Sjølvmelding

Kristine utfordra meg for ei tid tilbake til å kringkaste 6 ting eg er god til, deretter poste eit bilete av meg sjølv eg er nøgd med og til sist oppmode folk til å gjere det same. Eller noko slikt.

Eg har tenkt mykje på dette. Særs mykje. Og innsåg ganske fort at eg hadde problem med å skrive ned mine beste sider fordi alt har ei bakside. Mine beste og verste sider er mykje av det same. Eventuelt kan ein seie det slik: mine verste sider slår til når det blir for mykje av det gode. Joda.

1. Positiv innstilling til verda.
Eg er så godt som aldri sint. Faktisk såpass sjeldan at eg nesten ikkje hugser korleis det kjennes. Men eg blir lett oppgitt, då.

2. Tillit til omverda
Eg har grunnleggande tillit til folk. Så mykje at eg er på grensa til naiv.

3. Gode organisatoriske evner
Eg er ein god organisator (av alt anna enn mi eiga tid, kanskje?), og er god til ting som har med organisasjon å gjere, alt frå vedtekter til referatskriving. Og så er eg ein djevel til å pakke.

4. Løysingsorientert
Eg er god til å finne nye løysinger, og då kanskje i enda større grad for andre enn for meg sjølv. Eg er god til å skilje utfordringer og problem.

5. Vere i nuet
God til å koble ut når eg må, til å leve i nuet. Det gjeld kanskje særleg når eg er bortreist, når sant skal seiast. Men det er kanskje då det er aller viktigast.

6. Eg er akkurat passe teknisk
Sånn til tross for førre bloggpost, og til tross for at pappa for 2 min sidan kunne opplyse meg at eg på mystisk vis har klart å øydelegge hovudfila på maskinen min (hurra for meg!). Sånn til tross for det, er eg ganske god til å finne ut av tekniske ting som eg på ingen måte føler eg er kvalifisert for utelukkande ved hjelp av logikk og (u)sunt bondevett.

Og så var det dette biletet då. Vel. Om du er ven med meg på face får du sjekke det ut her. Eg får nemlig ikkje til å laste det ned nå, og maskinen min er som kjent daud. (Og pappa gjer så godt han kan for å fikse den - kryss fingrane for min fantastiske pappa!)

Og så var det denne utfordringa, då. Verdens beste Karen er den einaste eg oppmoder direkte, men så kan gjerne Linn, Torill, Ann Kristin og Johannes følge oppfordringa. Og kven som vil, for så vidt.

---

Man in the mirror. Michael Jackson. Bad 1988

Kjære Murphy: det er nok nå!

Eg har no vore utan tilgang til maskinen min i 3 dagar. Maskinen min fann ut at den skulle ta ei oppdatering av programvare på mandag kveld, og då den så skulle skrus på på tirsdag, var det ikkje råd å få den på. Den bare suser, og eg får ikkje tilgang. Har eg backup? Neida. Fordi den har nekta å ta automatiske backuper, og så nekta å konvertere bakupdisken og så berre godkjent flytting til backupdisk dersom dei flyttes enkeltvis. Ergo; eg har eit problem. Særleg fordi eg har ikkje mindre enn 3 ulike store oppgåver/rapportar/dess like eg skulle hatt ferdig. Helst i forrigårs.

Og då eg brått ikkje kom inn på nettbanken heller, kjende eg at nå er det nok.

Så kjære Murphy, kven du nå enn er. Det hadde vore veldig fint om du kunne ta regelen din tilbake. For eg treng virkelig, virkelig tilgang til maskinen min. Helst i går.

---

Three days in a row. Anouk. For Bitter or Worse. 2009

Så enkelt kan det gjerast! (Eller?)

Eg er i Vilnius nå, og i går tok vår litauiske kompis oss med til eit nystarta ungdomssenter like i elvekanten (det heitte seg at det var ein slags husbåt, men trur nok heller vi snakker hus oppå elva).

Der var det ein austerriker som heldt foredrag om kva han har gjort for å redusere sitt eige CO2-forbruk. Han er distriktslege, og fann ein dag ut at han skulle prøve å redusere forbruket blant anna gjennom å sykle. Sidan har han blitt vegetarianar, sjølvsagt, og heldt også ein presentasjon av solkomfyren sin (eit sånn parabolliknande solreflekterande utendørskar), som etter hans skjønn er den mest miljøeffektive måten å koke mat på (skjønt, funker dårlig på regnversdager og vintertid..). Og ikkje minst inneheldt presentasjonen ekstreme mengder statistikk om kor gale klimaendringene har ført hen.

Eg har vore på ein god del slike foredrag opp igjennom, og eg kjenner at dei ofte virker mot si hensikt. Hans gode råd var som følger (dette er eit utdrag, fekk ikkje notert ned alle)
1. Gå og sykle nesten uansett kor du skal
2. Ta toget om du må reise langt
3. Bli vegetarianer, eller aller helst veganer (for kyr promper så mykje!)
4. Invester i vindmøller og skogplantingsprosjekter (for dei pengene du sparer på ikkje å kjøre bil).

På toppen av det heile, kasta han inn bilete av han og kona på sykkeltur i Europa og 1000 gode helsegrunner til å begynne å sykle.

Joda, best practises er vel og bra. Problemet med sånne gode døme som har snudd opp-ned på livet sitt og tatt store grep, er at det fort blir bare gode døme, og ikkje noko vi kan omsette til røynddom. For forslagene blir så drastiske at det faktisk nesten virker mot si hensikt. For kven er han som trur han kan kreve at eg skal bli veggis? Og kutte bilbruken når det tek meg 5 min å kjøre til jobb, men ein halvtime å sykle (og lagt over ein time å gå)? Og TOG?! Kva tog? Og på kva måte vil det monne - så lenge industrien ikkje tar dei store kutta?

Til sjuande og sist kjem vel spørsmåla også fordi eg innerst inne veit at han har rett. Eg burde. Men som med så mykje anna eg burde her i verda - det ender somregel med at det er enklere å tenke tanken enn å omsette han i praksis.

---

Earth Song. Michael Jackson. HIStory. 1994.

Ikke Yggdrasil (!!), ikke Svanhild, men...?

Eg trefte ein gamal lærar av meg på gata i dag. Eg kjende eg berre måtte seie hei då eg trefte ho - av alle ting utanfor Bondeheimen. Vi stod oppå eit sitat av Olav H. Hauge - kor passande er ikkje DET når ein møter sin gamle norskleiar?

Ho opna med eit "eg prøver å komme på namnet ditt" som var så godt at eg rett og slett berre _må_ sitere det: "Ikke Yggdrasil, ikke Svanhild, men...?". Det er seriøst den beste. Nokon sinne. (Tru meg, eg har høyrt ein del av dei....)

Same lærar starta forøvrig første skoledag vi hadde ho med å studere klasselista, og så prøve å plassere namna på dei ulike i klassen. Av 10 namn, var det berre 2 ho bomma på. (Eit av dei var at ho kalla Cecilie for Hanne Cecilie - eller motsett. Slå den). "Når jeg tenker på Aslak, ser jeg for meg den fæle Aslak Smed hos Ibsen. Og ingen av dere ser slik ut. Men jeg tror DU er Aslak". Sa ho, til Aslak.

Og då eg etter timen spurte om kva ho trudde eg heitte (ettersom eg var ein av dei som ho ikkje prøvde å plassere i timen), såg ho på meg i 2 sekund. Så leita ho ned på klasselista, og stoppa på S. "Signhild! DET så jeg da med en gang!".

Og dagens sitat kjem frå same dama, som då ho skulle skildre livet etter reformene i skulen. Sitatet gjeld midtterminsevalueringene, der lærarane skal diskutere med eleven ikkje berre om grunnlaget for ein karakter, men også vedkommandes måloppnåingsforståing. "Så sitter vi der. Jeg mener hun skal få 4, hun mener hun skal få 5. Og så forhandler vi og forhandler vi. Og til slutt blir det opp til juristene".

----

What did you learn in School today. Eddie Scholler.

Interkulturell kommunikasjon

Som eit apropos til seinare tiders debatt kring obligatorisk 2. framandspråk, eller som eit apropos til ingen verdens ting:

ENJOY!

---
For Bitter or Worse. Anouk. For Bitter or Worse 2009

Stakkar nabo

Eg har ein særdeles ufrivillig sjukedag i dag. Stod opp litt før 8, og prøvde konstant fram til litt over 11 å komme meg på jobb. Eg var heilt klar i toppen, men eg hadde ein mage som tilsa at dagens hovudaktivitet ikkje var foreneleg med å jobbe. Eg håpte i det lengste å i alle fall vere på jobb til lunsj, men gav til slutt opp.

Problemet er berre at sjølv om ein starter med å vere klar i toppen, ender ein med å vere friskere i resten av kroppen enn i toppen. Ikkje minst mangelen på næring gjer sitt (ikkje at eg ikkje får i meg næring, men det virker ikkje som om kroppen gjer noko anna med næringa enn å gje slepp på ho, gitt).

Men uansett: Stakkar naboen min. Eg er nemlig ganske avhengig av å høyre på musikk. Typ høyrer på musikk nesten heile tida eg er våken. Normalt pleier eg ikkje å plage omgjevnadene mine nevneverdig, i alle fall ikkje volummessig. Men i dag er det slik at fordi eg aldri heilt veit kva rom eg er i om 2 minutt, speles det høgt.

Om naboen min ikkje hadde noko forhold til færøysk musikk, har han det nå. Er han ikkje glad i folkrocktronika, bør han ha blitt det i dag. Så langt har han ikkje klaga, i alle fall (skjønt, eg garanterer ikkje at eg hadde høyrt ringeklokka). Vonleg følger han Valravns oppmoding: STATT UPP OG DANSA!

(Og ja, Kristine, eg lover å komme tilbake til oppfordringa di. Berre ikkje nett nå)

---

Kelling. Valravn. Koder på snor. 2009

Problem, sa du?

Eg har for ei gongs skuld sett TV i kveld. Ikkje berre TV, men sånn med reklame heile tida. Og der har eg bite meg merke i følgande formulering:

"Visste du at alle kvinner har celulitter i større eller mindre grad? Men nå kan du få hjelp til å bli kvitt problemet!"

Og då lurer eg veldig på korleis dette skal tolkast. For dersom det altså er sånn at dette er heilt natuleg, kvifor skal vi då bruke masse penger på å fjerne dei?!

---

Barbie Girl. Aqua. Aquarium 1997.

Litauen, finanskrise og ESCs mest poltiske nummer

Vilnius førre veke:
«Seriøst?! Er de sikre på at de vil legge igjen hele 10 litas?! Det er jo ekstremt mykje!», sa mi lituiske venninne. I norske kroner snakker vi i underkant av 23 kroner. Som for såvidt var nesten en tredjedel av det vi hadde betalt for to pizzaer, så spørsmålet var på sin plass. Men å følge hennar døme og legge igjen 1 LTL – som per akkurat i dag er 2.28 kroner – det var litt i overkant lite tips. Med våre norske auger.

Tidlegare den dagen hadde min gode venn organisatoren reagerte på at vi hadde brukt 60 LTL på taxien fra flyplassen til Vilnius sentrum. 60 = 136.81. Eg betalte meir for å komme meg frå Bislett til nasjonalteateret same morgon.

Litauiske daglegvarehandeler er ikkje spesielt mykje billegare enn dei norske. Med unntak for sukkervarer og alkohol, er prisforskjellen ikkje stor nok til at ein verkeleg reflekterer over skilnaden.

Oslo denne veka:
I går fortalte ein litauisk venn av meg at minimumslønna i heimlandet hans er på 290 euro i månaden. Eg måtte spørre opp igjen 4 gonger for å sjekke at eg ikkje hadde bomma og gløymt ein null – eller at det i det minste skulle vere eit 8 der eg høyrte 2. Men nei. Minstelønna er på kring 2300 i månaden. Og ikkje bare er det minstelønna – det er det nivået det ligg på for svært mange, og kanskje særleg i daglegvarebransjen. Gjennomsnittslønna i landet er på 400 Euro, som i dag tilsvarer 3153 kroner.

Seinare same kveld drakk vi øl til middagen. Øla på det norske hotellet kosta 59 kroner (og var på ingen måte verd den prisen). Brått seier han at han, som etter forholda tener mykje, måtte ut med nesten ei dagslønn for øla. Skamfull unnlot eg å seie at denne kosta mindre enn halve mi timelønn.

Vi nordmenn bruker kring 11% av dei totale inntektene våre på mat. Litauarane brukar over 40. Andelen ein bruker på bustad er nokon lunde lik i båe land.

Der vi knapt har merka finanskrisa, har Litauen måtte skore sine offentlege budsjetter med over 30% - som ein tek inn gjennom kutt i lønninger, kutt i offentlege tenester og kutt i tilskotsordninger. Samstundes vedtek det litauiske parlamentet etter alle solemerker ei midlertidig lov som gjer arbeidsgjevarane rett til å sparke folk på dagen - utan grunngjeving. Tomas Tomilinas, rådgjevar for det litauiske bondepartiet, uttalte til Klassekampen for ei tid tilbake at "problemet med slike midlertidige lover er at de gjerne har en tendens til å bli permanente". Det har han vel dessverre rett i.

Spanjolene har ei arbeidsløyse på over 20%, og ungdomsarbeidsløysa nærmer seg det dobbelte. Litauens arbeidsløyse nærmer seg dei tala, men har ikkje kome på det spanske nivået ennå. Men dei har ei tilleggsutfordring: emigrasjon. I løpet av 14 år har folketalet gått ned med over 300.000 mennesker - i all hovudsak fordi folk flytter utenlands for å arbeide. I Noreg og andre land der dei får meir enn dobla månadslønna. Og klarare kan det vel ikkje seiast, enn i vers 2 av det som var MGPs mest politiske nummer:

(Her også med tekst, så ein faktisk kan få med seg kva det er dei syng..)

---
Eastern European Funk. In Culto. 2010

Delikatesse eller udyr? Jotakk, begge deler

Foto: janovebrenden.no

Eg tilhøyrer den priviligerte gruppa menneske med skalldyrallergi. Allergien har blitt gradvis verre dei seinare åra, og eg har i dag innsett at eg er ekstremt allergisk. Mot noko av det beste eg kan tenke meg. Joda, skal det vere, skal det vere.

Vi hadde sommerfest på jobb i går. Med reker, ost, kvitvin og gode folk. Allereie då døra til matsalen blei opna, kjende eg at det snøra seg så saman i systemet mitt at eg igrunnen gjekk rett ut og kasta i meg ein tablett. Då skjer det morsomme: kroppen min iverkset to svært paradoksale handlingsmønstre. Hjartet banker i 190, og adrenalinet pumper som gal - samstundes som eg blir trøttere og trøttere og kroppen er i ferd med å koble ut alle organ som ikkje er nødvendige. Inklusive den delen av hjernen som styrer tanker og snakkeverktøy. Resultat: eg snøvler meir enn etter ein liter vodka, og kan ikkje hugse kva første delen av setninga var i det eg begynner på siste del. Det blei tidlig heim, ei urolig natt og ein dag i dag der eg helst skulle ha krype under dyna og venta til alt ville gå over. Men det kan eg ikkje. Så eg held meg våken, mens kroppen veksler mellom å late som om den har feber og magevondt og eg har ein "generelt nedsatt allmenntilstand". Og eg har ikkje eingong fått i meg skalldyr - mind you! Rett nok har eg reagert på skalldyr også tidligere, men dette tok jo heilt av. Jaja.

Dei siste 3 timane har eg sitte og lata som eg har jobba. Les: eg har skrive ut 6 ark. Og laga eit ark til som eg har skrive ut i 4 eks. Og så har eg sove litt føre maskinen til min kjære venn Brusselfareren. Takk for lånet, Josh!

Men nå har eg forhåpentligvis snart mobilisert såpass til krefter at eg kan gripe helga. Studiesirkler wtf!

Alt eller ingenting

For tida fortoner livet mitt seg slik: eg dundrer avgårde i 160/kmt for å bli ferdig med alt eg skal bli ferdig med - og så fort eg er ferdig, er planen ingenting. Då meiner eg virkelig ingenting. For nokre dagar kjem livet mitt til å fortone seg som år 201 f. Kr - året det åpenbart ikkje er noko å rapportere om.

Deretter skal eg heim på sommerferie. For å gjere det kanskje aller kjekkaste eg veit: vere historieforteller. Og få betalt for det. Då hender det eg blir så engasjert at eg nærmer meg den listelendingen Mathias Skeibrok skriv om i Sandferdige Skrøner, han som lyg på seg så gode historier at han trur på det sjølv. (Eg trur ikkje eg har gjort det, altså, men at eg har forfina historier, er eg ikkje eit sekund i tvil om!) Den boka har eg forøvrig plan om å ha som sommarlektyre.


---
"Motor Lullabies". Noa. Now 2002

Eit eventyr eller tre

I morgon starter eit møte eg har gled-grua meg til ei tid: det aller siste møtet i eit fantastisk prosjekt kalla Locademia. Locademia står for Local academia, og har som mål å spreie studiesirkelmetoden i verda - i første omgang til Polen og Litauen. (Og til nye grupper i Noreg og Sverige) Eg gler meg til å få endelege oppdateringar i morgon på korleis prosjektet har vore. Prosjektet har også fått på plass si eiga heimeside, og den mellombelse versjonen kan du sjå her. (Etterkvart blir ho å finne på locademia.net og).

Den litauiske partnaren, Socinvest, står for tida høgt på lista over institusjonar som driv med kule ting. Kule, ikkje fordi dei primært er hippe, men fordi dei betyr noko. Dei er, om eg har forstått det riktig, ei slags mellomting mellom interesseorganisasjon og pr-byrå, og har bidratt til organisering av arbeidarar, filmfestival, homoteater, nullvisjon og mykje meir. Du skal jammen få sjekke ut sjølv, her. Eg drøymer på ingen måte om at det skal etablerast noko tilsvarande her til lands (det ser eg ikkje at vi har noko behov for), men slik eg kjenner det litauiske samfunnet, framstår det som om desse har klart å ikkje berre sjå eit behov som finst i nasjonen - men også å finne ein måte å lage løysinger til beste for fellesskapet.

Og apropos det beste for fellesskapet, så har dei også laga denne søøøøte videoen. Deira 3 kilo med kitt har virkeleg smelta meg, kjenner eg..

---
"We". Noa. Now 2002

Heimlengslekur trengs

Eg fekk mail om speiderleir i dag. Grønn Action Lista 2010. Og fekk litt heimlengsle då eg såg denne.. Vakre, vakre Lista!

----

Å Lista, Lista

Dagens lesetips

...eller var det tidlegare i veka, kanskje. Uansett. Eg har vore med på leseprosjektet "365 lesere", som Deichmann bibliotek har sett i verk (i samarbeid med Dagsavisen). Det eg skreiv, kan du lese her.

Då eg skulle søke opp teksten på nett i von om å kunne linke til sjølve teksten herifrå, fann eg ei omtale av songen som "Anders Hovdens Nedi Vester Soli Glader". Ei anna henviste til salme 821. Og det viser seg at joda, teksten er ikkje eigentleg berre ein bånsull, den har ein tidlegare Vanseprest som forfattar. Kanskje ikkje så rart eg er så glad i den teksten, lissom? Eg finn ingen lenke til sjølve teksten, men altså: finn ei salmebok nær deg. Slå påå på salme 821. Les. Og nyt.

---
Salme 821: Anders Hovden (t): Nedi Vester Soli Glader

Askefast i Tórshavn

Eg sit akkurat nå askefast i Torshavn. Riktignok er det ein time til flyet mitt skulle gå, men allereie i går fekk vi melding om at luftrommet ville bli stengt til i alle fall 12 lokal tid i dag. Vi var ute på spasertur ein annan stad på Streymoy, og fekk ikkje meldinga før etter at Atlantic Airways sine kontor var stengt for kvelden..

Så kva gjer ein då? Jo, ringer SAS for å undersøke prosedyrene. Og dei seier at ein ikkje under nokon omstende må tenke tanken på å ikkje møte opp på det tidspunktet flyet skal gå - det er å regne for ein "no show". Så eg tek det for god fisk, og krangler meg til at resepsjonen skal bestille shuttlebuss til meg, sjølv om resepsjonisten er ganske skeptisk til om det er nødvendig.

Etter nokre timer er vi tilbake på hotellet etter ein utsøkt middag, og resepsjonisten kan opplyse om at shuttlebussen ikkje vil gå, fordi det ikkje er så veldig mykje vits så lenge flyplassen er stengt. Det er på tide å endre strategi. Eg bestemmer meg i staden for å satse på at dei er ein smule fleksible, og at eg kan ta sjansen på å kommme med ein buss som eigentleg er for sein - om eg i det heile tatt må komme med. Telefonen på flyplassen åpner klokka 8, men kontoret i Køben åpner kl 7 - altså 6 her. Så eg finn ut at eg like godt kan sørge for å vere oppe til 6, og dobbeltsjekke behovet for å kaste meg rundt og komme avgårde.

Han som tek telefonen i Køben, er kanskje den triveligste dansken eg har snakka med. I alle fall så langt i dag. Eg spør så pent eg kan om det virkelig er så at eg må vere på flyplassen til normal tid, og prøver å mane fram den stemmen som somregel tek seg best ut med dådyrblikk, sånn at eg kan forhandle meg til å komme for seint til opprinnelig innsjekk. Og dansken seier "men KÆRE DEM! Bli endelig hvor De er! Hva skal De lave der ude i mange timer?". Han legg til at han håper eg har hotell og evnen til å følge med, for melding om kva ein skal foreta seg kjem vonleg klokka 12, men det er sannsynleg at det ikkje vil vere mogleg å fly i det heile tatt i dag. Alt i ei tone som er så kjærlig at eg nesten blir forelska. Om ikkje i han, så i alle fall i Atlantic.

Eg tenker i mitt stille sinn at om vi ikkje kjem i gang i dag, synes eg dei kan drøye til søndag med å åpne luftrommet. Sånn at eg kan gå på Teiturkonsert på Nordens Hus. Men med min flaks går sikkert flyet i lufta kl 19:30 laurdag.

Men konsert eller ikkje: nå skal eg, om så bare for nokre timer, NYTE Færøyane.

----
Dagens låt: Havnin er ein lítil bygd. Teitur: Kata Hornid. 2007.

Plater til besvær

Ved ein tilfeldigheit i dag skulle eg oppsummere mine 5 største favorittalbum, og oppdaga til min forskrekkelse at av desse var heile 4 livealbum.

For min eigen del sette eg opp lista over mine 10 favoritter, og jammen er det ikkje mange livealbum der også. Og kvifor elsker eg konsertopptak? Vel, først og framst fordi dei er mindre polerte enn studioalbum. Og fordi dei har ei heilt spesiell atmosfære.

Og så innser eg, til min eigen forskrekkelse, at eg er nesten for glad i mannlege songarar. Eg lover skjerpings.

(Lista er ikkje heilt reell, for eg har nekta meg sjølv å nemne meir enn eit album frå same artist. Særlig fordi det då hadde vore bare dei same som hadde gått igjen).

Lista er sikkert annleis om ei veke, men per akkurat nå ser ho slik ut:

1. 1001 Watt - DumDum Boys (sjølvsagt live)
Min kamerat Arild introduserte meg for dette då eg gjekk på ungdomsskolen. Det er eit vendepunkt i livet mitt. Livet har aldri vore det same sidan. Eg er Arild evig takksam.

2. Live at Sioux Falls - Lillebjørn Nilsen og Steinar Ofsdal (i levande live)
Denne plata har fulgt meg absolutt heile livet. Då eg var liten, var det særlig songen om Oleanna som sette spor - såpass sterke at eg dikta opp ei norskamerikansk dame som bar namnet Oleanna og som budde i mi grandtante og grandonkels anneks. Eg forstod ikkje anna enn songane då. Gjenoppdaga albumet igjen tidleg på 2000-talet, og var brått blitt vaksen nok til å forstå dei utruleg dårlege vitsene som kjem mellom songane også. Eg berre elsker det. Og er så prega at om folk klapper feil, ligg kommentaren "some people are a little out of beat here, should we try again" ytterst på tungespissen min. Inntil eg forstår at det er ein kommentar som berre vil vekke assosiasjonar hos meg. "You know, every time a road is opened in Norway, we celebrate that. It only takes one winter to destroy it completely, and then they have to start from another end."

3. Pilegrim - Odd Nordstoga
Eg mislikte dette albumet sterkt då det kom ut. Eg har vore fan av "Ødd" sidan han song om at jenter var som Solo og whiskey, særleg på grunn av dei fantastiske og ofte småsurrealistiske tekstane. Då Pilegrim kom, var eg framleis høg på "heim til mor", og skuffelsen over det store hoppet frå countrypop med snert til dette meir melankolske og underfundige var stor. Inntil eg hadde høyrt det gjennom fire-fem gonger og kjende at det rørte meg, på ein heilt annan måte enn det han hadde gjort så langt. Og det merkelige er at dette bare blir betre og betre.

4. Live at Chasse - Racoon (surprise: live)
Eg oppdaga Racoon heilt tilfeldig gjennom deira fantastiske song "Love you more". Sidan har eg vore stor fan. Og må inntil vidare leve med dette berre på Spotify, fordi det er uråd å få tak i det i Noreg, og eg på mine x antall turer til Brussel ikkje har funne belegg for påstanden om at det utgis i BeNeLux. Vurderer ein tur til Amserdam berre for å skaffe meg det også i hardt cover.

5. Live at Trafaldamore - Madrugada (overraskande nok: live)
Madrugada er fantastisk sånn generelt. Og enda meir fantastisk live.

6. Amerikabesøk - Jonas Fjeld og Chantham County Line (live)
Eg hadde eit ikkje-forhold til Jonas Fjeld fram til den dagen eg skrudde på radioen og han snakka om bluegrassprosjektet sitt. Eg måtte bare legge turen innom Platekompaniet på heimvegen. Plata er direkte fantastisk. Og også her er kommentarane mellom songane verd plata i seg sjølv.

7. Now - Noa
Eg traff på Noa ved ein tilfeldigheit. Dama har verdas beste tekstar, og eg er sikker på at tekstane hennar aleine kan kurere kjærleikssorg og løyse verdsproblema. Apropos. Ho er israeler og jøde (men oppvaksen i USA), men av yemeittisk opphav, og derfor arabisk av utsjånad. Og har lenge samarbeida med palestinaran Mira Awad, som til gjengjeld ikkje ser spesielt palestinsk ut. Saman arbeider dei i fredsrørsla. Og syng "we can work it out".

8. Morgonstjärna - Ranarim
Dette fantastiske svenske folkemusikkbandet tok heile familien min med storm under Nordsjøfestivalen i fjor. Då dei lokka oss til å komme for å kjøpe plater etter konserten, hoppa brått den tilsynelatande sjenete trommisen fram og sa, åpenbart svært improvisert, "i kveld har vi et spesialtilbud til dykk. Om de ikkje liker plata vår, kan de sende ho i retur til oss. Så sender vi dykk ei plate vi ikkje liker". Uansett: herlig, herlig musikk. Og enda betre live. Eg venter på liveskiva, kjære Ranarim. (Pluss i margen for å ha inkludert Stolt Signhild på reportoaret, sjølvsagt. Men eg var solgt før eg hadde høyrt gjennom plata og oppdaga songen)

9. Liva - Gåte (konsert, konsert)
Eg saknar Gåte. Skikkelig. Så denne plata er vemodig å eige, men heilt inni granskauen fantastisk lell

10. Growing Up - Tsuumi Sound System
Tsuumi Sound System er også eit Nordsjøfestivalband. Desse unge finnene hadde fått ein time til disposisjon, men brukte 2,5. 2,5 fantastiske timar, vil eg legge til. Stakkars Kim Andre Rysstad, som var så trøytt at han knapt klarte å holde seg våken til den intimkonserten han skulle halde så fort Tsuumi var ferdige. Tsuumi er ein musikalsk "energizer", og eg venter også her på livealbumet, dei er nemlig enda betre live.
(Og stakkars KAR, som blei utsett for mi mors euforiske glede og klemme-i-pur-glede-tilstand. Skulle du google deg sjølv og lese dette: orsak. Men det finst ingen eigentleg unnskuldning. Ho berre er sånn. Og ho er framleis lykkelig over at du vann. Det er vi forresten alle saman.).

Og fordi eg var i så godt humør - her er ein liten "appendix"...
11. Waarp - Muse (live)
12. At San Quentin - Johnny Cash (live)
13. Hellbillies: CoolTur (live)
14. Beth Hart: Leave the light on
15. Josh Groban: Awake - og faktisk ikkje liveversjonen av den. For den er platt.
16. Petter Carlsen: You go bird
17. Helene Bøksle: Morild
18. Kim Andrè Rysstad: Tak hardt uti hånd (men kor er Marialyresatsen, Kim Andrè! :P)
19.John Beland: Bare Bones

Naar Vi Døde Vaagner

...eller deromkring. Eg har nemlig innsett at målkvinna i meg aldri heilt har tatt kvelden, sjølv om ho stundom slumrer ganske så godt.

Det endelege provet fekk eg i dag. Eg las korrektur på ein artikkel, og freista finne ut kva den korrekte omsetjinga av ordet "menighetsråd" var på nynorsk. Skallen min ville nemleg ha det til at det anten måtte vere "kyrkjelydsråd" (all den tid kyrkjelyd er ordet for "menighet") eller "sokneråd" (all den tid "menighet" er dei som bur i eit kyrkjesokn). Eg veit eg har sett begge orda på prent, men all den tid dei ikkje båe kan vere sanne, fann eg ut at kyrkja.no måtte kunne gje meg svaret.

Vel inne var det berre å angi "nynorsk" som språk, og så klikke på "om kyrkja". Trudde eg. Men akk sann, den gong ei. For halve menyen til venstre i skjermbiletet stod på bokmål (!), og det same gjorde ein kvar artikkel eg kunne oppdrive om den kyrkjelege struktur.

Etter usedvanleg mykje "fram-att-att-og-att-att-att" fann eg ut at den korrekte nemninga var "sokneråd". Men før eg kom så langt, hadde eg klart å irritere meg så ettertrykkelig og grundig over målformen, eller mangelen på sådan, at eg for første gong på ei æve mekka klagebrev.

Rett nok er eg heilag (!) overtydd om at den som kjem på jobb i morgon og opner epostboksen til kyrkjerådet kjem til å tenkje at "huff, desse nynorskfolka, ass, dei gjer ikkje anna enn å klage", og eg har sjølvsagt aldri lyst til å vere ein av desse surmulande nynorskfolka som berre klager (sjølv om dei som klager somregel har ein god grunn til å klage!), men av og til er begeret så fullt at det renn over. Sjølv for ein sindig sørlending.

Og for den som måtte lure: eg klarer ikkje vere gjennomført sint, sjølv når eg meiner eg har god grunn til å vere det.

Hei!

Eg surfer ein del rundt på kyrkja.no, og lurer veldig på korleis de kan finne på å la meg få høve til å foreta språkvalet "nynorsk" når all informasjon som då kjem opp, er på bokmål? Ikkje eingong heile menyvalet er omsett til nynorsk - klikker ein på "om Den norske Kyrkja" finn ein t.d. ein meny til venstre som informerer om "Sjømannskyrkja - Norsk kyrkje i utlandet" rett under "internasjonale kirkelige kontakter" og "andre kirker i Norge".

Eg har sjølvsagt stor forståing for at ein ikkje kan sitte med dobbelt sett av nyhendeartiklar, og desse skal ein heller ikkje trenge å ha på meir enn ei målform. (Og "kred" til dykk for at meir enn 25% av sakene på framsida i augneblinken er på nynorsk!). Men når all tekst på "fastlåste sider" (eller kva ein nå skal kalle sider ein ikkje treng oppdatere - slik som "om den norske kyrkja") og store delar av menyen uansett er på bokmål, framstår knappen "nynorsk" som fint lite anna enn eit alibi. Når de gjev oss høvet til å velgje nynorsk målform på heimesidene dykkar, gjer oss som vel å nytte sidene på nynorsk visse forventninger om at sidene også er på nynorsk. Om ein ikkje har tenkt å syte for at så er tilfelle, kan ein nesten like gjerne ta bort den valfridomen. Eller - aller helst - kan ein gjere dei justeringane som trengst. Å sikre at (under-)menyane faktisk er på nynorsk, er ein god stad å byrje. Å på sikt omsette noko av den faste teksten er ein god stad å fortsette.

Alt godt og med von om positive endringar,

Signhild Stave Samuelsen,

Listelending og framleis lukkeleg Statskyrkjemedlem

---
Maalet hennar mor

P2 og venstresida...

Denne dagen skulle tilbringes på det teologiske fakultetet - med studentpolitikk i fokus. I staden har den vore tilbrakt i mitt studerkammer - med teologien i sentrum. Det var ikkje heilt meininga, kan ein seie.

Eg stod opp kvart over åtte, og satte kursen mot dusjen. Så langt kom eg ikkje - på vegen fant kroppen min ut at det å kvitte seg med næringsstoffer same veg som dei kom inn var ein god idé. Og feberen vil heller ikkje sleppe taket. Så brått var det berre å krype tilbake i senga.

Men om kroppen enn signaliserte at allmenntilstanden ikkje var som den skulle, var det likevel ikkje råd å få sove. Så kva gjer ein då? Vel, plasserer seg i ein stol, speler bubblespinner (bare for å ha noko å gjere der ein slepp å tenke) og skrur på radioen.

Eg innsåg at eg ikkje hadde hatt på radioen på lange lange tider. Ut frå kanalen radioen var innstilt på, snakker vi i tidleg vår ein gong (då eg berre måtte få med meg 20 spørsmål..).

For kanalen var P2. Som på ein dag som denne var eit særdeles godt selskap. For eg det er ikkje måte på kva eg har fått med meg som ein ganske passiv lyttar i dag. Ikkje berre fekk eg "våkne" til klassisk musikk (0g enda meir klassisk utover dagen), ikkje berre blei eg oppdatert på "crossoverfolkemusikk" og valet i Tyskland.

Men eg fekk med meg eit djubdeintervju med den nye generalsekretæren i World Council of Churches, Olav Fykse Tveit ("hallingdølen", som programleiaren - som forøvrig høyres ut som Vidar Lønn Arnesen - konsekvent kalla han).

World Council of Churches har etterkvart vorte ein særdeles klare i sine uttalar. Med sterk teologisk grunngjeving har ein gått hardt ut mot grådigheit og kapitalisme, og ein har tatt til orde for ein ny verdsorden, både sosialt og økonomisk.

Eit av dei klaraste prova på WCCs sosiale prosjekt, med heile verda (og ikkje berre den vestlege) i fokus, finn ein i det som må vere mitt favorittdokument om dagen, det såkalla AGAPE-dokumentet (Alternative Globalisation Addressing Peoples and Earth). Som er radikalt i sine ønsker om ein ny verdensorder. Så radikalt at programleiaren i dag freista sette Fykse Tveit fast med at dette må vere "venstresidepolitikk".

Men om det hadde vore "venstresidepolitikk", er det særleg sannsynleg at dei amerikanske, konservative og ganske så republikanske kyrkjene hadde røysta for? Tvilsamt. Derimot er det eit heilt klart ynskje om ei meir rettferdig jord. For alle menneske, ikkje berre vi som tilfeldigvis er mellom dei 10% som har karra til oss 80% av ressursane.

Verda er grassat urettferdig, og det kan dei aller fleste vere samde i, uavhengig av politisk farge. Men om ein verkeleg meiner at ein må tilhøyre venstresida for å kunne ha eit ynskje om ei meir rettvis fordeling, ja, då strekk venstresida seg langt inn i eit politisk landskap ein normalt vil definere som sentrum-høgre.

---
In the House of Stone and Light. Martin Page.

Auga er sjelens spel?

Eg sit, som eg skreiv for ein time eller så sidan, og jobber litt. Og til liks med Stine KS er det gjerne slik at hjernen leiter etter noko anna å gjere enn studier. Sikkert litt fordi det er naudsynt, og litt fordi det er ganske deilig å slippe taket i konsentrasjonen.

Så dermed blir det vilkårlig surfing, mellom anna via profiler på facebook. Og slik var det eg plutselig kom over ein svært interessant artikkel: det er ikkje så at ansiktsuttrykk ER universelle, sjølv om ein del av oss innbiller oss det. Det kan nemlig tyde på at korleis ein les eit ansikt er kulturelt bestemt. I Austen les dei først og framst auga til folk, medan folk i Vesten les heile ansiktet. Trua på at auga er sjelens speil sit tydelegvis djupare i austleg kultur enn han gjer hos oss.

Eg tillater meg likevel å la meg fascinere ekstra over tillegget i artikkelen - nemlig illustreringa av korleis ein i dei to ulike kulturane teikner sine smilefjes.

Glad: västerlänningar :-) österlänningar (^_^)
Ledsen: västerlänningar :-( österlänningar (;_;) eller (T_T)
Förvånad: västerlänningar :-o österlänningar (o.o)

---
Eyes Wide Open. Travis. The Boy With No Name.

Røynda kallar. Dessverre

Det er laurdag kveld, og eg har inkje mindre enn 4 festar eg har fått invitasjon til å ta del i. Og kva gjer eg? Jo, eg prøver å komme litt a jour og få jobba litt med masteroppgave.

Heile sommaren har eg sveitta bort på eit kontor, og etter ei tid gjekk det opp for meg at eg faktisk ikkje hadde skrive eit ord i løpet av sommaren*, enda så mykje planlagt det var. Så byrja kvardagen att, og eg drog heim til Sørlandet for å tilbringe ein månad på E39, RV463 og RV465. Valkamp, med andre ord. Då eg så kom tilbake til hovudstaden, var det rett tilbake til jobb og møteverksemd, og nokre timar med gamle kjende sånn innimellom. Og plutseleg gjekk det opp for meg at min store ambisjon om å bruke sommaren og tida før og etter valkampen til å skrive ferdig første kapittel jammen ikkje har blitt realisert. Skumle greier.

Og elles?! Vel, det går (som vanlig) unna på høggir. Og eg har innsett at eg har TO ledige helger før vi snakker juleferie. Og eg er ganske sikker på at minst ei av dei vil bestå i tur heim. Og at dei dagene eg skal avspasere i haust igrunnen alle brukes opp på å reise utenlands. I anna embeds medfør. Joda.

*det er heldigvis ikkje heilt sant. Det bare føles sånn, særleg når eg veit kor flink eg hadde tenkt at eg skulle vere...

---
All that jazz. Catherine Zeta-Jones m.fl. Chicago OST.

Nei til elitedemokrati

Kvinnherad Kyrkje - foto: Signhild Stave Samuelsen

Bjarte Ystebø, redaktør av Norge Idag, melder til VG at han frykter høg valdeltaking i Kyrkjevalet. Han meiner nemlig at det er eit demokratisk problem dersom mange av ikkje-kykjegjengarane nytter røysteretten sin i Kyrkjevalet.

Det er åpenbart at Kyrkja har ei utfordring når store delar av medlemsmassen (og då sikter eg til dei som sjølv ynskjer å stå som medlemmer..) ikkje rekner Kyrkja som ein relevant del av sin kvardag. Når dei fleste av oss heller vil sove lenge på søndagane enn å sitte på ein hard kyrkjebenk, viser det ei stor utfordring for DNK. Men det er ikkje det same som at vi finn Kyrkja uinteressant.

For framleis vel vi Kyrkja til livets overganger - barnedåp, konfirmasjon, bryllup og gravferd - framleis opplever vi Kyrkja som relevant, men ikkje alltid i kvardagen. Kanskje er det ikkje så rart, for kva tid møter vi elles Kyrkjas representanter? I avisspaltene, når dei argumenterer mot sambuarskap eller kjønnsnøytral ekteskapslov. Saker der dei som kjem til orde frå Kyrkjas side har meininger som går på tvers av fleirtalet i folket, fordi det er dei konservative som er dei einaste som kjem til orde. Slik kan det ikkje fortsette. Og nettopp derfor er det viktig at vi som har røysterett, men ikkje er dei som slit kyrkjebenkene mest, nytter den. Fordi vi kan velge inn kandidater som kan balansere desse meiningene. Og som kan bidra til at Kyrkja heilt reelt blir ei Folkekyrkje.

Skal ein følge Ystebøs resonnement, skulle ein hevde at berre dei som var medlemmer i politiske parti skulle nytte røysteretten sin for at eit val skulle reknast som demokratisk. Eg trur til og med Ystebø ville vore samd i at dét ville vore ein dum - og udemokratisk - idé.

Er du usikker på kven som bør få røysta di? Då vil eg anbefale ein tur på nettsidene til Norges Kristelige Studentforbund. Dei har laga ei liste over liberale kandidatar som stiller i dei ulike bispedømmeråda,