Frem fra glemselen/ Kvardagsepistel

Eg kom i skade for å begynne eit oppryddingsforsøk på dropboxen min. I ei mappe merka med "kan kanskje brukast til noko", fann eg denne historia, som eg sikkert hadde tenkt at eg kunne bruke til ei novelle eller noko, om ungdomstidas forfattarkall skulle slå til igjen. Eg syntes teksten var nokså morsom, og sidan eg ikkje trur forfattarkallet kjem til å vende tilbake, får eg nesten nytte høvet til å spreie det her i staden. 

Jeg kjente kallet allerede på kinoen. Det var rart, for jeg var tørst. Men jeg visste at i en motsetningsfylt kropp som min, var det helt reelt. Jeg måtte tisse.

Vi gikk av banen, og ingen av oss ville gå hvert til vårt. Vi ville begge gå litt, sånn helt uten mål og mening. Vi hoppa av på Ullevål. Tilfeldighetene fulgte oss opp Bergslia (sikkert fordi han skulle ned, jeg skulle opp, og da virka det mest logisk å gå rett fram). Da vi kom til krysset under Berg stasjon, bestemte jeg meg for at vi skulle ta vegen ned til nordnorsken. Erfaringsmessig står dørene der ganske ofte åpne, og kanskje jeg var heldig?

Men nei, der var det stengt. Trappene fulgte oss ned mot rundkjøringa før Ullevål. Der var det kratt. Og plutselig: hvorfor ikke benytte sjansen? Oslos mange skogsholt har jo flere funksjoner, men det å være en tilfeldig tissestasjon for sånne som meg, måtte være et av dem, spesielt på en dag som denne, da regnet hadde gjort sitt til at det allerede var vått i skogsbunnen.

Innover i holtet, under kvister, i ly av bjørk, fant jeg mitt lille natteparadis. Jeg gjorde som jeg hadde lært på speideren: finn en bakke, sitt sånn at du tisser nedover. Hold på buksa, pass på at du ikke tisser på skoa. Slipp deg løs.

Sjelden har det å tisse vært nærmere paradis. Og at det var minst en liter som måtte ut, det er jeg sikker på. En liter væske gir deg god til å filosofere. En liter væske kan ikke komme ut i ett. En liter væske tar tid. Tid til å tenke, tid til å kjenne etter. Hva er det som stikker så bak der? Og den sakte erkjennelsen av at du har satt deg i et brenneslekratt. 

Fredagsinspirasjon 2

Det er mogleg eg er inspirert av Bente og hennar onsdagsinspirasjonar. I dag bobla det over av inspirerande ting eg bare måtte formidle vidare.

Christer har laga ein blogg for å hente cyberspace-motivasjon for å slanke seg. Men den som trudde at ein ville få "kjære dagbok, i dag har eg ete 2 appelsinar og har sååå dårlig samvit for å ha ete 3 kalorier for mykje", gløym det. Her får du gode refleksjonar om sjølvbilete, motivasjon, mat og trening. Og artige anmeldelser av studentidrettens tilbod. Eg anbefaler spesielt innlegget hans "Også tjukke barn er vakre", som er eit sterkt og viktig innlegg som moglegvis burde blitt pensum for alle lærarar, helsesøstre, foreldre og medmenneske.

Og når vi er i blogglandia: Utanriksdepartementet har opna bloggen Norge i Verden, der dei slepp til ambassadetilsette. Dei tilsette fortel historier om livet i diplomatiet og om det landet dei er i, og har klart å finne ein god og bloggvennleg form på det heile.

Den siste tida har det å opne postkassa vore ein sann fryd. Stadig dukkar det opp postkort med helsingar frå fjernt- og nærliggande strøk, alle merka med ein ID-kode.  Grunnen er det geniale prosjektet Postcrossing, som lar deg både sende og motta kort til ukjende over heile kloden. Eg har fått påfallande mange kort frå Finland, og som ein ser av brukerkontodistribueringa under, er det kanskje ikkje så rart?!

Er det noko du lurer på? Er Wikipedia utilstrekkeleg? Har du prøvd å søke det opp på DUO? I lag med Nasjonalbibliotekets digitale bokhylle trur eg DUO er mitt viktigaste nettverktøy om dagen. Her får ein altså studentforskning tilgjengeleg i PDF-format rett til sin maskin, og ein kan altså lære masse om det aller, aller meste. God kombo! :)

Fredagsinspirasjon

Eg sit i kjellarstova heime på Lista og prøver å skrive masteroppgåve. Spanande fredagskveld, med andre ord. Skulle eigentleg vore på hytta nå (for der er det ikkje nett og ikkje mobildekning), men så var det så godt å vere heime i lyset og lufta på Lista, og så godt å ete "middag" i lag med mamma og pappa at eg ikkje gadd. Å skrive oppgåve til lyden av ein snorkande katt er tross alt undervurdert!

Eg har jakta på ein artikkel i lang tid. Artikkelen var lenka til i ei avhandling eg har lese, men lenka funka ikkje lenger. Men i dag fann eg den - George Fox University ("Oregon's Christian University", må vite!) har berre flytta litt på heimesidene sine. Artikkelen viste seg å vere ein del av eit tidsskrift som legg alle artiklar ut på nettet. Er du litt interessert i religiøse forhold i Sentral- og/eller Aust-Europa, bør du sjekke ut Religion in Eastern Europe . Mykje interessant å finne der! 

Frå kjærleikssong til bysong

Då eg var 14 og akkurat hadde fått gitar til jul, sat eg på rommet mitt og laga songar. Eg hadde ikkje heilt forstått dette her med at ein kan synge ein song på fleire tonar enn den som følger av besifringa, så songane mine blei ganske tonelause og lite spenstige. Tekstane var også så som så (det hender framleis at det er litt pinleg å snuble over dei)..

Men omkvedet til ein av desse "songane" eg skreiv då eg var sånn cirka 14 har i dag spelt på hjernen min. Eg hugser (heldigvis) ikkje kva songen eigentleg handla om, og eg kan ikkje lenger heile omkvedet, men det byrja i alle fall slik: "take me back to the river! Take me back to your love... I'm sorry it happened like this, but take me back to the river!". Eg antek at originalversjonen var eit melankolsk forsøk på (på ganske dårleg engelsk) å fortelle ei rørande historie, moglegvis inspirert av Katherine Patersons Alene på den andre siden, som eg hugser var ei bok eg likte godt, full av ulukkeleg ungdomskjærleik som eg var.

Uansett kva songen opphavleg handla om, er eg heilt viss på at han IKKJE var tenkt å skulle få den meininga han har fått i dag. For i dag har orda spelt i bakhovudet mitt som ein slags "eg-er-lei-meg-og-burde-kome-på-vitjing-snart-song" til Vilnius.

Foto: Wikipedia Commons

Eg er langt over gjennomsnittet glad i Vilnius. Eg var der eit bel meir enn eg var i Noreg, fordi eg var involvert i ymse norsk-baltiske prosjekt paralellt. (Eg kom med andre ord tilbake frå Vilnius for å vaske klede og pakke kofferten for å reise til Vilnius..). Særleg gamlebyen fascinerer meg aldeles, og det i så stor grad at eg altså kjenner i kvart eit fiber i kroppen min at eg må tilbake. Asap.

Det som utløyste min Vilnius-trong var at eg fann att eit postkort. Eit postkort eg hadde planer om å dele med ei dame eg har blitt enig om å dele postkort med på Postcrossing. Men bileta av Gediminastårnet og katedralen gjorde sitt til at det klør i fingra mine til å bestille billett. Har ikkje gjort det enda, men om eg skulle reise tilbake for å bare vere turist, vil det vere første gongen eg er i Litauen utan å skulle ha anna formål enn å vere der. Du verden som det frister.. :)

Fram til eg kjem så langt, får eg varme meg på gode minner. Om då Ragnhild og eg råkøyrte gjennom byen på vei til flyplassen i lag med "min" avbrytande journalist/professor. Om då Ole Aleksander og eg fekk høve til å nesten fryse oss i hel ei tidleg morgonstund midtvinters - eller då Sander nokre månader seinare byrja importen av pizza frå Cili Pica til Noreg. Eller om då min gode litauiske venn I fann ut at han skulle vise meg "snarvegen" gjennom dei eldste bygningene i byen mens mitt norske reisefølge var på shopping sidan det var så billig. Enn så lenge får eg leve i minna. Men snart, snart, kjem eg tilbake til Neris' bredd!

Dagens ord: rurban

For ei veke sidan var eg på speed-date med skjema. For å finne ut korleis ein "passa saman" skulle ein svare "a eller b" på mange ulike spørmål. Hytte ved sjøen eller på fjellet? Taco eller pizza? Metallica eller Michael Jackson?

Dei fleste spørsmåla var ganske greie å svare på, men eg sleit veldig med spørsmålet "by eller land?". For aller helst ville eg svart "både og". Eg endte opp med å svare "by", mest fordi eg akkurat nå ikkje kunne tenke meg å flytte ut av byen - og litt fordi eg tenkte at nokon jammen fekk svare "by" i ei Senterungdomssetting der eg mistenkte at ganske mange ville svare bygda.

Men nå finst løysinga for meg og alle andre i same situasjon - ein treng ikkje berre vere urban eller rural. Ein kan vere begge deler. Ein kan sette like mykje pris på begge deler. Ein kan vere rurban.

Det vackraste...

Eg hadde eigentleg tenkt å la dagen i dag passere i det stille, alternativt ikkje fokusere på Valentine-delen av 14. februar. Ikkje fordi eg er bitter og sur over å vere singel, men fordi eg er generelt skeptisk til alle slike dagar som har som formål å "skaffe kortmakerne, blomsterhandlerne, konfektprodusentene og gullsmedene singling i kassen.", som Ingvill Dybfest Dahl så fint formulerte det.

Men så snubla eg over eit knippe dikt på bloggen til Tarald Stein. Og særleg dette totte eg var så fint at eg rett og slett måtte la vere å ignorere Valentine-delen av dagen i dag. Høyr berre:

Kvar gong vi møtest

omset du meg

til eit vakrare språk

Eg vil skrive med dine ord

dikt som pustar

med dine lunger

Bokstavar du kan kjærteikne

med tunga, sjå dei vekse

til versalar

I helga var eg på møte i Nordiska Centerungdomens Förbund i Göteborg. Der hang eg så mykje i lag med både svensker og finner at eg igrunnen enda opp med å snakke svensk til alle som ikkje var norske. Og inspirert av den finske innretninga på Alle Hjärtans dag - vennskapsfeiringa - kjende eg for å komme med ei anbefaling på den finaste vennskapssongen eg veit. Odd Nordstogas versjon av Aslaug Vaas fantastiske dikt Guten og Folen.

Njuta, bara!

Songar som får deg til å fryse i solskinet

Tøyen t-banestasjon. Foto: Wikipedia Commons

Det finst songar som gir meg gåsehud berre eg tenkjer på dei, men det er få som har klart å få det til i like stor grad som søstrene Bøygard. Songen deira "Koma heim", som du kan lese om bakgrunnen til her og høyre på Spotify ved å trykke her, er noko av det sterkaste som er laga i norsk musikkhistorie. Teksten er sterk i seg sjølv, men toppes av den sarte røysta og gjer det heile til eit mesterverk, som altså speler i bakhovudet mitt stadig. Og særleg når eg er på eller passerer Tøyen t-banestasjon, av grunnar dei som har høyrt songen vil forstå.

Eg oppdaga søstrene ved ein tilfeldigheit for godt og vel eit år sidan. Ein eg kjenner var (er?) i overkant opphengt i Skigardsvise, og eg klarte ikkje å få melodien til å sitte, så eg foretok eit spotifysøk, og opp kom Bøygard. Øvst på lista over "mest spelte songar" kom altså "Koma heim", og sidan har eg vore solgt. For makan til vakkert, grusomt, sart og kraftfult på ein og same gong skal ein leite lenge etter...

Dans! Dans! Dans!

Eg har gjennomført årets første "treningstime" i dag, kurs i selskapsdans i lag med min kompis S. Inkje mindre enn 4 år etter at vi første gong snakka om at vi skulle melde oss på dansekurs i lag, klarte vi å få det til å klaffe. For dei som måtte minnest mitt innlegg om resirkulerte nyttårsforsett, kan det avslørast at eit av måla frå 2009 nå er i ferd med å settes ut i livet: meir rørsle.

Etter først ein time med vals, chachacha og tango og så ein kombinert spaser- og trikketur heim er eg støl i alle merkelege musklar eg ikkje mintes at eg hadde, men tre gonger meir våken enn då eg stod opp. Sidan eg sov heile 4 timar i natt og har vore stuptrøytt i absolutt heile dag, føles dagen herleg snudd opp ned. Igrunnen er eg ganske lukkeleg etter dagens økt. Faktisk så lukkeleg at eg gjer det eg sjølv hatar at lykkelege menneske gjer: nemlig å skryte av det, og anbefale alle å finne same kuren.

Men sidan alle gode ting er sagt av nokon annan før, gjer eg Lee Ann Womack sine ord til mine, og kjem med følgande oppmoding:

When you get the chance

To sit it out or dance

I HOPE YOU DANCE!

Informasjonssanking før og nå, aka ein nettstalkers bekjennelser

Eg og min kamerat K sat og snakka om overvåkningssamfunnet i dag, og eg kom brått på at eg hadde gjort eit spedt forsøk på å bedrive nettstalking - 8 år etter at eg prøvde meg, sånn midt-på-treet-vellukka, som etterretningsoffiser i avstandsforelskelsens teneste.

Utgangspunktet for samtalen var det ganske absurde Aftenpostenoppslaget om dei to muslimske leiarane i Sveits som sambandsstatanes etterretningsteneste har fulgt ulovleg og mistenkt for å vere terrorister - fordi dei var muslimar og likte å sitte på ein benk i parken med utsikt til den amerikanske SN-delegasjonen i Geneve. Som ein sjebnens ironi, alternativt som eit prov på kor heniallestaurog vegger den etterretningsrapporten faktisk er, er den eine av desse to kåra til æresborgar av New York for sin innsats for eit ope samfunn og toleransearbeid.

Mens vi snakka om dette kom vi inn på kva ein får tilgang til gjennom sosiale medier, og eg kom brått på denne historia her, og fordi eg trass alt tykkjer ho er eit godt døme på det potensielt skumle med sosiale medier, fann eg ut at ho burde deles, som ei (søt?) historie til skrekk og advarsel.

Då eg gjekk på vidaregåande, var eg særs avstandsforelska i ein gut på naboskolen. Vi tok same skolebussen kvar dag, men han var blant dei veldig få på den skolebussen som ikkje hadde gått på same ungdomsskule som meg. Han var busett i ein annan grunnskulekrins, men det var meir praktisk for han å ta "vår" skolebuss enn den som var sett opp frå hans krins. Og derfor visste eg ikkje kva han heitte. For ei som kunne namnet på heile skolen i løpet av 2 veker på barneskulen, var dette ein ganske merkeleg situasjon. Mi gode venninne J hjalp ganske godt til ved å sørge for å døype han "Grønn", etter hans grønne jakke. (Vinterstid skifta han derfor namn til "Blå", så kan de sjølvsagt tenke kva farge vinterjakka hadde).

Ein eller annan gong i løpet av 1. klasse (på VGS, altså) laga eg ei liste med det eg visste om han. Den bestod av ting som "kamerat med A", "speler på langoddsen", "tror han har ein bror" og sånt, plukka opp gjennom utbreidd langøyreverksemd på brua mellom Katta og busstoppet.

Så, ein gymtime ikkje så lenge før jul, kom det store etterforskningsmessige gjennombrotet. Heile 4 nye punkt tilført på ein dag. Klassen min og klassen hans hadde nemlig gym samtidig. Akkurat denne gymtimen hadde eg skada foten, og sat på benken i lag med C frå klassen min. Vi kjeda oss, og byrja studere den innebandyspelande klassen ved siden av oss, ikkje minst fordi dei nesten berre var guter. Blå/Grønn sin klasse. Og på eit tidspunkt der det passa veldig fint, la han på sprang mot oss. Eg var ganske takksam for den som hadde sendt ballen i vår retning, slik at det gav meg eit høve til å spørre C om ho tilfeldigvis visste kven han var. Ikkje at eg hadde noko tru på akkurat det, for C var frå andre sida av byen. Men det gjorde ho, jammen! Han hadde nemleg vakse opp på same plass som ho. Ho kunne til og med gi meg eit fornamn og fortelle at han hadde ein to år yngre bror. Og at han visstnok var eit talent i ein ikkje så utbreidd sport der han var arveleg belasta. Det er vel unødvendig å melde at lista i skoledagboka mi blei oppdatert umiddelbart etter gymtimen.

Mot slutten av skoleåret klarte eg å lure til meg skolekatalog frå naboskolen, og fekk så eit etternamn. Og med det, potensielt ein adresse. Sånn med unnatak av at det budde to med hans etternamn på ein adresse som kunne stemme med kor han kom på bussen (ganske imponerande, særleg med tanke på at du treng eit klasserom for å samle alle med same namnet som han i landet). Nokre veker inn i det påfølgande skoleåret kunne ein dødsannonse i avisen avsløre namn på både bror, mor og far (og hans avdøde bestefar..), og brått kunne telefonkatalogen utlevere adressen. Ikkje at eg heilt veit kva eg skulle brukt den adressen til, då.

Utover dette kunne "dette veit eg om Blå/Grønn"-lista mi ikkje fortelle stort meir interessant enn "mora hans vasker klær med Omo Color". Mot slutten av 2 snakka eg med han for første gong - då fekk eg eit russekort. Med eit slagord så bra at det var ganske pinleg at neste gong eg traff han igjen var då han 17. mai året etter stoppa og bad om mitt russekort - og fann meir eller mindre same slagordet berre på anna målform og i fleirtal der han hadde eintal. Slagordskopieringa kom ikkje av at avstandsforelskelsen framleis var sterk, men rett og slett av noko så enkelt som at det var særs bra, og tilfredsstilte mitt krav om at russekortet skulle vere seriøst og fritt for teite vitsar. (Herregud, eg var heilt seriøst verdens kjedeligste russ!)

Mi 11-punkts liste blei ein eller annan gong rive ut av skoledagboka og havna så i papirbunka nederst i kommoden min i lag med gamle stensilar frå barnskolen. I sommar hadde eg det privilegiet å kaste alle steinalderbuplass-stensilane i omnen (utrueg kva ein sparer på!!), men akkurat den lista blei av nostalgiske grunnar arkivert i kassa som til mammas store irritasjon er merka med "Signhilds memory lane". (Eg trur kanskje eg hadde fått ein overdose med Josh Lucas og hjem, kjære hjem då kassa blei namngitt, og irriterer meg akkurat like grønn som mamma over namnevalet, om enn av andre grunner)

Så, i jula, snubla eg over kassa og lappen igjen. Og i eit innfall av julefred og kjedsomhet, fann eg ut at eg skulle prøve å finne ut av korleis lista blei utelukkande ved hjelp av Facebook - og utan å skulle trykke på "meir" nederst på tavle-sida meir enn 1 gong. Linker han hadde lagt ut, var derimot "tillatt" etter mine eigne nye stalker-prinsipper. Vi er ikkje venner på facebook (eg har jo ikkje snakka med han sidan den 17. mai-en), men vi har nokre felles kjende der. Det viste seg å vere tilstrekkeleg til at eg kom inn på profilen hans.

Berre med utganspunkt i linkar og tavletilgang hadde eg på nokre minutt ei "dette veit eg om blå/grønn"-liste ikkje berre var lenger enn den opphavlege, men truleg også ei liste han i noko større grad enn den opphavlege kjenner seg att i. Ikkje berre kan eg avsløre at Blå/Grønn var i utdrikkningslag for ei tid sidan i lag med ein eg hadde samme dagmamma som, eg kan også ein heil del av desse uviktige detaljane som blir viktige når dei blir sett saman til ein del av identitet: venner, familie, favorittfotballag (det er ikkje Start, men til min glede er han "fan" av IK Start også), favorittmusikk (god musikksmak og bra spelelister på spotify!), favorittfilmer, favorittserier og så vidare. Då lista mi var akkurat dobbelt så lang som den opprinnelige, fann eg ut at det var nok. Der eg brukte 2 år på 11 punkt, brukte eg 11 minutt (inkl nedskriving) på 22 punkt.

Nå trur eg ikkje eg har funne ut av ting om han ved hjelp av hans opne Facebookprofil som han ville kjend seg ukomfortabel med at nokon visste, kanskje med unnatak av at eg, som sist snakka med han i forbifarten i 2002 veit at han liker band der medlemmane ikkje hadde treft kvarandre "back then". Men det kan jo likevel vere lurt å ta denne historia til skrekk og advarsel: åpen facebookprofil kan gje tilgang til nettstalkere. Då er det berre å vone at dei stalkarane er ganske harmlause.

For tryggjings skuld kan det leggast til at om nokon skulle ha lyst til å lese den fullstendige lista over punkt eg fann det for godt å notere ned "åtte år etter", er det ikkje lenger mogleg. Lista brann opp i romjula. I lag fargelagte stensilar om vikingtida. Først då eg brann dei opp, innsåg eg at eg i barndommen hadde ein tanke om at eg "sikkert kom til å bli historielærar", og at det sikkert kunne vere kjekt med slike liggande då. Men det er ei ganske anna historie.

Dei tre farlige tinga i livet

"Det er tre ting du skal passe deg for" sa naboen min ein gong, og sette fram ein formanande peikefinger. "Klattegjeld. Duskeregn. Og små drinker". 

Eg har nok ikkje for vane å samle på slik livsvisdom, men det har gong på gong vist seg å halde stikk. Av ein eller annan grunn er det stadig naboens formanande peikefinger som kjem fram i mitt indre søndag morgon etter ein fuktig laurdag kveld. For dei små drinkane har jo ein tendens til å vere dei beste.

Og i dag fekk eg erfart at begge dei andre også slår til. Riktignok ikkje i så stort mon at eg føler for å kalle det bitter erfaring, men erfaring er det nå. ("Og en erfaring rikere, så løfter vi på glasset" syng det nå inni meg ein stad). For det første gjorde eg opp ei gjeld til ein kompis som i utgangspunktet bestod i (primært) 200-lappar, og som på merkeleg vis hadde blitt firesifra. I desse skatte- og feriepengetider skal eg ikkje akkurat påstå at det var smertefult, men det var i alle fall ei lita oppvåkning av kor fort gjelda klatter på seg, om ikkje anna.

Så var det dette duskeregnet, då, som sant og seie var grunnen til at eg såg for meg peikefingeren i mitt indre. Mamma og meg var nemlig på spasertur i Nordbygda nå i kveld. Då vi gjekk ut, var det ting som tyda på at det ville komme regn, men det kom nå ikkje. På tilbaketuren kom duskeregnet. Vi traff ein nabo, og stod lenge og prata med ho, og lot oss ikkje affisere av regnet - for trass alt hadde ikkje himmelen åpna slusene. "Dette er jo ingenting", sa vi.

Inntil vi kom inn, og oppdaga at vi var gjennomblaute.

Så er det visst noko i det likevel, då. Ein gjer visst klokt i å passe seg for duskeregn, klattegjeld og små drinker.

---

Drip Drop. Safura. Eurovision 2010

Kvifor du har ei saks i førstehjelpsskrinet ditt

Eg veit du alltid har lurt på kvifor det er ei saks i førstehjelpsskrinet/puta/veska di. Somme tider er saksene til og med merka med "bilsetesaks". Det er sjølvsagt berre halve sanninga. Saksa ligg der også av ein annan grunn: ho skal brukes til å få personar, til dømes Signhild, laus frå sykkelen sin!

Eg sykla heim frå jobb i dag. Det er så sterk vind på Lista i dag at eg igrunnen har brukt meir energi på å halde sykkelen oppe enn eg har på å trø rundt. Og med sterk motvind har det heller ikkje gått veldig fort rundt.

På jobb må eg bruke svarte bukser, og i dag morges fann eg fram nokre bukser som er veldig gode å gå i, men som ikkje er innsvinga under kneet. Med andre ord: dei er relativt gode og vide. I tillegg er dei laga i eit stoff som i beste fall er glatt, i beste fall er heilt imogleg å få til å halde seg på noko anna vis enn slik det er sydd saman. Med andre ord: å brette opp buksa hadde liten effekt.

Mellom jobb og heim er det ei slette på kring 2 kilometer. Då eg hadde kring 200 meter igjen av den sletta, kom det ein bil bak meg som skulle forbi. Eg bremsa ned då eg høyrde den, slik at eg var sikker på at eg hadde kontroll på sykkelen (jf denne vinden..). Og brått innser eg at eg ikkje får trødd rundt - og heller ikkje trødd i bakken. Eg sit fast. Det er berre ein ting å gjere - la seg falle ned i grøfta, og sørge for at den landinga blir så mjuk som mogleg. Eg klarte å time det slik at eg datt i grøfta akkurat i det bilen kjørte forbi.

Grøfta var akkurat såpass bratt at eg ikkje heilt kunne sjå korleis eg skulle få av meg buksa - og buksa måtte av om eg skulle komme meg laus av sykkelen på eiga hand. Men det slapp eg, for sjåføren kjørte tilbake. Og fann ei leande Signhild som ikkje var i stand til å komme seg opp, og som hadde sykkelen liggande over beina.

Mannen i bilen prøvde først å rikke buksa ut. Det var ikkje mogleg. Så spurde han kva eg hadde tenkt å gjere, og eg svarte at eg funderte på å ringe pappa og be han ta med kuttereiskap. Då kom dei på at dei hadde førstehjelpsskrin. Oppi der låg ei saks. Og ein liten klipp seinare var eg laus.



Buksa mi er, som ein kan sjå, ein stor lapp fattigere. Men eg er heil (litt småforstudd i håndledd og litt merkelig forslått på beina der sykkelen låg, men pytt) og konkluderer med at eg har fantastiske folk i nabolaget. Aner ikkje kven dei er (anna enn at dei høyrdes lokale ut), men uansett: eg er sjukt takksam for hjelpa. Og ganske lattermild. Det finnes tidspunkt der ein skulle ønske ein kunne få sjå seg sjølv utanfrå. I sakte film.

---

Bicycle ride. Blümchen. Für Immer und Evig. 2000

Plater til besvær

Ved ein tilfeldigheit i dag skulle eg oppsummere mine 5 største favorittalbum, og oppdaga til min forskrekkelse at av desse var heile 4 livealbum.

For min eigen del sette eg opp lista over mine 10 favoritter, og jammen er det ikkje mange livealbum der også. Og kvifor elsker eg konsertopptak? Vel, først og framst fordi dei er mindre polerte enn studioalbum. Og fordi dei har ei heilt spesiell atmosfære.

Og så innser eg, til min eigen forskrekkelse, at eg er nesten for glad i mannlege songarar. Eg lover skjerpings.

(Lista er ikkje heilt reell, for eg har nekta meg sjølv å nemne meir enn eit album frå same artist. Særlig fordi det då hadde vore bare dei same som hadde gått igjen).

Lista er sikkert annleis om ei veke, men per akkurat nå ser ho slik ut:

1. 1001 Watt - DumDum Boys (sjølvsagt live)
Min kamerat Arild introduserte meg for dette då eg gjekk på ungdomsskolen. Det er eit vendepunkt i livet mitt. Livet har aldri vore det same sidan. Eg er Arild evig takksam.

2. Live at Sioux Falls - Lillebjørn Nilsen og Steinar Ofsdal (i levande live)
Denne plata har fulgt meg absolutt heile livet. Då eg var liten, var det særlig songen om Oleanna som sette spor - såpass sterke at eg dikta opp ei norskamerikansk dame som bar namnet Oleanna og som budde i mi grandtante og grandonkels anneks. Eg forstod ikkje anna enn songane då. Gjenoppdaga albumet igjen tidleg på 2000-talet, og var brått blitt vaksen nok til å forstå dei utruleg dårlege vitsene som kjem mellom songane også. Eg berre elsker det. Og er så prega at om folk klapper feil, ligg kommentaren "some people are a little out of beat here, should we try again" ytterst på tungespissen min. Inntil eg forstår at det er ein kommentar som berre vil vekke assosiasjonar hos meg. "You know, every time a road is opened in Norway, we celebrate that. It only takes one winter to destroy it completely, and then they have to start from another end."

3. Pilegrim - Odd Nordstoga
Eg mislikte dette albumet sterkt då det kom ut. Eg har vore fan av "Ødd" sidan han song om at jenter var som Solo og whiskey, særleg på grunn av dei fantastiske og ofte småsurrealistiske tekstane. Då Pilegrim kom, var eg framleis høg på "heim til mor", og skuffelsen over det store hoppet frå countrypop med snert til dette meir melankolske og underfundige var stor. Inntil eg hadde høyrt det gjennom fire-fem gonger og kjende at det rørte meg, på ein heilt annan måte enn det han hadde gjort så langt. Og det merkelige er at dette bare blir betre og betre.

4. Live at Chasse - Racoon (surprise: live)
Eg oppdaga Racoon heilt tilfeldig gjennom deira fantastiske song "Love you more". Sidan har eg vore stor fan. Og må inntil vidare leve med dette berre på Spotify, fordi det er uråd å få tak i det i Noreg, og eg på mine x antall turer til Brussel ikkje har funne belegg for påstanden om at det utgis i BeNeLux. Vurderer ein tur til Amserdam berre for å skaffe meg det også i hardt cover.

5. Live at Trafaldamore - Madrugada (overraskande nok: live)
Madrugada er fantastisk sånn generelt. Og enda meir fantastisk live.

6. Amerikabesøk - Jonas Fjeld og Chantham County Line (live)
Eg hadde eit ikkje-forhold til Jonas Fjeld fram til den dagen eg skrudde på radioen og han snakka om bluegrassprosjektet sitt. Eg måtte bare legge turen innom Platekompaniet på heimvegen. Plata er direkte fantastisk. Og også her er kommentarane mellom songane verd plata i seg sjølv.

7. Now - Noa
Eg traff på Noa ved ein tilfeldigheit. Dama har verdas beste tekstar, og eg er sikker på at tekstane hennar aleine kan kurere kjærleikssorg og løyse verdsproblema. Apropos. Ho er israeler og jøde (men oppvaksen i USA), men av yemeittisk opphav, og derfor arabisk av utsjånad. Og har lenge samarbeida med palestinaran Mira Awad, som til gjengjeld ikkje ser spesielt palestinsk ut. Saman arbeider dei i fredsrørsla. Og syng "we can work it out".

8. Morgonstjärna - Ranarim
Dette fantastiske svenske folkemusikkbandet tok heile familien min med storm under Nordsjøfestivalen i fjor. Då dei lokka oss til å komme for å kjøpe plater etter konserten, hoppa brått den tilsynelatande sjenete trommisen fram og sa, åpenbart svært improvisert, "i kveld har vi et spesialtilbud til dykk. Om de ikkje liker plata vår, kan de sende ho i retur til oss. Så sender vi dykk ei plate vi ikkje liker". Uansett: herlig, herlig musikk. Og enda betre live. Eg venter på liveskiva, kjære Ranarim. (Pluss i margen for å ha inkludert Stolt Signhild på reportoaret, sjølvsagt. Men eg var solgt før eg hadde høyrt gjennom plata og oppdaga songen)

9. Liva - Gåte (konsert, konsert)
Eg saknar Gåte. Skikkelig. Så denne plata er vemodig å eige, men heilt inni granskauen fantastisk lell

10. Growing Up - Tsuumi Sound System
Tsuumi Sound System er også eit Nordsjøfestivalband. Desse unge finnene hadde fått ein time til disposisjon, men brukte 2,5. 2,5 fantastiske timar, vil eg legge til. Stakkars Kim Andre Rysstad, som var så trøytt at han knapt klarte å holde seg våken til den intimkonserten han skulle halde så fort Tsuumi var ferdige. Tsuumi er ein musikalsk "energizer", og eg venter også her på livealbumet, dei er nemlig enda betre live.
(Og stakkars KAR, som blei utsett for mi mors euforiske glede og klemme-i-pur-glede-tilstand. Skulle du google deg sjølv og lese dette: orsak. Men det finst ingen eigentleg unnskuldning. Ho berre er sånn. Og ho er framleis lykkelig over at du vann. Det er vi forresten alle saman.).

Og fordi eg var i så godt humør - her er ein liten "appendix"...
11. Waarp - Muse (live)
12. At San Quentin - Johnny Cash (live)
13. Hellbillies: CoolTur (live)
14. Beth Hart: Leave the light on
15. Josh Groban: Awake - og faktisk ikkje liveversjonen av den. For den er platt.
16. Petter Carlsen: You go bird
17. Helene Bøksle: Morild
18. Kim Andrè Rysstad: Tak hardt uti hånd (men kor er Marialyresatsen, Kim Andrè! :P)
19.John Beland: Bare Bones

Auga er sjelens spel?

Eg sit, som eg skreiv for ein time eller så sidan, og jobber litt. Og til liks med Stine KS er det gjerne slik at hjernen leiter etter noko anna å gjere enn studier. Sikkert litt fordi det er naudsynt, og litt fordi det er ganske deilig å slippe taket i konsentrasjonen.

Så dermed blir det vilkårlig surfing, mellom anna via profiler på facebook. Og slik var det eg plutselig kom over ein svært interessant artikkel: det er ikkje så at ansiktsuttrykk ER universelle, sjølv om ein del av oss innbiller oss det. Det kan nemlig tyde på at korleis ein les eit ansikt er kulturelt bestemt. I Austen les dei først og framst auga til folk, medan folk i Vesten les heile ansiktet. Trua på at auga er sjelens speil sit tydelegvis djupare i austleg kultur enn han gjer hos oss.

Eg tillater meg likevel å la meg fascinere ekstra over tillegget i artikkelen - nemlig illustreringa av korleis ein i dei to ulike kulturane teikner sine smilefjes.

Glad: västerlänningar :-) österlänningar (^_^)
Ledsen: västerlänningar :-( österlänningar (;_;) eller (T_T)
Förvånad: västerlänningar :-o österlänningar (o.o)

---
Eyes Wide Open. Travis. The Boy With No Name.

Dama som snudde ryggen til Hagen

Foto: Torrey Enoksen, Farsunds avis

Eg er igrunnen veldig stolt av bestemor mi i dag. Ho snudde nemlig ryggen til Carl I. Hagen då han besøkte Listaheimen, så han måtte snu stolen hennar sjølv. Det heile foreviga av Torrey i Farsunds avis.

Det er i alle fall slik eg kjem til å fortelle historia vidare. Mine barnebarn står i fare for å høyre mi høgst private, politiske tolkning av det heile: bestemor snudde ryggen til Carl I. i protest.

Sanninga er nok at mi kjære bestemor Jenny, som tykkjer Carl Ivar er ein kjekk kar, ikkje er i stand til å snu seg rundt for eigen maskin, og sat sånn til at ho var mellom dei siste ein hadde klart å snu på, og at Carl hoppa til for å bidra, som den gentleman han er (i alle fall i møte med søte gamle damer). Men det er nå ikkje kvar dag bestemor blir framsidemateriale i lokalavisen....

Eksamensmarerittet og kreftene du ikkje veit du har før du treng dei

Illustrasjonsbilde av lesesalspulten min tatt ca 12 timer før marerittet inntraff.

Det er rart korleis det vert, uansett kor godt ein planlegger ting, og uansett kor god tid ein har brukt på ting, ender det opp med å ferdigstilles i siste sekund. Særleg gjeld det meg, trur eg, og særlegsærleg gjeld det når eg har eksamen. (Og ja, det skal stå "når" og ikkje "då". Kvar gong når og den gong da, remember?)

Hos meg gjeld prinsippet "ingen heimeeksamen uten våkenatt siste natta". Det har vist seg at uansett kor mange dagar eg har til rådvelde, ender eg opp med at siste natta tilbringes føre datamaskinen med enorme mengder bøker, mykje kaffi, mykje tid, mange liter cola light, mykje sukkerholdige varer - og hyppige dopauser. Og heldigvis ein god del skriving.

Natt til i går blei atter eit sånn natt. Eg hadde skrive kring 1300 ord (av 3000-4000) før eg drog heim for å ha skrivenatt, men hadde, for første gong på veldig lenge ganske god kontroll på KVA eg ville ha på papiret. Då klokka var ti over halv åtte på morgonen og sola tok turen inn gjennom vinduet igjen, og eg kjende eg var godt fornøyd med mine då 3600-og-nokre ord. Skulle skrive to setninger til, legge meg nokre timer og så stikke på Blindern for å printe ut og lese gjennom.

Så låser maskinen seg. Totalt. Det er bare ein ting å gjere: skru den av og starte på nytt. "Jaja, det er vel ikkje meir enn maks eit kvarters skriving den ikkje har tatt vare på", tenkte eg. Heldigvis var trongen til å sjekke kor mykje eg måtte skrive på nytt større enn trongen til å legge meg umiddelbart. For då eg åpna fila att, sette maskinen igang ein såkalla recovery-prosess. Og det einaste fila den gjenoppretta fila inneholdt, var dei 1300 orda som var å finne på fila før ei satt oppe heile natta.

Eg kjende eg hadde to ting eg kunne gjere: (1) legge meg ned og grine og slå til noko rundt meg så hardt at eg fekk vondt i armen eller (2) berre jobbe vidare ut frå det eg hadde. Eg skal innrømme at det var scenario 1 som frista mest. Men samstundes kjende eg at det faktisk var heilt uaktuelt å gjere - eg hadde jo 7 timer på meg til eg måtte levere, og det MÅTTE jo bare gå. Så eg kasta meg rundt og byrja skrive. Problemet var heile vegen at eg ikkje ante om eg hadde skrive det tidlegare i den innleverte teksten, eller om eg hadde skrive det i det som blei "kasta", men eg måtte bare skrive og skrive. Men aldri har det vore så enkelt, for eg hadde jo kanonpeil på kor ting skulle vere. På eit eller anna vis gjekk det toleg. Eg fekk både korrekturlese og sjekka somme kjelder før eg leverte, berre 10 min for seint (men med fantastiske TF gjekk det heilt ok).

Har lese gjennom oppgaven nå i dag, og joda, det er ikkje alt som heng saman, og det er dessverre slik at nokre av poenga eg refererer til har falt ut. Men pytt, den er levert og eg trur eg tør spå at eg i alle fall står på denne, sjølv om eg nok ikkje svarer 100 % på oppgava.

Men eg må ærleg innrømme at eg stussa veldig på kor eg klarte å hente desse kreftene til å gjennomføre frå. Eg hadde sove minimalt natta før, og 2 x 20 min i løpet av natta, og likevel var eg heilt lys våken frå eg oppdaga at eg ikkje hadde teksten og til den var godt og vel levert. Og vel kan noko av det sjølvsagt plasseres på konto for at må ha gått enorme mengder oppkvikkande koffein gjennom kroppen min, og det kan saktens vere ein faktor i forklaringa - men heile sanninga ligg ikkje der. Ganske langt derifrå. Derimot er det noko med at vi menneske er skapt med eit enormt "reservebatteri" - dei gongene det er absolutt nødvendig, får vi til å kaste oss rundt og bruke desse kreftene vi tapper frå reservene. Det er dette "batteriet" som gjer at ein klarer å kaste seg rundt og gjennomføre både helvetesveka i militæret og heimeeksamener sjølv etter at ein under normale omstende ville gitt opp.

Etter ein spasertur til Majorstua, tok eg trikken heim for å fores igjen, og kom på den lure ideen at eg skulle legge meg på sofaen og sjå film berre for å slappe av, før eg skulle på Rådhuset for å drikke sjampis og spise kanapear med Fabian - nærmere bestemt det fantastiske feire Barne- og Ungdomsrådet i Oslo sitt 25-års jubileum. Men eit eller anna tidspunkt mot slutten av Jane Austen Book Club sovna eg av utmattelse - og vakna først i det tilstelninga var i ferd med å ta slutt. Så mykje for at eg blei solbrent på laurdag i mitt forsøk på å få litt farge på meg før eg tok på den grøne kjolen eg hadde tenkt å ha på meg, liksom.

---

Tired. Thom Hell. I love you

Ei Lista, Lister.

Det finst songar for ALT her i verda. Og eg har gjenoppdaga eit av mine favorittalbum i natt, Noas "Now" frå 2002. Og eg kjende meg svært brått svært ferska av songen "Worry Doll".

For kva har eg gjort i natt? Jo, i staden for å a) skrive ferdig notatet eg må levere før eg kan sove og b) sove, har eg igrunnen surfa facebook og laga lister. Gjeremålslister, handlelister, ønskelister, potensielle bloggelister (som aldri blir blogginnlegg - så i praksis betyr det "liste over ting som er kjekke/artige/keisame/osb. å hugse") og lister over fotofiler.

Men eg har eit lite stykke igjen før eg er HEILT der Noa skriv om:


lists
i make lists
of all the things that i need to fix
of all the things that I'm not prepared for
of all the many things that i dread

lists
i make lists
of all the things i tried for, but missed
of all the things i gave up, but cared for
of all the words of love left unsaid

Alder bestemmer du

I min kjære lokalavis står i dag følgande annonse på trykk:

"Seriøs mann,
57 år søker snill dame fra
Asia, alder bestemmer du,
for et varig og godt forhold.
Jeg er snill, kjærlig
og trofast, drikker ikke. Ta
kontakt med meg, tror ikke
du vil angre. Jeg bor nær
Mandal."

Og eg tenker at gid det berre hadde vore så vel! Gid eg hadde kunne bestemt meg for kor gamal eg hadde ville vore. Nå er eg riktignok ikkje asiat (så denne 57-åringen ville ikkje ha kasta eit blikk på meg), men sånn på det jamne hadde det kanskje vore ok å kunne bestemme sjølv? I tilfelle vil eg gjerne vere 23 i fire år til, kjenner eg.

Eg <3 Spotify

Eg har ein fantastisk kollega som ein dag kom inn med ein invitasjon til å bli medlem i Spotify. Eg slo heldigvis til, sjølv om eg ikkje ante kva det var. Og sidan har eg vore hekta. Her ligg nesten all den beste musikken i heile verda, klar til avspilling. Masse ny musikk, masse ukjend musikk, ein bønsj gamle kjenningar.

Nett nå koser eg meg med Steinar Ofsdal og Lillebjørn Nilsens fantastiske "Live at Sioux Falls" frå 1982, som var favorittkassetten min då eg var liten (i så ettertrykkeleg grad at eg kalla opp grandtantes anneks etter Oleanna) - og som eg har klart å spille i stykker kassettbåndet på. Men kva gjer vel det, når kasetten ligg klar til avspilling på nett?

Min date med Mr. Magic ??

Eg fann att notatboka mi då eg rydda i går. Notatboka mi har hatt ein tendens til å vere strøtankar eller idear eller anna som "might come in handy one day" - utan at det på noko tidspunkt er definert kva dei skal brukes til. (Er vel den evige tanken om å ein dag skulle gjenoppta skrivinga som gjer det - sjølv om det er ganske lite sannsynleg at det prosjektet nokon sinne blir gjenopptatt)

Og mellom tinga eg fann der, var ei historie frå Odense for halvanna år sidan. Eg var utsending frå Oslo kommune på den nordiske storbykonferansen, og fungerte som ein perifer del av Oslodelegasjonen, eg var sånn cirka den einaste som ikkje kjende nokon i delegasjonen frå før. Til gjengjeld fekk eg svært god kontakt med folka frå Göteborg. Ei av desse lurte på kor den norske delegasjonen var, og eg svarte at eg ikkje hadde nokon aning om kor desse hadde tatt vegen - eg hadde nemlig tilbrakt ettermiddagen på ein hot date med Harry Potter i staden for å vere med på rundturen i byen som det var lagt opp til. Ho sperrer auga opp, blir heilt jente-vill i blikket og ber meg i ei fortrolig tone om å fortelle meir. Ho trur eg har møtt Mr. Magic 2007.

Alt eg hadde gjort, var å lese ferdig den siste Harry Potter-boka...

Eit visdomsord i natta

Eg skulle liksom sove nå. Men etter å ha sove meg gjennom store delar av dagen (eg er sjuk - igjen!), er eg liksom ikkje så trøytt som eg burde vere klokka to om natta. Så eg driv epost-arkivering og sletting i staden.

I ein av desse epostane som skulle slettes, stod det nokre fine ord som eg kjende eit visst behov for å dele med eventuelle blogglesarar. Som eit ord i natta, eller noko slikt.

Life isn't about how to survive the storm, but how to dance in the rain.

God dans, og god natt!