Hell i spel = hell i kjærleik?

Det har vore litt i overkant stille på jobb dei siste dagane, så min kjære kollega E og eg har hatt våre runder med kortspeling. Det er eigentleg utrolig at vi gidd, for resultatet er igrunnen gitt før kortene er stokka. E vinn og eg taper så det syng. Så roper eg "revansje", og går på eit nytt tap.

"Det er jo egentlig like greitt", sa eg, "for vi veit jo alle at den som har hell i spel har uhell i kjærleik". Og kjende meg straks litt ovanpå att. Inntil eg såg det skremte uttrykket til min kjære nyforelska kollega.

Tre minutt seinare kom vi til at han nok hadde stjåle flaksen min. For han har, i alle fall så langt, vist stort hell i både kjærleik og spel. Medan eg. Vel.. Eg har vel ikkje akkurat utvist stort hell nokon av stadane.

Så det er vel bare å rope REVANSJE og stole på at neste trekk går betre. For det gjer det jo alltid. I alle fall i teorien.

---

Fortune Friday. Unni Wilhelmsen. Back in the Blonde 2000.

Hurra for samholdet (og limet som held ein i hop)

I familien min har det alltid vore ei utfordring å få samla troppene til felles hygge dersom hyggen ikkje er einsbetydande med mat eller besøk. Til nøds kan ein få samla fææmily'n rundt TVen om det er eit spesielt program eller ein film (men då sovner somregel minst ein, og den er gjerne mamma, sjølv når forslaget var hennar).

Men nå, etter 25 år, er trenden snudd. Og det i så ettertrykkelig grad at ikkje ein gong mamma lot seg lokke med då tante ville ha familien med ut på juledagstur rundt Stave. (Alle som kjenner mamma vil skjønne kor alvorleg det er - mamma som ellers drar oss etter håret ut i luften!)

Og heile grunnen ligg i eit lite, men genialt brettspill: Ticket to Ride. Etter anbefaling frå husets eldste datter og lett masing frå husets yngste, låg spelet under treet på julaften. Spelet er enkelt nok til at alle kan bli med, spanande nok til at tempen kan holdes oppe - og så tar det faktisk slutt før det blir keisamt. Alle som har prøvd å spele Monopol til endes, veit kor viktig dét er!