Hylle-fantasi (ein slags bokinteriørblogg)

I norsktimen i dag hadde eg med meg rundt 30 bøker som anten var diktbøker eller tekstsamlingar med mange dikt i. Eg fortalde elevane at eg hadde kome på at eg skulle ha dei med rett før eg skulle legge meg, så utvalet var det eg tilfeldigvis fann i går kveld. Når eg kunne spa opp nokon og 30 bøker på nokre minutt, oppstod spørsmålet om kor mange bøker eg har, sånn eigentleg. 

Det er det ingen som veit, dessverre (eller heldigvis). Eg har bøker ståande framme her, bøker ståande framme hjå opphavet og bokkasser på bokkasser både her, hjå opphavet og i opphavets lager. Eg ser med skrekkblanda fryd fram til den dagen eg får samla alt. (Ikkje minst lurer eg på kor mange bøker eg har tre av...). Men eg sa som sant er, at eg har ein 15-18 meter med bøker her. Dei hadde nettopp teke UngDataundersøkinga, der det kjem fram at 1 meter er ca 50 bøker. Ein kar på framste rad rekna seg fram til at det skulle bety ein stad mellom 750 og 900 bøker. Kremt. (Han gav seg i kast med å rekne ut kor mykje penger eg hadde brukt på dei bøkene. Det reknestykket gjorde meg akkurat skamfull nok til å puste letta ut då eg såg at minst to av desse metrane er dekte med utrangerte skulebøker frå då jobben rydda biblioteket..)

Ein av elevane mine fortalde då at ho såg for seg at eg måtte bu i ei hule lik den som i Fimlene. Det er nokså langt frå sanninga. Så difor: eit utdrag bokhyller. Og eit døme på kor idiotisk ein kan finna på å møblera når ein har eit møbel for hånd, men ikkje heilt plass. Den bokhylla som står så dumt til skulle stå der midlertidig ei kort stund då eg flytta inn for 2 år sidan. Men så er det nå ein gong slik at ei bokhylle med ledig hylleplass fort blir tom når eigaren har ein tendens til å skaffa 15 nye for kvar bok ho hiv ut...

Den lille bokhylla passa perfekt der ho er kjøpt for å stå,
og ikkje spesielt godt der ho står nå (det grå i enden er sofaen min..)

Frem fra glemselen/ Kvardagsepistel

Eg kom i skade for å begynne eit oppryddingsforsøk på dropboxen min. I ei mappe merka med "kan kanskje brukast til noko", fann eg denne historia, som eg sikkert hadde tenkt at eg kunne bruke til ei novelle eller noko, om ungdomstidas forfattarkall skulle slå til igjen. Eg syntes teksten var nokså morsom, og sidan eg ikkje trur forfattarkallet kjem til å vende tilbake, får eg nesten nytte høvet til å spreie det her i staden. 

Jeg kjente kallet allerede på kinoen. Det var rart, for jeg var tørst. Men jeg visste at i en motsetningsfylt kropp som min, var det helt reelt. Jeg måtte tisse.

Vi gikk av banen, og ingen av oss ville gå hvert til vårt. Vi ville begge gå litt, sånn helt uten mål og mening. Vi hoppa av på Ullevål. Tilfeldighetene fulgte oss opp Bergslia (sikkert fordi han skulle ned, jeg skulle opp, og da virka det mest logisk å gå rett fram). Da vi kom til krysset under Berg stasjon, bestemte jeg meg for at vi skulle ta vegen ned til nordnorsken. Erfaringsmessig står dørene der ganske ofte åpne, og kanskje jeg var heldig?

Men nei, der var det stengt. Trappene fulgte oss ned mot rundkjøringa før Ullevål. Der var det kratt. Og plutselig: hvorfor ikke benytte sjansen? Oslos mange skogsholt har jo flere funksjoner, men det å være en tilfeldig tissestasjon for sånne som meg, måtte være et av dem, spesielt på en dag som denne, da regnet hadde gjort sitt til at det allerede var vått i skogsbunnen.

Innover i holtet, under kvister, i ly av bjørk, fant jeg mitt lille natteparadis. Jeg gjorde som jeg hadde lært på speideren: finn en bakke, sitt sånn at du tisser nedover. Hold på buksa, pass på at du ikke tisser på skoa. Slipp deg løs.

Sjelden har det å tisse vært nærmere paradis. Og at det var minst en liter som måtte ut, det er jeg sikker på. En liter væske gir deg god til å filosofere. En liter væske kan ikke komme ut i ett. En liter væske tar tid. Tid til å tenke, tid til å kjenne etter. Hva er det som stikker så bak der? Og den sakte erkjennelsen av at du har satt deg i et brenneslekratt.