Hylle-fantasi (ein slags bokinteriørblogg)

I norsktimen i dag hadde eg med meg rundt 30 bøker som anten var diktbøker eller tekstsamlingar med mange dikt i. Eg fortalde elevane at eg hadde kome på at eg skulle ha dei med rett før eg skulle legge meg, så utvalet var det eg tilfeldigvis fann i går kveld. Når eg kunne spa opp nokon og 30 bøker på nokre minutt, oppstod spørsmålet om kor mange bøker eg har, sånn eigentleg. 

Det er det ingen som veit, dessverre (eller heldigvis). Eg har bøker ståande framme her, bøker ståande framme hjå opphavet og bokkasser på bokkasser både her, hjå opphavet og i opphavets lager. Eg ser med skrekkblanda fryd fram til den dagen eg får samla alt. (Ikkje minst lurer eg på kor mange bøker eg har tre av...). Men eg sa som sant er, at eg har ein 15-18 meter med bøker her. Dei hadde nettopp teke UngDataundersøkinga, der det kjem fram at 1 meter er ca 50 bøker. Ein kar på framste rad rekna seg fram til at det skulle bety ein stad mellom 750 og 900 bøker. Kremt. (Han gav seg i kast med å rekne ut kor mykje penger eg hadde brukt på dei bøkene. Det reknestykket gjorde meg akkurat skamfull nok til å puste letta ut då eg såg at minst to av desse metrane er dekte med utrangerte skulebøker frå då jobben rydda biblioteket..)

Ein av elevane mine fortalde då at ho såg for seg at eg måtte bu i ei hule lik den som i Fimlene. Det er nokså langt frå sanninga. Så difor: eit utdrag bokhyller. Og eit døme på kor idiotisk ein kan finna på å møblera når ein har eit møbel for hånd, men ikkje heilt plass. Den bokhylla som står så dumt til skulle stå der midlertidig ei kort stund då eg flytta inn for 2 år sidan. Men så er det nå ein gong slik at ei bokhylle med ledig hylleplass fort blir tom når eigaren har ein tendens til å skaffa 15 nye for kvar bok ho hiv ut...

Den lille bokhylla passa perfekt der ho er kjøpt for å stå,
og ikkje spesielt godt der ho står nå (det grå i enden er sofaen min..)

Modernisert julefortelling

Rykta vil ha det til at fleire av mine preste- eller predikantvenner held på med å skrive juleandakter for augneblinken. Nokon av dei har klaga sin naud og lurt på korleis dei skal kunne skildre julebodskapen utan å seie akkurat det same dei gjorde i fjor. Her får dei, og alle andre som måtte slumpe innom her og av ein eller annan grunn ha bruk for det, eit lite tips frå meg: ta med ein videokanon, så har nokon andre sørga for at historia har blitt fortalt i facebookspråk. "Sånn som ungdommen skjønner", altså..

Gåve frå oss til deg: betal sjølv?

I ettermiddag var eg og to kompiser ein tur på Bærums Verk. Kamerat S fekk ein tur på Pannekakehuset i julegåve, og endeleg var tida kome for å "løyse den inn". Pannekakehuset blei åstad fordi Ragnhild hadde vitra om ein visitt dit for ei tid tilbake, med melding om at dei hadde allergivennlege alternativ, noko som jo kan vere eit poeng når både den eine og den andre allergien finn på å gjere seg gjeldande.

Pannekakene var akkurat like gode som Ragnhild hadde fortalt oss og vi enda opp med å vere der i mange, mange timer, for det er særs trivelg ein stad, sjølv når regnet yrer ned. Men også godt selskap skal ein gong brytes opp, og det nærma seg tida for å trekke mot bil og buss. Ergo - tida for å betale.

Og her er det J og eg oppviser ei blanding av dårleg hugs og pinleg framferd: i gjerningsøyeblikket gløymer vi at vi har gitt bort besøket i gåve, og at heile formålet med visitten var at VI skulle spandere på S. Kanskje kan vi skulde på den hollandske atmosfæra, for resultatet var at vi "were going dutch" - kvar betalte for seg. 

S køyrer oss til bussen. I det bilen hans forsvinn bak svingen, går det opp for oss kva vi har gjort. Skamfulle sit vi på bussen innover mot Oslo og kjem fram til at det minste vi kan gjere er å sørge for å samles igjen veldig snart. Då skal vi ikkje falle i hollenderfella. Mogleg vi får finne ein stad med førehandsbetaling?

Uøkonomisk rettferdssans

Eg blei oppringt av ein selger frå Morgenbladet i stad, og han kunne opplyse meg om at eg skulda dei penger. Det er eg ikkje eit sekund i tvil om at eg gjer, for mi abonnementshistorie der og postens leveringshistorie til vår postkasse er ein kombinasjon som gjer det meir enn sannsynleg. Eg har vore ein dårleg abonnent, ein slik ein som t.d. ikkje forstår at når du endrer abonnementstype, endres abonnementsvilkåra. Og fordi eg ein gong fekk heile 3 rekninger frå dei i løpet av same helg, har eg heilt sikkert klart å tru at eg har betalt noko anna enn eg skulle betale - eg sjekka garantert ikkje at kidnumra stemte. Ikkje veit eg. (Eg tør banne på at dei ikkje har sendt 3 rekninger på rappen - men vi har vore utsett for Postens merkelege oppsamlingsheat i vinter. Rett før jul fekk eg t.d. først purringa, og deretter sjølve bilaget, til noko eg skulle hente. Like etter jul kom berre purringa på ei anna pakke- eg venter framleis på hovudmeldinga..)

Vel, mi (bort?-) forklaring er ikkje hovudpoenget her, men samtalen eg hadde i stad. For greia er at eg har tilgang på Morgenbladet sjølv om avisen ikkje lenger adresseres til meg. Derfor underretta eg også ei som ringte frå dei like før jul om at dei ikkje trong sende meg fleire avisar. Denne dama nemde ikkje noko om uoppgjorte middel, så eg trudde alt var greitt. Inntil eg altså blei oppringt med beskjed om at det stod eit tresifra beløp på deira "ho har ikkje gjort opp for seg-konto". Han som nå ringde hadde eit superdupert tilbod til meg, sånn med unnatak av at eg altså har "tilgang til avisa", som det så fint heiter. Eg kunne tegne nytt abonnement, og så kunne gjelda bli sletta.

Eg hater å skulde folk/organisasjonar/kva som helst pengar, og eg har jo ikkje meint å ikkje betale, så eg vil sjølvsagt gjere opp for meg. Men det var ganske åpenbart at det ikkje var pengeinnkreving som stod på agendaen til han eg nå har døypt Morgenbladmannen. Han ville selge meg avis. Superduperdiiiil. Sånn bortsett frå at han altså ikkje ville fortelle meg at han eigentleg ville ha meg til å tegne nytt abonnement, altså.

I korte trekk foregjekk samtalen slik:

Morgenbladetmannen: du har uoppgjort regning, men vi sletter den gjerne mot at du tegner nytt abonnement med autogiro

Signhild: nei, det har eg ikkje behov for, men send meg regning på epost, så skal eg gjere opp umiddelbart!

Morgenbladetmannen: men hvis du tegner nytt abonnement UTEN BINDING, så er det billigere for deg....

Signhild: nei, det har eg ikkje behov for, men send meg regning på det eg skulder, så skal eg gjere opp

Morgenbladetmannen: men eg er jo bare opptatt av kva som er billigst for deg....

Signhild: JA, men eg ønsker ikkje nytt abonnement - OG eg vil gjere opp for meg.

Morgenbladetmannen: eeeeeh. Javel. Okei, da. (Sukker ganske tungt) Gi meg epostadressa di, da.

Namnet mitt betyr "den veksande sigeren i strida". Eg vann ordkløyveriet. Men han har jo unektelig rett - eg kunne ha teikna eit nytt abonnement for ein månad, sagt opp abonnementet umiddelbart og komme unna med kring 1/4 av det eg skulder. Men det kjendes litt som utnytting av ei god avis. Rettferdssansen vann. I alle fall over dei privatøkonomsike prioriteringene. Det er riktignok altså slik at det av og til er billigere å hoppe på tilboda enn å vere standhaftig, men av og til blir ein stridig.. Så får det heller bli spaghetti litt meir av månaden, sånn for oss studentar som berre lev på Lånekassa.

"gode tips til nettstalkere"??

"gode tips til nettstalkere". Det er altså det einkvan har tasta inn i google, for så å bli henvist til min blogg. For kva skjer om ein googler nettopp det? Prøv sjølv, då vel! Men drit i å nettstalke nokon etterpå. Den einaste som eigentleg får gode tips på den fronten frå meg, er han fyren som bør sjekke settingane sine litt nøyare. Det har han forvørig ikkje gjort. Eg har nemlig sjekka. Men eg melde ikkje frå. Så eg har kanskje stalka på nytt?

Forøvrig er eg veldig nøgd med at nokon tydelegvis har funne meg via "gode sitat russekort". Særleg sidan eg ikkje oppgav kva det stod på russekorta...

Queer as folk? (eller sjølvinnsikt via google)

Eirik la ut eit bilete av meg på face som var på skeiva, eller rettere, det var liggande. Eg totte det var eit artig bilete, og fann ut eg skulle prøve å snu det. Etter å ha sett det ståande, kom eg til at det faktisk var eit betre bilete liggande enn ståande, og eg skulle snu det tilbake. Men då klarte eg sjølvsagt å snu det feil veg - slik at det blei på hovudet i staden for ståande. Og då var det face fann ut at dei skulle fjerne "vri biletet-funksjonen", så det blei ståande fast på hovudet.

Vel, eg fann ut at ein passande bilettekst ville vere "Eg snudde biletet og fann ut at eg passer aller best på skeiva". I eit innfall av prokastinering og nerding fann eg så ut at eg skulle google translate'e biletteksten min. Og takk vere google translate fekk eg ei sjølvinnsikt som på sett og vis snudde opp ned på mi sjølvoppfatting. For kva meiner google at eg har sagt? Jo: "I turned the picture and found out that I fit best in queer." Når det er ting du ikkje visste om deg sjølv, hender det at google translate har svaret. Men eg liker det, at eg "fit best in queer". Om eg enn er litt usikker på kva det eigentleg tyder.

Og ikkje nok med at eg altså har fått stadfesta at eg passer aller best "in queer", så har eg nå funne meg sjølv på eit heilt anna vis også. Eg fortsatte nemlig i biletteksten med å seie ".... eller kva vei det nå måtte vere at eg befant meg". Og er det altså at google rett og slett har løyst problema for meg: "..or whatever way it is now had to be that I found myself".

Eg har altså funne meg sjølv. Takk, google. Eg mangler berre å finne ut i kva veg. Eg kan berre anta at den går på skrå.

Å bli satt (ein) pris på

Eg rydder litt i papir som har hopa seg opp, og på ein konvolutt hadde eg rabla ned fire døme på kva heilt bestemte personar eg var verd akkurat den dagen. Dagen var 16. november, og det veit eg fordi fleire av tiltaka er knytt til at Studentparlamentet sa ja til at Det teologiske fakultetet fortsatt har grunn til å eksistere.

Dagen dette var oppe i parlamentet, blei eg nemleg skjenka så mange reelle og imaginære gåver at eg på eit tidspunkt begynte å skrive dei ned, i von om at dei i sum kunne fortelle meg ikkje berre "because I'm worth it", men meir nøyaktig kva eg er "worth".

Døme a:

Min gode venn Josh hadde opprensking i mynt-haugen sin. Eller, han fann ut at den beste måten å kvitte seg med mynthaugen sin, var å dytte den over på meg. Visstnok så eg kunne ta taxi heim, så vidt eg minnest. Eg gjekk heile vegen heim, og kom heim med følgande skatt:

*1,2 litauiske lita

*2 Pence

*1 NSB-polett

*141 kroner, i all hovudsak i einkrones-mynter.

Eg bør for ordens skuld legge til at eg i parentes har skrive "vin og middag", som for å markere at eg åpenbart er verd meir enn dei ca 150 kronene han kvitta seg med. Utsøkt kyllingeitelleranna med ein ikkje fullt så utsøkt vin havna også i rekneskapen for den dagen. I ettertid angrer eg på at eg ikkje tok drosje - tenk så kult å betale turen i kronestykker og med eit smil spørre om han tilfeldigvis kan ta dei siste fire kronene i Litas!

Døme b:

Denne gåva er høgst imaginær, og blei uttrykt til meg av ein særs lukkeleg mann som i eit innfall meinte det var min lille innsats aleine som hadde fått parlamentet til å gå mot sin eigen leiar. I løpet av dei sju minutta eg telefonisk gjorde greie for han kva som hadde skjedd i parlamentssalen, fekk eg melding om at eg hadde gjort meg fortent til

*1 halvliter

*1 gigantbukett (!) med tulipanar og

*1 kasse lettøl

Eg har sjølvsagt notert meg bak øyret at eg i edruskapens namn ikkje gjorde meg fortent til meir enn ein halv liter alkoholhaldig drykk, og set det på konto for at vedkommande truleg har fått med seg at eg har fortid i ei rørsle som har utforma slike plakatar:

(Det bør her leggast til at dei foreldra mine som sørga for mitt opphav i nemnde RØRSLA sjølv har kombinert dans med foredling av frukt og bær, så eg trur ingen skal behøve å ta det heile for alvorleg.)

Døme c:

Ein av mine medsoldatar meinte eg var verd

*1 pepsi og

*litt barsnacks

på Pøbben på Blindern. For ordens skuld bør det kanskje leggast til at vedkommande eigentleg hadde tenkt å spandere ein halvliter på meg, men at eg var så pumpa etter "krigen" at eg igrunnen pent stod over.

Døme d:

Ein av mine kjære sambuarar kom same dag med

*500 kroner

som han plasserte på nattbordet mitt. Riktignok meiner eg å minnest at det ikkje var heilt tilfeldig, altså at han hadde lagt dei der fordi eg hadde lånt dei ut til han. Men dei havna inn i rekneskapen, for om ikkje anna, så var eg verd å betale tilbake til...

Men uansett kor imagniær eller reell ein pris som blei sett på mitt hovud akkurat den dagen, er det denne høgst imagninære gigantbuketten med tulipaner eg kjem til å minnest best... Eg er litt usikker på kor stor ein gigantbukett eigentleg er, men det faktum at det akkurat der og då var det aller, aller beste han kunne komme på av påskjønnelser (og det faktum at eg slepp å ta livet av enda fleire blomer med mine anti-grøne fingre), gjer at blomene skal få bli med meg laaangt inn i framtida.

Dans! Dans! Dans!

Eg har gjennomført årets første "treningstime" i dag, kurs i selskapsdans i lag med min kompis S. Inkje mindre enn 4 år etter at vi første gong snakka om at vi skulle melde oss på dansekurs i lag, klarte vi å få det til å klaffe. For dei som måtte minnest mitt innlegg om resirkulerte nyttårsforsett, kan det avslørast at eit av måla frå 2009 nå er i ferd med å settes ut i livet: meir rørsle.

Etter først ein time med vals, chachacha og tango og så ein kombinert spaser- og trikketur heim er eg støl i alle merkelege musklar eg ikkje mintes at eg hadde, men tre gonger meir våken enn då eg stod opp. Sidan eg sov heile 4 timar i natt og har vore stuptrøytt i absolutt heile dag, føles dagen herleg snudd opp ned. Igrunnen er eg ganske lukkeleg etter dagens økt. Faktisk så lukkeleg at eg gjer det eg sjølv hatar at lykkelege menneske gjer: nemlig å skryte av det, og anbefale alle å finne same kuren.

Men sidan alle gode ting er sagt av nokon annan før, gjer eg Lee Ann Womack sine ord til mine, og kjem med følgande oppmoding:

When you get the chance

To sit it out or dance

I HOPE YOU DANCE!

Informasjonssanking før og nå, aka ein nettstalkers bekjennelser

Eg og min kamerat K sat og snakka om overvåkningssamfunnet i dag, og eg kom brått på at eg hadde gjort eit spedt forsøk på å bedrive nettstalking - 8 år etter at eg prøvde meg, sånn midt-på-treet-vellukka, som etterretningsoffiser i avstandsforelskelsens teneste.

Utgangspunktet for samtalen var det ganske absurde Aftenpostenoppslaget om dei to muslimske leiarane i Sveits som sambandsstatanes etterretningsteneste har fulgt ulovleg og mistenkt for å vere terrorister - fordi dei var muslimar og likte å sitte på ein benk i parken med utsikt til den amerikanske SN-delegasjonen i Geneve. Som ein sjebnens ironi, alternativt som eit prov på kor heniallestaurog vegger den etterretningsrapporten faktisk er, er den eine av desse to kåra til æresborgar av New York for sin innsats for eit ope samfunn og toleransearbeid.

Mens vi snakka om dette kom vi inn på kva ein får tilgang til gjennom sosiale medier, og eg kom brått på denne historia her, og fordi eg trass alt tykkjer ho er eit godt døme på det potensielt skumle med sosiale medier, fann eg ut at ho burde deles, som ei (søt?) historie til skrekk og advarsel.

Då eg gjekk på vidaregåande, var eg særs avstandsforelska i ein gut på naboskolen. Vi tok same skolebussen kvar dag, men han var blant dei veldig få på den skolebussen som ikkje hadde gått på same ungdomsskule som meg. Han var busett i ein annan grunnskulekrins, men det var meir praktisk for han å ta "vår" skolebuss enn den som var sett opp frå hans krins. Og derfor visste eg ikkje kva han heitte. For ei som kunne namnet på heile skolen i løpet av 2 veker på barneskulen, var dette ein ganske merkeleg situasjon. Mi gode venninne J hjalp ganske godt til ved å sørge for å døype han "Grønn", etter hans grønne jakke. (Vinterstid skifta han derfor namn til "Blå", så kan de sjølvsagt tenke kva farge vinterjakka hadde).

Ein eller annan gong i løpet av 1. klasse (på VGS, altså) laga eg ei liste med det eg visste om han. Den bestod av ting som "kamerat med A", "speler på langoddsen", "tror han har ein bror" og sånt, plukka opp gjennom utbreidd langøyreverksemd på brua mellom Katta og busstoppet.

Så, ein gymtime ikkje så lenge før jul, kom det store etterforskningsmessige gjennombrotet. Heile 4 nye punkt tilført på ein dag. Klassen min og klassen hans hadde nemlig gym samtidig. Akkurat denne gymtimen hadde eg skada foten, og sat på benken i lag med C frå klassen min. Vi kjeda oss, og byrja studere den innebandyspelande klassen ved siden av oss, ikkje minst fordi dei nesten berre var guter. Blå/Grønn sin klasse. Og på eit tidspunkt der det passa veldig fint, la han på sprang mot oss. Eg var ganske takksam for den som hadde sendt ballen i vår retning, slik at det gav meg eit høve til å spørre C om ho tilfeldigvis visste kven han var. Ikkje at eg hadde noko tru på akkurat det, for C var frå andre sida av byen. Men det gjorde ho, jammen! Han hadde nemleg vakse opp på same plass som ho. Ho kunne til og med gi meg eit fornamn og fortelle at han hadde ein to år yngre bror. Og at han visstnok var eit talent i ein ikkje så utbreidd sport der han var arveleg belasta. Det er vel unødvendig å melde at lista i skoledagboka mi blei oppdatert umiddelbart etter gymtimen.

Mot slutten av skoleåret klarte eg å lure til meg skolekatalog frå naboskolen, og fekk så eit etternamn. Og med det, potensielt ein adresse. Sånn med unnatak av at det budde to med hans etternamn på ein adresse som kunne stemme med kor han kom på bussen (ganske imponerande, særleg med tanke på at du treng eit klasserom for å samle alle med same namnet som han i landet). Nokre veker inn i det påfølgande skoleåret kunne ein dødsannonse i avisen avsløre namn på både bror, mor og far (og hans avdøde bestefar..), og brått kunne telefonkatalogen utlevere adressen. Ikkje at eg heilt veit kva eg skulle brukt den adressen til, då.

Utover dette kunne "dette veit eg om Blå/Grønn"-lista mi ikkje fortelle stort meir interessant enn "mora hans vasker klær med Omo Color". Mot slutten av 2 snakka eg med han for første gong - då fekk eg eit russekort. Med eit slagord så bra at det var ganske pinleg at neste gong eg traff han igjen var då han 17. mai året etter stoppa og bad om mitt russekort - og fann meir eller mindre same slagordet berre på anna målform og i fleirtal der han hadde eintal. Slagordskopieringa kom ikkje av at avstandsforelskelsen framleis var sterk, men rett og slett av noko så enkelt som at det var særs bra, og tilfredsstilte mitt krav om at russekortet skulle vere seriøst og fritt for teite vitsar. (Herregud, eg var heilt seriøst verdens kjedeligste russ!)

Mi 11-punkts liste blei ein eller annan gong rive ut av skoledagboka og havna så i papirbunka nederst i kommoden min i lag med gamle stensilar frå barnskolen. I sommar hadde eg det privilegiet å kaste alle steinalderbuplass-stensilane i omnen (utrueg kva ein sparer på!!), men akkurat den lista blei av nostalgiske grunnar arkivert i kassa som til mammas store irritasjon er merka med "Signhilds memory lane". (Eg trur kanskje eg hadde fått ein overdose med Josh Lucas og hjem, kjære hjem då kassa blei namngitt, og irriterer meg akkurat like grønn som mamma over namnevalet, om enn av andre grunner)

Så, i jula, snubla eg over kassa og lappen igjen. Og i eit innfall av julefred og kjedsomhet, fann eg ut at eg skulle prøve å finne ut av korleis lista blei utelukkande ved hjelp av Facebook - og utan å skulle trykke på "meir" nederst på tavle-sida meir enn 1 gong. Linker han hadde lagt ut, var derimot "tillatt" etter mine eigne nye stalker-prinsipper. Vi er ikkje venner på facebook (eg har jo ikkje snakka med han sidan den 17. mai-en), men vi har nokre felles kjende der. Det viste seg å vere tilstrekkeleg til at eg kom inn på profilen hans.

Berre med utganspunkt i linkar og tavletilgang hadde eg på nokre minutt ei "dette veit eg om blå/grønn"-liste ikkje berre var lenger enn den opphavlege, men truleg også ei liste han i noko større grad enn den opphavlege kjenner seg att i. Ikkje berre kan eg avsløre at Blå/Grønn var i utdrikkningslag for ei tid sidan i lag med ein eg hadde samme dagmamma som, eg kan også ein heil del av desse uviktige detaljane som blir viktige når dei blir sett saman til ein del av identitet: venner, familie, favorittfotballag (det er ikkje Start, men til min glede er han "fan" av IK Start også), favorittmusikk (god musikksmak og bra spelelister på spotify!), favorittfilmer, favorittserier og så vidare. Då lista mi var akkurat dobbelt så lang som den opprinnelige, fann eg ut at det var nok. Der eg brukte 2 år på 11 punkt, brukte eg 11 minutt (inkl nedskriving) på 22 punkt.

Nå trur eg ikkje eg har funne ut av ting om han ved hjelp av hans opne Facebookprofil som han ville kjend seg ukomfortabel med at nokon visste, kanskje med unnatak av at eg, som sist snakka med han i forbifarten i 2002 veit at han liker band der medlemmane ikkje hadde treft kvarandre "back then". Men det kan jo likevel vere lurt å ta denne historia til skrekk og advarsel: åpen facebookprofil kan gje tilgang til nettstalkere. Då er det berre å vone at dei stalkarane er ganske harmlause.

For tryggjings skuld kan det leggast til at om nokon skulle ha lyst til å lese den fullstendige lista over punkt eg fann det for godt å notere ned "åtte år etter", er det ikkje lenger mogleg. Lista brann opp i romjula. I lag fargelagte stensilar om vikingtida. Først då eg brann dei opp, innsåg eg at eg i barndommen hadde ein tanke om at eg "sikkert kom til å bli historielærar", og at det sikkert kunne vere kjekt med slike liggande då. Men det er ei ganske anna historie.

Metadiskusjonar

Josh Groban burde vurdere å skifte beite. Han er ein smule meir interessant når han går Ingrid Bjørnow i næringa enn han er når han bare skal synge klokkereint. På to dagar har hans hysteriske versjon av Kanye West sine tweets blitt sett av over ein million, og eg ler, ler og ler. Og satser på at Josh' frykt ikkje slår til "It was an honor to sing these. I sincerely hope he doesn't lash out at me with sick floetry"

(Eg hadde eigentleg tenkt at det fekk halde med inkjeseiande innlegg frå mi side nå. Men akk.)

Så var det denne konsentrasjonen...

Eg sit på lesesalen og prøver febrilsk å konsentrere meg. Men noko i meg finn alltid tilbake til DamnYouAutocorrect når eg minst treng det. Så eg vurderer å revudere mi lyst på iPhone, og eg får ikkje gjort noko av det eg skal medan eg sit her og prøver hardt å svelge latterbrølene mine. Trur dei andre som sit her snart omtaler meg som "ho gale dama i hjørnet. Du veit, ho med dei rare lydene. Ho som høyres ut som om ho er iferd med å døy. Trur sikkert ho sit der og grin. Eller så mister ho pusten. Eller noko".

Dei skulle bare visst at det eg gjer, er å lese samtaler som denne:

Resirkulerte forsetter

Nytt år, nye lodd. I det ein går over frå det eine året til det andre, fortel ein seg sjølv og andre alt det ein skal gjere for at ikkje berre året, men også mennesket, skal bli nytt. Eg er intet unnatak. Nyttårsforsettene har ein eigen tendens til å bli rabla ned på årets siste dag. Det er liksom ein del av gamet.

Men så kom eg på at eg trudde eg hadde skrive årets liste ein gong før. Ein liten sjekk, og så, joda: trur du ikkje eg laga nyttårsforsetter i 2009 og publiserte dei fordi eg tenkte at "då må eg jo halde dei også når eg har kringkasta dei til (potensielt) heile verda, og ikkje berre skrivebordsskuffa!". Men blogghukommelsen er kort - og kanskje var det også derfor eg blogga så mykje i januar 2009 - for at folk ikkje skulle kunne få sjå dei med mindre dei leita?

Så nyttårsforsettet for i 2011: resirkulere dei frå 2009.

Sidan eg har lært, blant anna av Bente, at resirkulering er bra, gir eg meg sjølv ein klapp på skuldra for å vere mijøvennleg når eg gjer det. (Eg skriv dei jo ikkje ut på papir heller når eg allereie har dei i bloggform..)

Eg vurderer sjølvsagt å ha som mål for 2012 at eg berre kan resirkulere dei frå 2011 (som i tur er dei frå 2009). Men sidan dette med resirkulerte nyttårsforsett fort kan bli den soveputa ein trass alt eigentleg ikkje skal ha bruk for alt i byrjinga av januar, har eg allereie gjort nokre spede avtalar som kan hindre at resirkuleringa kan bli realitetshandsama.

Allereie FØR nyttår har eg skaff meg minst ein, moglegvis tre, dansepartnar(ar) - og moglegvis til to heilt ulike danseformar. Og så har eg skaffa meg ein symjepartnar, som vonleg har lyst til å bli frukostdeit, slik at vi begge har ein god grunn til å vere på lesesalen klokka 9 sjølv på ein grå måndag morgon. Og eg har opptil fleire kinodeitar klare, og då slapper eg jo godt av.

Nei, nå føler eg eg kan slappe godt av, for 2011 har gode føresetnader for å bli eit godt år. Det gjeld visst berre å ikkje slappe FOR godt av!

GODT NYTT ÅR (om nokre timar)!

Når det baller på seg

Ein av mine beste kompiser sendte meg ein fantastisk mail for litt sidan. Eg har lese den før, men her eg sit nå, og evaluerer eit år som på mange vis har vist at eg er ein reser på å prioritere, men ikkje alltid på å prioritere riktig, føler eg den traff enda betre enn før. Så derfor deles den herved med alle andre som måtte kjenne prioriteringa røyne på i førjulstida:

En dansk professor stod foran sine filosofistudenter med noen ting foran seg. Da timen begynte, tok han uten å si et ord, et meget stort og tomt syltetøyglass fram og begynte å fylle det med golfballer. Da han hadde gjort det, spurte han klassen om glasset var fullt, og de var enige om at det var det.

Så tok professoren en kasse med småstein fram, og begynte å helle dem ned i glasset. Han ristet glasset lett, så småsteinene fordelte seg imellom golfballene. Deretter spurte han igjen studentene om glasset var fullt, og det mente klassen at det var.

Deretter tok professoren en kasse med sand fram og begynte å helle den opp i glasset. Sanden fylte naturligvis de resterende hulrommet i glasset. Igjen spurte han om det var fullt. Klassen svarte enstemmig ja.. Til slutt tok professoren to kopper kaffe og helte dem begge ned i glasset. Hulrommet som var mellom sandkornene, ble nå effektivt fylt.

Studentene lo. "Nåvel", sa professoren, da latteren var stilnet av. "Hvis dere nå forestiller dere, at dette glasset representerer deres liv. Golfballene er de viktige ting i livet – deres familie, kjærester, barn, helse, venner og yndlingspasjoner – de ting som, selv om alle andre ting gikk tapt, og bare disse tingene var tilbake, likevel ville gjøre deres liv fullkomment..

Småsteinene er de andre tingene, som betyr noe – sånn som jobb, hus, bil osv.. Sanden er alle de andre småting". Professoren fortsatte: "Hvis dere putter sanden ned i glasset først, er det ikke plass til verken småsteinene eller golfballene. Det samme gjelder i livet. Hvis dere bruker all deres energi og tid på de små ubetydelige tingene, får dere aldri plass til det som er viktig for dere. Vær oppmerksom på de ting, som er avgjørende for deres lykke. Lek med barna. Pass på helsen! Inviter deres partner på middag. Ta enda en runde på golfbanen.

Det vil alltid være tid til at gjøre huset rent og ordne avløpene. Ta dere av golfballene først – de ting som virkelig betyr noe. Få styr på det dere vil prioritere – resten er bare sand. "En av studentene rakte hånden i været og spurte hva kaffen representerte.

Professoren smilte: "Jeg er glad for at du spør. Det er bare for å vise, at uansett hvor fylt ditt liv synes å være, så er det alltid plass til et par kopper kaffe sammen med en venn".

Når tingene i ditt liv virker nesten uoverkommelige; når 24 timer pr. dag ikke er nok, så husk syltetøyglasset og kaffen...

Ei gledesbombe

Det ER håp for menneskeheita!

Ikke Yggdrasil (!!), ikke Svanhild, men...?

Eg trefte ein gamal lærar av meg på gata i dag. Eg kjende eg berre måtte seie hei då eg trefte ho - av alle ting utanfor Bondeheimen. Vi stod oppå eit sitat av Olav H. Hauge - kor passande er ikkje DET når ein møter sin gamle norskleiar?

Ho opna med eit "eg prøver å komme på namnet ditt" som var så godt at eg rett og slett berre _må_ sitere det: "Ikke Yggdrasil, ikke Svanhild, men...?". Det er seriøst den beste. Nokon sinne. (Tru meg, eg har høyrt ein del av dei....)

Same lærar starta forøvrig første skoledag vi hadde ho med å studere klasselista, og så prøve å plassere namna på dei ulike i klassen. Av 10 namn, var det berre 2 ho bomma på. (Eit av dei var at ho kalla Cecilie for Hanne Cecilie - eller motsett. Slå den). "Når jeg tenker på Aslak, ser jeg for meg den fæle Aslak Smed hos Ibsen. Og ingen av dere ser slik ut. Men jeg tror DU er Aslak". Sa ho, til Aslak.

Og då eg etter timen spurte om kva ho trudde eg heitte (ettersom eg var ein av dei som ho ikkje prøvde å plassere i timen), såg ho på meg i 2 sekund. Så leita ho ned på klasselista, og stoppa på S. "Signhild! DET så jeg da med en gang!".

Og dagens sitat kjem frå same dama, som då ho skulle skildre livet etter reformene i skulen. Sitatet gjeld midtterminsevalueringene, der lærarane skal diskutere med eleven ikkje berre om grunnlaget for ein karakter, men også vedkommandes måloppnåingsforståing. "Så sitter vi der. Jeg mener hun skal få 4, hun mener hun skal få 5. Og så forhandler vi og forhandler vi. Og til slutt blir det opp til juristene".

----

What did you learn in School today. Eddie Scholler.

Interkulturell kommunikasjon

Som eit apropos til seinare tiders debatt kring obligatorisk 2. framandspråk, eller som eit apropos til ingen verdens ting:

ENJOY!

---
For Bitter or Worse. Anouk. For Bitter or Worse 2009

Problem, sa du?

Eg har for ei gongs skuld sett TV i kveld. Ikkje berre TV, men sånn med reklame heile tida. Og der har eg bite meg merke i følgande formulering:

"Visste du at alle kvinner har celulitter i større eller mindre grad? Men nå kan du få hjelp til å bli kvitt problemet!"

Og då lurer eg veldig på korleis dette skal tolkast. For dersom det altså er sånn at dette er heilt natuleg, kvifor skal vi då bruke masse penger på å fjerne dei?!

---

Barbie Girl. Aqua. Aquarium 1997.

Auga er sjelens spel?

Eg sit, som eg skreiv for ein time eller så sidan, og jobber litt. Og til liks med Stine KS er det gjerne slik at hjernen leiter etter noko anna å gjere enn studier. Sikkert litt fordi det er naudsynt, og litt fordi det er ganske deilig å slippe taket i konsentrasjonen.

Så dermed blir det vilkårlig surfing, mellom anna via profiler på facebook. Og slik var det eg plutselig kom over ein svært interessant artikkel: det er ikkje så at ansiktsuttrykk ER universelle, sjølv om ein del av oss innbiller oss det. Det kan nemlig tyde på at korleis ein les eit ansikt er kulturelt bestemt. I Austen les dei først og framst auga til folk, medan folk i Vesten les heile ansiktet. Trua på at auga er sjelens speil sit tydelegvis djupare i austleg kultur enn han gjer hos oss.

Eg tillater meg likevel å la meg fascinere ekstra over tillegget i artikkelen - nemlig illustreringa av korleis ein i dei to ulike kulturane teikner sine smilefjes.

Glad: västerlänningar :-) österlänningar (^_^)
Ledsen: västerlänningar :-( österlänningar (;_;) eller (T_T)
Förvånad: västerlänningar :-o österlänningar (o.o)

---
Eyes Wide Open. Travis. The Boy With No Name.

Å møte seg sjølv i døra

Bestemor mi har eit mørkt parti under auga alltid. Ein ser det ikkje så godt sånn til kvardags, men det kjem særleg godt fram når ho blir tatt bilde av.

For nokre år tilbake oppdaga eg at eg heldt på å få den same typen mørke "spor" under auga. Men så fann eg eit barnebilde av bestemor, og blei sjeleglad for å sjå at ho alltid hadde hatt dei.

Så eg slo meg til ro med at eg aldri kom til å få noko anna enn ein moderat utgåve, og kjende eg kunne leve godt med at det ser ut som om eg har bomma på maskaraen.

I dag var eg og henta mitt nye pass, og fekk hakeslepp då eg såg korleis eg ser ut på bildet. Ikkje er det hettegenseren som berre heng på eine skuldra (det blei jo nesten kult), men derimot erkjennelsen av at eg er arveleg belasta.




For nei, det er ikkje malplassert sminke, dessverre.

Eg er akkurat nå veldig glad for at passet mitt opprinnelig var av typen der identifikasjonssida løysner. For så varer ikkje passet så frykteleg lenge.

Memo til meg sjølv om nokre år: når det er på tide å fornye passet - hugs brunkrem under auga...

Relativt

Eg sit på lesesalen på TF og prøver febrilsk å vrenge hjernen min til å komme på noko lurt å skrive i eksamensoppgaven min. Ingen enkel oppgave, er eg redd. På eseLsalen, som det heiter her på bruket, står vindauga oppe, og "småfuglen i hekken synger sangen min". Som fekk meg til å gruble litt på nordmenns forhold til to parallelle fenomen: a) natur og b) stillheit.

Førre helg var ei i Brussel, og på vår vandring frå kontoret til YFJ og til middagen rett nedenfor Justispalasset kom vi inn i ei smal gate der all lyden frå Ringvegen forsvann - den einaste lyden ein kunne høyre var fuglene som song i Kong Leopols hage like ved. "Å så fantastisk stille det er her!" utbryter eg til min austerriske kollega. Han svarer "ja, om den fuglen der oppe bare hadde holdt munn, så".

Eg har aldri kjend meg så norsk som det eg gjorde då. Brått gjekk det nemlig opp for meg at det i mitt svært så norske sinn er at ein del av pakka med å oppsøke skogens ro jo nettopp er å høyre på stilla, freden OG fuglesongen.


(og nei, det er ikkje vipe som er utenfor her. Men eg bare MÅ ta ho fram, fordi eg er vårglad, og vipa er jo vårfuglen framfor nokon!)

---
En vill en. DumDum Boys. Blodig alvor. 1987