Eg har ynskja å gjere det i fleire år, men har ikkje klart å finne ei unnskuldning før. Det har sitra i meg i det eg har gått forbi, og eg har hatt så lyst til å gå inn, men eg har ikkje turt. Eg har vore redd for korleis det ville føles å ha det overstått. Eg har vore redd for å bli skuffa, redd for å oppleve at forventningene som har bygd seg opp over tid ikkje kunne innfris, at eg rett og slett har sett for høge krav til meg sjølv og mine omgjevnader.
Men i går tok eg mot til meg. I går fann eg omsider ei vanntett unnskuldning. Det er nå overstått, og eg kan lykkeleg rapportere at opplevinga stod til forventningene. Og vel så det.
Eg har ENDELEG vore på shopping hos den sagnomsuste kjeden Adéle. Som med sine totalt utdaterte parykker og dertilhøyrande klede påfører einkvar (tilfeldig) forbipasserande lengsel etter ein dag å tørre å utforske butikken på eiga hand. Etter å ha ei unnskuldning god nok til å kunne kjøpe seg mot.
Servicen var upåklageleg – heile eit kvarter før stengetid stod innehavaren (ho gav i alle fall inntrykk av å vere det) klar med jakka på, og oppgjort kasse, men med salgsinstinktet klart. Bare 4 minutt etterpå var eg den lykkelege eigar av ei svart bomullsstrikkejakke i størrelse 40 (eller blei det 42?). Drog kortet, og prisen tyder på kvalitet, den var i alle fall stiv og fin.
Til de som aldri heilt har klart å ta mot til dykk og utforske denne Osloperla, kan det rapporteres om at ho ser akkurat like herleg lite moderne ut på innsida som ein kan få inntrykk av når ein skuer butikken frå utsida.
Og svært lykkeleg vandra eg frå Sagene til Torshov mens eg håpte at absolutt alle eg trefte på min veg ville legge merke til den fantastiske plastposen min, den med det flotte bodskapet «alltid Adéle nytt». Rett nok skal eg ikkje beholde jakka sjølv (den skal fungere som accessoair på mi vakre bestemor), men posen min, den får du aldri! Ikkje eingong du, Alexander, sjølv om eg sjølvsagt er veldig lei meg for at eg tok jomfruturen utan deg!
