igrunnen enda opp med å snakke svensk til alle som ikkje var norske. Og inspirert av den finske innretninga på Alle Hjärtans dag - vennskapsfeiringa - kjende eg for å komme med ei anbefaling på den finaste vennskapssongen eg veit. Odd Nordstogas versjon av Aslaug Vaas fantastiske dikt Guten og Folen.

Njuta, bara!

Songar som får deg til å fryse i solskinet

Tøyen t-banestasjon. Foto: Wikipedia Commons

Det finst songar som gir meg gåsehud berre eg tenkjer på dei, men det er få som har klart å få det til i like stor grad som søstrene Bøygard. Songen deira "Koma heim", som du kan lese om bakgrunnen til her og høyre på Spotify ved å trykke her, er noko av det sterkaste som er laga i norsk musikkhistorie. Teksten er sterk i seg sjølv, men toppes av den sarte røysta og gjer det heile til eit mesterverk, som altså speler i bakhovudet mitt stadig. Og særleg når eg er på eller passerer Tøyen t-banestasjon, av grunnar dei som har høyrt songen vil forstå.

Eg oppdaga søstrene ved ein tilfeldigheit for godt og vel eit år sidan. Ein eg kjenner var (er?) i overkant opphengt i Skigardsvise, og eg klarte ikkje å få melodien til å sitte, så eg foretok eit spotifysøk, og opp kom Bøygard. Øvst på lista over "mest spelte songar" kom altså "Koma heim", og sidan har eg vore solgt. For makan til vakkert, grusomt, sart og kraftfult på ein og same gong skal ein leite lenge etter...

Når eit ord seier meir enn tusen tegninger

Magdi i Karpe Diem har skrive ein av dei viktigaste tekstane i 2010, i alle fall sett frå denne religionsstudinas synspunkt. Teksten til Tusen Tegninger gir eit viktig blikk på korleis det oppleves å vere ung og religiøs i eit samfunn der religion generelt (og islam spesielt) møtes med skepsis. Som Magdi sa til VG: det må vere mogleg å vere å vere ung og religiøs utan å bli kalla for gæærn.

Og hvis det får oss til å gjøre gode ting, så hva synes du om å la meg tro på Gud og sånn?

I dag slapp dei og videoen til songen - ein nydeleg video med klipp frå ulike gudshus i Osloregionen. Målet er å vise korleis den religiøse praksisen ser ut - og kor lik den faktisk kan vere. Sjølv eg om eg liker å tru eg har eit "trent auge" kan ikkje nødvendigvis klare å plassere alle klipp inn i riktig kongresjon. Noko som igrunnen fekk meg til å like denne enda betre. Nyt.

Oppdatering: Magdi seier på Karpe sin blogg at"Jeg er først og fremst veldig mye annet, men jeg er også religiøs. Det er ikke den jeg er, men det er en del av det jeg er. Selv om jeg tar utgangspunkt i meg selv som muslim og mine erfaringer i teksten, handler "Tusen tegninger" om noe som er mye større enn meg. Den handler om å akseptere at noen tror, uansett hva de tror på. Den handler om det positive ved tro, uansett hva du tror på. Og den handler om hvor like vi er, uansett hva vi tror på."

Då duoen gjesta NRK i mai 2010 snakka dei òg om låta. I nettsaka til Lydverket siteres Chirag: " ”Tusen tegninger” er en av, om ikke den, viktigste norske raplåta som er gitt ut noensinne. Ingen andre enn han kunne skrevet den, og den sier akkurat det som trenger å bli sagt om det å være ung og religiøs i dagens Norge.. "

Prøve å fikse..

Då eg prøvde å finne den songen eg refererte til i førre innlegg på you tube (den ligg der forøvrig ikkje), snuba eg over denne. Skulle telemarkskjelda gå tom for idear til eigne songar, har han ei lysande karriere innen omsetjing av utaskjærske slägers. Her er 1 min og 41 sekund det bare er å nyte:

Metadiskusjonar

Josh Groban burde vurdere å skifte beite. Han er ein smule meir interessant når han går Ingrid Bjørnow i næringa enn han er når han bare skal synge klokkereint. På to dagar har hans hysteriske versjon av Kanye West sine tweets blitt sett av over ein million, og eg ler, ler og ler. Og satser på at Josh' frykt ikkje slår til "It was an honor to sing these. I sincerely hope he doesn't lash out at me with sick floetry"

(Eg hadde eigentleg tenkt at det fekk halde med inkjeseiande innlegg frå mi side nå. Men akk.)

Årets sensommerlåt

Det er ingen sanger som gjer meg så glad for tida som denne:



David Urwitz originalversjon er ikkje så verst, men legg på litt meir tydelig tromme og Helenes fantastiske stemme, og ein bra sang blir fantastisk.

Eg kjenner det rykker i dansefoten og rister i stemmebånda av denne sangen. GLEDE!

Stakkar nabo

Eg har ein særdeles ufrivillig sjukedag i dag. Stod opp litt før 8, og prøvde konstant fram til litt over 11 å komme meg på jobb. Eg var heilt klar i toppen, men eg hadde ein mage som tilsa at dagens hovudaktivitet ikkje var foreneleg med å jobbe. Eg håpte i det lengste å i alle fall vere på jobb til lunsj, men gav til slutt opp.

Problemet er berre at sjølv om ein starter med å vere klar i toppen, ender ein med å vere friskere i resten av kroppen enn i toppen. Ikkje minst mangelen på næring gjer sitt (ikkje at eg ikkje får i meg næring, men det virker ikkje som om kroppen gjer noko anna med næringa enn å gje slepp på ho, gitt).

Men uansett: Stakkar naboen min. Eg er nemlig ganske avhengig av å høyre på musikk. Typ høyrer på musikk nesten heile tida eg er våken. Normalt pleier eg ikkje å plage omgjevnadene mine nevneverdig, i alle fall ikkje volummessig. Men i dag er det slik at fordi eg aldri heilt veit kva rom eg er i om 2 minutt, speles det høgt.

Om naboen min ikkje hadde noko forhold til færøysk musikk, har han det nå. Er han ikkje glad i folkrocktronika, bør han ha blitt det i dag. Så langt har han ikkje klaga, i alle fall (skjønt, eg garanterer ikkje at eg hadde høyrt ringeklokka). Vonleg følger han Valravns oppmoding: STATT UPP OG DANSA!

(Og ja, Kristine, eg lover å komme tilbake til oppfordringa di. Berre ikkje nett nå)

---

Kelling. Valravn. Koder på snor. 2009

Plater til besvær

Ved ein tilfeldigheit i dag skulle eg oppsummere mine 5 største favorittalbum, og oppdaga til min forskrekkelse at av desse var heile 4 livealbum.

For min eigen del sette eg opp lista over mine 10 favoritter, og jammen er det ikkje mange livealbum der også. Og kvifor elsker eg konsertopptak? Vel, først og framst fordi dei er mindre polerte enn studioalbum. Og fordi dei har ei heilt spesiell atmosfære.

Og så innser eg, til min eigen forskrekkelse, at eg er nesten for glad i mannlege songarar. Eg lover skjerpings.

(Lista er ikkje heilt reell, for eg har nekta meg sjølv å nemne meir enn eit album frå same artist. Særlig fordi det då hadde vore bare dei same som hadde gått igjen).

Lista er sikkert annleis om ei veke, men per akkurat nå ser ho slik ut:

1. 1001 Watt - DumDum Boys (sjølvsagt live)
Min kamerat Arild introduserte meg for dette då eg gjekk på ungdomsskolen. Det er eit vendepunkt i livet mitt. Livet har aldri vore det same sidan. Eg er Arild evig takksam.

2. Live at Sioux Falls - Lillebjørn Nilsen og Steinar Ofsdal (i levande live)
Denne plata har fulgt meg absolutt heile livet. Då eg var liten, var det særlig songen om Oleanna som sette spor - såpass sterke at eg dikta opp ei norskamerikansk dame som bar namnet Oleanna og som budde i mi grandtante og grandonkels anneks. Eg forstod ikkje anna enn songane då. Gjenoppdaga albumet igjen tidleg på 2000-talet, og var brått blitt vaksen nok til å forstå dei utruleg dårlege vitsene som kjem mellom songane også. Eg berre elsker det. Og er så prega at om folk klapper feil, ligg kommentaren "some people are a little out of beat here, should we try again" ytterst på tungespissen min. Inntil eg forstår at det er ein kommentar som berre vil vekke assosiasjonar hos meg. "You know, every time a road is opened in Norway, we celebrate that. It only takes one winter to destroy it completely, and then they have to start from another end."

3. Pilegrim - Odd Nordstoga
Eg mislikte dette albumet sterkt då det kom ut. Eg har vore fan av "Ødd" sidan han song om at jenter var som Solo og whiskey, særleg på grunn av dei fantastiske og ofte småsurrealistiske tekstane. Då Pilegrim kom, var eg framleis høg på "heim til mor", og skuffelsen over det store hoppet frå countrypop med snert til dette meir melankolske og underfundige var stor. Inntil eg hadde høyrt det gjennom fire-fem gonger og kjende at det rørte meg, på ein heilt annan måte enn det han hadde gjort så langt. Og det merkelige er at dette bare blir betre og betre.

4. Live at Chasse - Racoon (surprise: live)
Eg oppdaga Racoon heilt tilfeldig gjennom deira fantastiske song "Love you more". Sidan har eg vore stor fan. Og må inntil vidare leve med dette berre på Spotify, fordi det er uråd å få tak i det i Noreg, og eg på mine x antall turer til Brussel ikkje har funne belegg for påstanden om at det utgis i BeNeLux. Vurderer ein tur til Amserdam berre for å skaffe meg det også i hardt cover.

5. Live at Trafaldamore - Madrugada (overraskande nok: live)
Madrugada er fantastisk sånn generelt. Og enda meir fantastisk live.

6. Amerikabesøk - Jonas Fjeld og Chantham County Line (live)
Eg hadde eit ikkje-forhold til Jonas Fjeld fram til den dagen eg skrudde på radioen og han snakka om bluegrassprosjektet sitt. Eg måtte bare legge turen innom Platekompaniet på heimvegen. Plata er direkte fantastisk. Og også her er kommentarane mellom songane verd plata i seg sjølv.

7. Now - Noa
Eg traff på Noa ved ein tilfeldigheit. Dama har verdas beste tekstar, og eg er sikker på at tekstane hennar aleine kan kurere kjærleikssorg og løyse verdsproblema. Apropos. Ho er israeler og jøde (men oppvaksen i USA), men av yemeittisk opphav, og derfor arabisk av utsjånad. Og har lenge samarbeida med palestinaran Mira Awad, som til gjengjeld ikkje ser spesielt palestinsk ut. Saman arbeider dei i fredsrørsla. Og syng "we can work it out".

8. Morgonstjärna - Ranarim
Dette fantastiske svenske folkemusikkbandet tok heile familien min med storm under Nordsjøfestivalen i fjor. Då dei lokka oss til å komme for å kjøpe plater etter konserten, hoppa brått den tilsynelatande sjenete trommisen fram og sa, åpenbart svært improvisert, "i kveld har vi et spesialtilbud til dykk. Om de ikkje liker plata vår, kan de sende ho i retur til oss. Så sender vi dykk ei plate vi ikkje liker". Uansett: herlig, herlig musikk. Og enda betre live. Eg venter på liveskiva, kjære Ranarim. (Pluss i margen for å ha inkludert Stolt Signhild på reportoaret, sjølvsagt. Men eg var solgt før eg hadde høyrt gjennom plata og oppdaga songen)

9. Liva - Gåte (konsert, konsert)
Eg saknar Gåte. Skikkelig. Så denne plata er vemodig å eige, men heilt inni granskauen fantastisk lell

10. Growing Up - Tsuumi Sound System
Tsuumi Sound System er også eit Nordsjøfestivalband. Desse unge finnene hadde fått ein time til disposisjon, men brukte 2,5. 2,5 fantastiske timar, vil eg legge til. Stakkars Kim Andre Rysstad, som var så trøytt at han knapt klarte å holde seg våken til den intimkonserten han skulle halde så fort Tsuumi var ferdige. Tsuumi er ein musikalsk "energizer", og eg venter også her på livealbumet, dei er nemlig enda betre live.
(Og stakkars KAR, som blei utsett for mi mors euforiske glede og klemme-i-pur-glede-tilstand. Skulle du google deg sjølv og lese dette: orsak. Men det finst ingen eigentleg unnskuldning. Ho berre er sånn. Og ho er framleis lykkelig over at du vann. Det er vi forresten alle saman.).

Og fordi eg var i så godt humør - her er ein liten "appendix"...
11. Waarp - Muse (live)
12. At San Quentin - Johnny Cash (live)
13. Hellbillies: CoolTur (live)
14. Beth Hart: Leave the light on
15. Josh Groban: Awake - og faktisk ikkje liveversjonen av den. For den er platt.
16. Petter Carlsen: You go bird
17. Helene Bøksle: Morild
18. Kim Andrè Rysstad: Tak hardt uti hånd (men kor er Marialyresatsen, Kim Andrè! :P)
19.John Beland: Bare Bones

Eg <3 Spotify

Eg har ein fantastisk kollega som ein dag kom inn med ein invitasjon til å bli medlem i Spotify. Eg slo heldigvis til, sjølv om eg ikkje ante kva det var. Og sidan har eg vore hekta. Her ligg nesten all den beste musikken i heile verda, klar til avspilling. Masse ny musikk, masse ukjend musikk, ein bønsj gamle kjenningar.

Nett nå koser eg meg med Steinar Ofsdal og Lillebjørn Nilsens fantastiske "Live at Sioux Falls" frå 1982, som var favorittkassetten min då eg var liten (i så ettertrykkeleg grad at eg kalla opp grandtantes anneks etter Oleanna) - og som eg har klart å spille i stykker kassettbåndet på. Men kva gjer vel det, når kasetten ligg klar til avspilling på nett?

Og kva er så politisk korrekt?

Eg plar å ha eit ganske likegyldig forhold til grand prix - eg ser på det fordi eg har ein fantastisk vennegjeng som arrangerer verdas beste grand prix fester, men mitt grand prix-engasjement stikk ikkje djupare enn til botnen av vinflaska. Men i år blir alt annleis. Eg kjenner eg gler meg til å røyste i årets internasjonale finale. Eg trur ikkje eg har røysta sidan eg var 10 og aller nådigst fekk lov til å ringe inn og røyste EI gong på Sverige. Eg røysta tre, og følte eg hadde gjort ein stor, men akk så deilig forbrytelse.

Men eg planlegg altså å røyste i år. Ein av mine absolutte favorittartistar, Noa, deltek nemlig. Noa, eller Ahinoam Nini - som ho eigentleg heiter, har drege med seg venninna Mira Awad, og saman har dei laga songen "There Must Be Another Way", og ein kan jo gjette ei gong på kva den handler om... Noa er amerikansk-israelsk jøde av yemenittisk opphav, medan Mira er kristen palestiner. Begge er dei aktive i den israelsk-palestinske fredsrørsla, og det er nok ikkje vanskeleg å gjette seg til at dei mildest tala er kontroversielle.

Noko seier meg at denne songen gjer det vanskeleg å vere politisk korrekt: for jammen er det politisk ukorrekt å røyste på Israel og å IKKJE røyste på eit freds-bidrag. Nais, nais.

Videoen ser du her:

Gamle helter om igjen

Eg fekk heilt dilla på eit nederlandsk band for halvanna år sidan. Då eg i fjor "budde" på Villa Eika, gjekk stadig på høgtalarane og i hodetelefonane. Etter at eg gjekk over i pampenes rekker og blei "sivil", har eg igrunnen ikkje høyrd på dei i det heile. Inntil eg tilfeldigvis skulle sjekke ut noko på MySpace i stad, og brått fekk det for meg at eg måtte sjekke ut om denne fantastiske gruppa hadde funne på noko nytt. Det hadde dei (dessverre) ikkje, men eg konkluderte med at musikken funka like godt nå som han gjorde då. Racoon er rett og slett bare veldig bra!

Her er forresten songen som gjorde meg hekta i si tid - og som nok er grunnen til at eg ikkje kjem til å slutte å stikke innom sida deira med det første...

Når originalen slår originalen

Time to make a change

"Min" regionalavis, Fædrelandsvennen, melder i dagens nettutgave at det israelske bilaget til årets Eurovision møter sterk kritikk, og av somme blir ansett for å vere ein del av eit propagandamaskineri: duoen som skal framføre låta, Ahinoam Nini (også kjent som Noa) og Mira Awad skal etter planen framføre ein song der fredsbodskapen er svært sentral. Det i seg sjølv hadde kanskje ikkje vore så kontroversielt i desse krigstider - hadde det ikkje vore for at Noa er (amerikansk- israelsk) jøde, Mira er palestinar. Desse damene har samarbeida i lange tider, og har lenge arbeidd i lag for å skape både fred, forsoning og forståing, slik eg har skrive om her, og som ein kan sjå her:



Men i desse krigstider er dette mildest talt kontroversielt, forståeleg. Men eg vil jo nesten tru det mest kontroversielle nesten er AT dette er bidraget?

----
Dagens song: Time to Make a Change. Maria Mohn

Og kvar ei gong du seier vi..

25årskrise?

Eg har brått innsett at eg har havna i 25-årskrisa. Ikkje den normale 25-års krisa som gjerne skildres i psykologiske tidsskrifter, men ei høgst ureglementær ei. Eg har brått frykteleg lyst til å gjere ting eg ikkje kan, eller ikkje liker.

I dag har eg hatt fryktelig lyst til å spele gitar og piano (gitaren ligg heime hos mamma og pappa, framleis ustemt og med to strenger for lite - slik han har gjort dei siste ti åra), til å snakke flytande fransk og bosnisk (!), kunne bruke photoshop og andre artige dataprogram eg aldri har hatt gidd til å prøve meg fram med og slike ting.

Og då eg sat og såg gjennom bileta ein slektning har lasta opp på Facebook, fekk eg noko så inni granskauen lyst til å gå på ski. Skiskoa står 2 meter frå meg, men ski, jo, dei står i garasjen, nett slik dei har gjort sidan eg flytta heimefrå. Fordi eg tross alt aldri har likt å gå på ski.

Engelsk på norsk?

Ein gong i tida var eg ein ihuga forkjempar for at norske musikarar skal bruke norsk. Eg hadde nok folk som Postgirobygget, Trang Fødsel, Odd Nordstoga, Anne Grete Preus, Bjørn Eidsvåg, Halvdan Sivertsen, Hellbillies eller Øystein Sunde i tankane, folk som klarer å lage tekstar utan kliss, og som på kvart sitt vis nytter språket ganske mesterleg.

Og etter at eg for alvor byrja høyre på tekstane til Karpe Diem, bleg eg ganske sikker på at det også er mogleg å få norsk hiphop til å funke bra, trass i at Tommy Tee ein gong på midten av 90-talet freista innbille meg og andre av hans tilhengarar om det motsette.

Men så i dag kom eg i skade for å høyre etter då eg atter ein gong høyrde "Superstars" versjon av "Voi Voi". At dei har øydelagt ein genial song med sitt "vi er så kule, og vi innbiller oss at vi skal kunne selge en milliard plater på å oppføre oss helt dust og lage utrolig dårlige rim om hvor kule vi er"-image, er nesten på grensa til utilgiveleg, men det fekk meg i alle fall til å forstå at klisjear er best på engelsk!

Med fare for å stå i spissen for å opprette eit språkapartheid, kjenner eg eg er veldig for å kreve at om ein skal skrive songtekstar på norsk, skal det vere i eit kreativt og/eller meiningsfult språk, medan ein får halde seg til engelsk når ein planlegg å tilføre musikkhistoria endå ein me-har-ingenting-å-skrive-om-så-me-later-som-om-me-er-tøffe-sjølv-om-me-bare-er-teite-song.

Skjønt, stakkars stakkars engelskmenn!

http://www.youtube.com/watch?v=VSIJcdhPVwA&mode=related&search=