På vei heim frå byen i går kjende eg kva du hadde gjort med meg. Korleis dine handlinger mot ei ukjend medsøster for tre helger sidan hadde satt seg som frykt også i min kropp. Korleis dine øydeleggingar også har fråteke også oss andre tryggheita.
Eg bur på ein stad som fint kan marknadsførast som "sentrumsnært". I bedageleg gange med glatte sko på is, slik forholda var i natt, tek det meg tolv minutt å gå frå taxiholdeplassen ved Ernst og til senga heime. Og når dei forrerst i køen fortel at dei allereie har stått der hutrande i tjue minutt, er det ikkje berre økonomisk lønnsomt å ta beina fatt, det er også bortkasta tid å vente på ein varm bil.
Så eg gjekk. På vei heim hadde eg to alternative ruter. Den eine går over kyrkjegården. Det vil vere den ruta der eg i størst grad ville gå langs bilveien, men det er også den som føltes aller mest utrygg (og det ikkje bare fordi eg har sett for mange skrekkfilmer). Den andre går via underganga der du foretok dit bakholdsangrep, vel vitande om at sannsynlegdomen var stor for at det ikkje ville vere vitner til ugjerninga di.
Og eg visste at det meste ville vere på di side. Eg var kledd i lårkort kjole (eg hadde jo vore ute for å feire ei god venninnes bursdag!), og nylonsstrømpebuksene mine var allereie opprive etter eit ublidt møte med eit bordhjørne. Eg kjende meg ikkje full, men var såvistes ikkje edru heller. Augene mine var sterkt sminka. Skulle du vere ute, og skulle eg bli ditt neste offer, visste eg at det norske rettsvesenet har tradisjon for å la gjerningsmenn slippe billigere unna når jenta går så "horete" kledd. Kjolen min heitte festantrekk då den blei kjøpt, er utan utringing og var faktisk ganske dyr, men likevel visste eg at den i ein eventuell rettssak ville bli sett på som "billig".
Langs Vestre Strandgate fulgte ein mann etter meg. Var det deg? Skritta hans heldt jamn fart med mine. Eg speeda opp, det same gjorde han. Eg stoppa opp på ein stad der eg følte meg ganske trygg (det køyrde biler forbi kvart 15. sekund), fikla med mobilen, søkte opp nokon i følget eg nettopp hadde forlatt, og var klar til å trykke på den grønne knappen. Mannen gjekk forbi meg, og forsvann oppover ei sidegate.
Underganga nærma seg, og eg kom på at om eg ikkje hadde pepperspray, hadde eg i alle fall ei lita hendig parfymeflakong. Skulle du vere i nærleiken, skulle jammen auga dine få svi - og du skulle dusjes i dameparfyme. Både fordi du fortente å få svi, og fordi at det at du var dynka i Davidhoffs Ecco ville vere eit såpass sterkt bevis at saka vonleg ikkje kunne henlegges om du var ute.
Ein mann står i underganga og krangler med nokon gjennom telefonrøyret. Eg forsikrer meg om kva vei "dusjen" på flakongen vender, og går mot han, utan å vere redd, men kjenner at eg er budd. I det eg nærmer meg, går han foran meg, framleis med fokus på telefonen. På toppen av bakken står fire i ein sirkel og pratar saman. Dei ser ikkje spesielt faretruande ut, men eg merker likevel at eg er obs på den minste bevegelse. Eg kjem nærare, og oppdager at det er to par som står der, og som truleg står der fordi deira veger skal skiljast, men dei ikkje vil gå kvart til sitt. Vil hale ut ein fin kveld enda litt lenger.
Mannen med telefonen stopper like ved parkeringsplassen ved kirkegården. I det eg går forbi han - framleis med flakongen i åtaksposisjon - seier han med rolig stemme at "nei, det er ikkje sånn det er". På islandsk. Han blir ståande, medan eg fortsetter, nå vaklande på isen. I det eg runder første svingen i Setesdalsveien, spring ein ung mann forbi meg. Mens lyden av føttene hans som nærmer seg, føretek eg enda ein sjekk av retninga på flakongen, enda eg veit eg ikkje har flytta den ein millimeter sidan sist sjekk. Vissheita om det fortauet ligg mellom fjellveg og ein trafikkert vei, gjer at frykta for at noko gale skal skje igrunnen ikkje er tilstades, men eg sjekker likevel, som ein sikkerheitsventil.
Innen eg kom så langt som til å ta inn i gata der eg bur, var han som sprang foran meg forlengst borte. Islendingen kom aldri rundt svingen. Det veit eg, fordi eg fleire gonger kikka over skuldra, ikkje for å sjå etter han, men for å ha kontroll på kven som eventuelt var bak meg.
Eg vonar du forstår at du ikkje berre øydela noko i den dama du slepte etter håret. Du øydela også andre jenters rett til å kjenne seg trygge på den einsame heimvegen nattestid. Og du øydela andre menns rett til å sleppe å bli vurdert som potensielle overgriparar. Du stal tilliten vår til medmenneske. Den utryggheita du har spredd, vil eg eigentleg ikkje akseptere. Men den er der.
Du øydela noko heilt grunnleggande, og eg frykter du har gjort uoppretteleg skade på oss alle. Måtte du pines til evig tid. Og måtte pinene dine begynne allereie nå - og plage deg så mykje at du melder deg og tek di straff. Det vil nok ikkje gjenopprette tilliten mellom oss natteranglarar, men det vil vonleg vere eit bittelite steg i rett retning. Og ikkje minst fortener ho du drog etter håret at du melder deg og at du får di straff. Utan at hennar klede teller som ei einaste formildande omstende for ditt vedkommande.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar