For eit halvår sidan fekk ein av Farsunds butikkar ein ny tilsett, og naboen min, som er onkel til innehavaren, stakk tilfeldigvis hovudet innom butikken. Han kjende denne nytilsette godt, og snudde seg mot innehavaren og sa, med eit stolt smil: "Ho er mor til ho på kyrkjegården!".
Det høyres unektelig skummelt ut. Men det er heldigvis ikkje slik det er. Bak dei orda skjuler det seg ei ganske fin historie, og sidan det er (rom-) jul kjende eg at eg godt kunne delen den med deg som av ein eller annan grunn les dette. Fordi historia handler om den kanskje aller viktigaste bodskapen til han som jula opprinneleg handlar om: å vere der for andre.
Naboen min hadde akkurat gravlagt den siste av foreldra sine, og var på kyrkjegården i Vanse for å stelle gravene. Ganske nedfor sette han seg ned ved grava for å tenke, og kanskje græt han ei tåre i si einsemd. Eit godt stykke bortforbi gjekk ein toåring som var med mor si på kyrkjegården for å stelle gravene til ein bestefar og nokre oldeforeldre ho aldri hadde kjent. Brått ser ho mannen som sit så aleine, og legg på sprang bort til han. Utan eit ord går ho bort til han, tar eit godt tak rundt hovudet hans og gir han ein lang klem, først på eine kinnet, så på andre. Og så går ho tilbake til mor si, framleis utan å ha sagt eit ord. Den dag i dag omtaler han det som "den beste klemmen han nokon gong har fått". For der og då var det akkurat ein klem han trong, ikkje ord.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar