I går fekk vi ein veldig interessant diskusjon på eit seminar arrangert av prosjektet Jesus in Cultural Complxity. Kva skal til for å vere norsk? Kven er eigentleg norsk? Kor lenge må ein ha budd her i landet for å vere norsk?Og eg kjenner eg er prega av å ha budd på Hånes store deler av livet mitt. For for min del er det ein sjølvfølge at alle som bur i Noreg og snakker norsk, er å rekne som norske. Men eg ser jo at det ikkje er så sjølvsagt. Og kanskje ikkje når det går så langt at Agenda X må starte kampanje for å minne folk på at norsk ikkje nødvendigvis betyr "kvit, heterofil protestant med laaaaang slektsline frå ei fjellhylle høgt oppe i ein trang fjord i Noreg". Nokon av oss kjem frå öppna landskap. Nokon med opphav frå langt varmare strøk. Og eg digger det.
For ei tid tilbake kom det to imamar innom det teologiske fakultetet. Eg stod i skranka og fekk den store gleda av å ta dei imot. Dei kom inn i "full utrusting": lue, stort skjegg og tradisjonell pakistansk drakt, og dei snakka urdu seg imellom då dei kom inn døra. Så kom dei smilande og glade bort til meg, og seier på kav stavangersk "Hei! Kær æ d me ska vær?!".
(Bildet av Karpe Diem er rippa frå kampanjen, forøvrig. Litt fordi eg syntes det var eit kult bilde, litt fordi eg endeleg fekk ein grunn til å bruke bildet.)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar