søndag, september 27, 2009

P2 og venstresida...

Denne dagen skulle tilbringes på det teologiske fakultetet - med studentpolitikk i fokus. I staden har den vore tilbrakt i mitt studerkammer - med teologien i sentrum. Det var ikkje heilt meininga, kan ein seie.

Eg stod opp kvart over åtte, og satte kursen mot dusjen. Så langt kom eg ikkje - på vegen fant kroppen min ut at det å kvitte seg med næringsstoffer same veg som dei kom inn var ein god idé. Og feberen vil heller ikkje sleppe taket. Så brått var det berre å krype tilbake i senga.

Men om kroppen enn signaliserte at allmenntilstanden ikkje var som den skulle, var det likevel ikkje råd å få sove. Så kva gjer ein då? Vel, plasserer seg i ein stol, speler bubblespinner (bare for å ha noko å gjere der ein slepp å tenke) og skrur på radioen.

Eg innsåg at eg ikkje hadde hatt på radioen på lange lange tider. Ut frå kanalen radioen var innstilt på, snakker vi i tidleg vår ein gong (då eg berre måtte få med meg 20 spørsmål..).

For kanalen var P2. Som på ein dag som denne var eit særdeles godt selskap. For eg det er ikkje måte på kva eg har fått med meg som ein ganske passiv lyttar i dag. Ikkje berre fekk eg "våkne" til klassisk musikk (0g enda meir klassisk utover dagen), ikkje berre blei eg oppdatert på "crossoverfolkemusikk" og valet i Tyskland.

Men eg fekk med meg eit djubdeintervju med den nye generalsekretæren i World Council of Churches, Olav Fykse Tveit ("hallingdølen", som programleiaren - som forøvrig høyres ut som Vidar Lønn Arnesen - konsekvent kalla han).

World Council of Churches har etterkvart vorte ein særdeles klare i sine uttalar. Med sterk teologisk grunngjeving har ein gått hardt ut mot grådigheit og kapitalisme, og ein har tatt til orde for ein ny verdsorden, både sosialt og økonomisk.

Eit av dei klaraste prova på WCCs sosiale prosjekt, med heile verda (og ikkje berre den vestlege) i fokus, finn ein i det som må vere mitt favorittdokument om dagen, det såkalla AGAPE-dokumentet
(Alternative Globalisation Addressing Peoples and Earth). Som er radikalt i sine ønsker om ein ny verdensorder. Så radikalt at programleiaren i dag freista sette Fykse Tveit fast med at dette må vere "venstresidepolitikk".

Men om det hadde vore "venstresidepolitikk", er det særleg sannsynleg at dei amerikanske, konservative og ganske så republikanske kyrkjene hadde røysta for? Tvilsamt. Derimot er det eit heilt klart ynskje om ei meir rettferdig jord. For alle menneske, ikkje berre vi som tilfeldigvis er mellom dei 10% som har karra til oss 80% av ressursane.

Verda er grassat urettferdig, og det kan dei aller fleste vere samde i, uavhengig av politisk farge. Men om ein verkeleg meiner at ein må tilhøyre venstresida for å kunne ha eit ynskje om ei meir rettvis fordeling, ja, då strekk venstresida seg langt inn i eit politisk landskap ein normalt vil definere som sentrum-høgre.

---
In the House of Stone and Light. Martin Page.

lørdag, september 26, 2009

Auga er sjelens spel?

Eg sit, som eg skreiv for ein time eller så sidan, og jobber litt. Og til liks med Stine KS er det gjerne slik at hjernen leiter etter noko anna å gjere enn studier. Sikkert litt fordi det er naudsynt, og litt fordi det er ganske deilig å slippe taket i konsentrasjonen.

Så dermed blir det vilkårlig surfing, mellom anna via profiler på facebook. Og slik var det eg plutselig kom over ein svært interessant artikkel: det er ikkje så at ansiktsuttrykk ER universelle, sjølv om ein del av oss innbiller oss det. Det kan nemlig tyde på at korleis ein les eit ansikt er kulturelt bestemt. I Austen les dei først og framst auga til folk, medan folk i Vesten les heile ansiktet. Trua på at auga er sjelens speil sit tydelegvis djupare i austleg kultur enn han gjer hos oss.

Eg tillater meg likevel å la meg fascinere ekstra over tillegget i artikkelen - nemlig illustreringa av korleis ein i dei to ulike kulturane teikner sine smilefjes.
Glad: västerlänningar :-) österlänningar (^_^)
Ledsen: västerlänningar :-( österlänningar (;_;) eller (T_T)
Förvånad: västerlänningar :-o österlänningar (o.o)


---
Eyes Wide Open. Travis. The Boy With No Name.

Røynda kallar. Dessverre

Det er laurdag kveld, og eg har inkje mindre enn 4 festar eg har fått invitasjon til å ta del i. Og kva gjer eg? Jo, eg prøver å komme litt a jour og få jobba litt med masteroppgave.

Heile sommaren har eg sveitta bort på eit kontor, og etter ei tid gjekk det opp for meg at eg faktisk ikkje hadde skrive eit ord i løpet av sommaren*, enda så mykje planlagt det var. Så byrja kvardagen att, og eg drog heim til Sørlandet for å tilbringe ein månad på E39, RV463 og RV465. Valkamp, med andre ord. Då eg så kom tilbake til hovudstaden, var det rett tilbake til jobb og møteverksemd, og nokre timar med gamle kjende sånn innimellom. Og plutseleg gjekk det opp for meg at min store ambisjon om å bruke sommaren og tida før og etter valkampen til å skrive ferdig første kapittel jammen ikkje har blitt realisert. Skumle greier.

Og elles?! Vel, det går (som vanlig) unna på høggir. Og eg har innsett at eg har TO ledige helger før vi snakker juleferie. Og eg er ganske sikker på at minst ei av dei vil bestå i tur heim. Og at dei dagene eg skal avspasere i haust igrunnen alle brukes opp på å reise utenlands. I anna embeds medfør. Joda.

*det er heldigvis ikkje heilt sant. Det bare føles sånn, særleg når eg veit kor flink eg hadde tenkt at eg skulle vere...

---
All that jazz. Catherine Zeta-Jones m.fl. Chicago OST.

tirsdag, september 08, 2009

Nei til elitedemokrati

Kvinnherad Kyrkje - foto: Signhild Stave Samuelsen

Bjarte Ystebø, redaktør av Norge Idag, melder til VG at han frykter høg valdeltaking i Kyrkjevalet. Han meiner nemlig at det er eit demokratisk problem dersom mange av ikkje-kykjegjengarane nytter røysteretten sin i Kyrkjevalet.

Det er åpenbart at Kyrkja har ei utfordring når store delar av medlemsmassen (og då sikter eg til dei som sjølv ynskjer å stå som medlemmer..) ikkje rekner Kyrkja som ein relevant del av sin kvardag. Når dei fleste av oss heller vil sove lenge på søndagane enn å sitte på ein hard kyrkjebenk, viser det ei stor utfordring for DNK. Men det er ikkje det same som at vi finn Kyrkja uinteressant.

For framleis vel vi Kyrkja til livets overganger - barnedåp, konfirmasjon, bryllup og gravferd - framleis opplever vi Kyrkja som relevant, men ikkje alltid i kvardagen. Kanskje er det ikkje så rart, for kva tid møter vi elles Kyrkjas representanter? I avisspaltene, når dei argumenterer mot sambuarskap eller kjønnsnøytral ekteskapslov. Saker der dei som kjem til orde frå Kyrkjas side har meininger som går på tvers av fleirtalet i folket, fordi det er dei konservative som er dei einaste som kjem til orde. Slik kan det ikkje fortsette. Og nettopp derfor er det viktig at vi som har røysterett, men ikkje er dei som slit kyrkjebenkene mest, nytter den. Fordi vi kan velge inn kandidater som kan balansere desse meiningene. Og som kan bidra til at Kyrkja heilt reelt blir ei Folkekyrkje.

Skal ein følge Ystebøs resonnement, skulle ein hevde at berre dei som var medlemmer i politiske parti skulle nytte røysteretten sin for at eit val skulle reknast som demokratisk. Eg trur til og med Ystebø ville vore samd i at dét ville vore ein dum - og udemokratisk - idé.

Er du usikker på kven som bør få røysta di? Då vil eg anbefale ein tur på nettsidene til Norges Kristelige Studentforbund. Dei har laga ei liste over liberale kandidatar som stiller i dei ulike bispedømmeråda,